Το πρωί του Σαββάτου στους δρόμους του Μάντσεστερ πραγματοποιήθηκε μια ξεχωριστή πορεία. Εκατοντάδες οπαδοί, φίλοι και πρώην συμπαίκτες του πρώην επιθετικού, Τζο Τόμσον, συγκεντρώθηκαν έξω από το Ολντ Τράφορντ για να ξεκινήσει ο έρανος «Walk with me for JT».
Ο Τζο αποκάλυψε τον Μάρτιο ότι ο καρκίνος του είχε επιστρέψει για τρίτη φορά, έχοντας υποβληθεί σε χημειοθεραπεία και μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων στο παρελθόν, και ο 35χρονος πρώην παίκτης συγκεντρώνει χρήματα για περαιτέρω θεραπεία και πρωτοποριακές εξετάσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν τις μελλοντικές γενιές.
Το «Walk with me for JT» ήταν μια πρόκληση να περπατήσει κανείς 21 μίλια από το Ολντ Τράφορντ στο Ρότσντεϊλ – από το σημείο όπου ο Τζο ξεκίνησε την καριέρα του μέχρι το σημείο όπου την ολοκλήρωσε. Η διαδρομή από την αρχή έως τον τερματισμό περνούσε από κάποια από τα άλλα γήπεδα του Μάντσεστερ, όπως το Salford City και το Oldham Athletic. Το παρών έδωσαν μεταξύ άλλων οι πρώην αστέρες της Premier League Τζόλεον Λέσκοτ και Κρις Κίρκλαντ είναι μεταξύ αυτών που έλαβαν μέρος, μαζί με τον πρώην επιθετικό της ομάδας Φρέιζερ Κάμπελ, ενώ επίσης ήταν μαζί τους εκατοντάδες οπαδοί προκειμένου να δείξουν την υποστήριξή τους.
Αφού έφτασε στη γραμμή του τερματισμού, ο Τζο άκουσε το σύνθημα «υπάρχει μόνο ένας Τζο Τόμσον», ενώ η σταρ της United Women, Έλλα Τούνε, ήταν επίσης εκεί για να δείξει την υποστήριξή της.
Walk With Me For JT well underway. 200+ walkers involved plus some dogs and the odd newborn. Brilliant support for @IAmJoeThompson. pic.twitter.com/ZiqPm9HyAg
— Mike Wilson* (@Redsmail) October 12, 2024
Ο Τόμσον έκανε τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Ακαδημία της Μάντσεστερ, όπου παρέμεινε επτά χρόνια. Μετά από αυτό, ο επιθετικός έκανε καριέρα στη Football League, παίζοντας σε ομάδες όπως οι Tranmere Rovers, Rochdale, Carlisle και Bury. Αφού αποσύρθηκε εξαιτίας των σοβαρών προβλημάτων υγείας, ο Τζο έγινε τακτική παρουσία στην MUTV και πολλές φορές έδωσε το παρών στο προπονητικό κέντρο του συλλόγου για να μεταδώσει συμβουλές στην επόμενη γενιά παικτών.
Έχει περάσει πάνω από μια δεκαετία από τότε που ο Τόμσον, ένας 24χρονος τότε μέσος της Tranmere Rovers, διαγνώστηκε για πρώτη φορά με λέμφωμα Hodgkin, έναν καρκίνο του ανοσοποιητικού συστήματος. Έκανε χημειοθεραπεία, τον νίκησε και συνέχισε την καριέρα του.
Η ασθένεια επανήλθε το 2017 και τη νίκησε ξανά, καθώς το καλοκαίρι της ίδιας χρονιάς υποβλήθηκε σε μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων και το 2018 έγινε ο ήρωας της πόλης καθώς με την επιστροφή του πέτυχε το γκολ που έσωσε την Ρότσντεϊλ από τον υποβιβασμό στη League Two το 2018.
Αλλά ο καρκίνος είναι ο πιο σκληρός αντίπαλος. Μετά από τέσσερα χρόνια σε ύφεση, επέστρεψε στα τέλη του περασμένου έτους. Αυτή τη φορά, διαγνώστηκε με λέμφωμα Hodgkin σταδίου 4, που σημαίνει ότι ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί πέρα από τους λεμφαδένες σε άλλα όργανα – στην περίπτωσή του, στους πνεύμονες. Για άλλη μια φορά, δέχτηκε επίθεση από την πάθηση που ο ίδιος παρομοιάζει με «φίδι που τυλίγεται γύρω από το λαιμό και το σώμα μου». Μάλιστα ένας ειδικός γιατρός στην Γερμανία βλέποντας τις εξετάσεις δήλωσε ότι με δυσκολία μπορούσε να πιστέψει ότι ο Τόμσον στεκόταν ακόμη όρθιος. Άλλοι τρεις γύροι χημειοθεραπείας δεν έφεραν καμία βελτίωση, οπότε η θεραπεία έχει ανασταλεί.
Η ζωή είναι εύθραυστη, κάτι που κατάλαβε με τον πιο τραγικό τρόπο πολλές φορές τα τελευταία 11 χρόνια. Αλλά η ζωή του ήταν γεμάτη αγώνες και αντιξοότητες. Και όπως λέει συνέχεια στον εαυτό του, ό,τι δεν σε λυγίζει σε βοηθάει να γίνεις πιο δυνατός.
Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να περιγράψει κανείς την παιδική ηλικία του Τόμσον, ο οποίος αρχικά μεγάλωσε σε ένα διαμέρισμα στο Μπαθ της νοτιοδυτικής Αγγλίας. Παρουσιάζει τον πατέρα του ως μια ασταθή φιγούρα που μπαινόβγαινε στη φυλακή, και τη μητέρα του ως έναν «υπέροχο άνθρωπο» που έπασχε όμως από διπολική διαταραχή και πέρασε χρόνο σε ψυχιατρική κλινική. Υπήρχε επίσης το τραύμα που έζησε βλέποντας τον αδελφό του Ρούμπεν να τραυματίζεται από έναν οδηγό που τον εγκατέλειψε.
Με την ελπίδα να βρουν σταθερότητα, τα αγόρια και η αδελφή τους μετακόμισαν στο Μάντσεστερ για να ζήσουν με μια θεία τους. Η μητέρα τους ακολούθησε αφού πήρε εξιτήριο από την κλινική. Στο Μάντσεστερ ο Τόμσον άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο – και έδειξε τόσο υποσχόμενος που σύντομα κλήθηκε να ενταχθεί στην ακαδημία της Γιουνάιτεντ.
Περιγράφει εκείνα τα χρόνια στη Γιουνάιτεντ ως «μια υπέροχη εποχή», σταματώντας στο πάρκινγκ με την ελπίδα να δει φευγαλέα κάποιον από τους σούπερ σταρ – τον Ντέιβιντ Μπέκαμ και τον Ράιαν Γκιγκς τα πρώτα χρόνια, τον Κριστιάνο Ρονάλντο, νιώθοντας τόσο κοντά στη μεγάλη στιγμή, παρόλο που στην πραγματικότητα αυτή ποτέ δεν ήρθε…
Ανατριχιάζει στην ανάμνηση του ότι χτύπησε τον σερ Άλεξ Φέργκιουσον στον ώμο και προσπάθησε να φύγει πριν ο θρυλικός προπονητής της Γιουνάιτεντ καταλάβει ποιος αλαζόνας έφηβος το είχε κάνει. Ο Φέργκιουσον τον συνάντησε λίγες εβδομάδες αργότερα και του είπε: «Ελπίζω να έχεις την ίδια αυτοπεποίθηση στο γήπεδο όπως και με τους φίλους σου».
Όμως, στην πορεία και ο ίδιος κατάλαβε ότι οι ελπίδες του για ένα επαγγελματικό συμβόλαιο με τη Γιουνάιτεντ εξανεμίζονταν, όταν άρχισε να αισθάνεται ότι «σωματικά έμεινε πίσω». «Το παιχνίδι έγινε πιο δυναμικό και ένιωσα σαν τον Σίμπα σε εκείνη τη σκηνή στο Βασιλιά των Λιονταριών, όπου γίνεται ο τραμπουκισμός», λέει. «Δεν επηρέαζα πλέον την εξέλιξη του αγώνα με τον τρόπο που το έκανα πριν».
Αν και το περίμενε, η απόρριψη από τη Γιουνάιτεντ, τον σύλλογο που αγαπούσε, ήταν μια εξέλιξη που δύσκολα τη δέχτηκε, από την στιγμή που αυτή ήρθε λίγες μέρες πριν από τα 16α γενέθλιά του. Για εβδομάδες βρισκόταν σε άρνηση – ίσως όχι στον εαυτό του, αλλά ένιωθε ανίκανος να το πει στους φίλους του. Εμφανίζονταν στο σπίτι του για να τον ρωτήσουν αν ήταν ελεύθερος. «Και εγώ έβαζα γρήγορα την προπονητική μου εξάρτηση και έλεγα: «Όχι, λυπάμαι, έχω προπόνηση απόψε»», λέει. «Μετά πήγαινα στο δωμάτιό μου και έκλαιγα».
Μερικά παιδιά δεν ξεπερνούν ποτέ αυτή την απόρριψη. Υπήρχαν ταλαντούχοι παίκτες στην ηλικία του στη Γιουνάιτεντ που είχαν σταματήσει εντελώς να παίζουν πριν καν συμπληρώσουν τα 20 τους χρόνια. Ο Τόμσον αισθάνεται ότι θα μπορούσε εύκολα να είναι ένας από αυτούς. Απέρριψε προτάσεις από διάφορους συλλόγους πριν η μητέρα του τον πείσει τελικά ότι θα μπορούσε να κάτι διαφορετικό σε πιο μικρές κατηγορίες και να ξεχωρίσει ως «μεγαλύτερο ψάρι σε μικρότερη λίμνη». Ο Τόμσον αυτό που αναζητούσε το βρήκε τελικά στο φιλόξενο περιβάλλον της Ρότσντεϊλ και κατάφερε να κάνει καριέρα εκεί – βρίσκοντας, στο πρόσωπο του τότε προπονητή τους Κιθ Χιλ, το είδος της πατρικής φιγούρας που ήθελε και χρειαζόταν. Βοήθησε την ομάδα να κερδίσει την άνοδο στην League One το 2010, ενώ εκτός γηπέδων γνώρισε την Σαντέλ, η οποία είναι σήμερα η σύζυγός του.
Αντίθετα η μετακίνηση στην Τρανμίρ το καλοκαίρι του 2012 δεν πήγε όπως ο ίδιος είχε φανταστεί. Στη δεύτερη σεζόν του εκεί βρέθηκε να παλεύει για τη φόρμα του, νιώθοντας άρρωστος και χωρίς ενέργεια. Για μήνες, απέδιδε την κούρασή του στις άγρυπνες νύχτες μετά τη γέννηση της κόρης του. «Και τότε όλα κορυφώθηκαν ένα Σαββατοκύριακο», λέει, «όπου το παιχνίδι εξελισσόταν με ένα εκατομμύριο μίλια την ώρα γύρω μου και ένιωθα σαν να έπαιζα σε αργή κίνηση».
Στη συνέχεια, μίλησε με ένα μέλος του ιατρικού επιτελείου της ομάδας, το οποίο ανησύχησε βλέποντας ότι ο Τόμσον είχε αρκετά εξογκώματα στο λαιμό του. Ως επείγον, τον έστειλαν να δει έναν ειδικό, ο οποίος συνέστησε βιοψία.
Δυστυχώς, οι τομογραφίες έδειξαν τεράστιους όγκους στο στήθος του και του είπαν ότι υπήρχε κίνδυνος εξάπλωσης. Υπολογιζόταν ότι βρίσκονταν εκεί για δύο χρόνια. Σε εκείνο το σημείο, λέει, ήταν σαν οι τοίχοι του εξεταστηρίου να τον έκλειναν. «Η λέξη καρκίνος προκαλεί φόβο στους ανθρώπους», λέει. «Όλα κατέρρευσαν».
Αλλά η χημειοθεραπεία ήταν επιτυχής. «Και ίσως ήμουν ελαφρώς αλαζόνας γι’ αυτό», λέει. «Ως ποδοσφαιριστής, υπερηφανεύεσαι για το σώμα σου και σκέφτηκα, ‘Ναι, αυτό είναι. Τα κατάφερα. Μπορώ να συνεχίσω και πάλι την καριέρα μου».
Έτσι και έγινε αν και όχι στην Τρανμίρ, η οποία, προς μεγάλη του έκπληξη, τον άφησε ελεύθερο όταν το συμβόλαιό του έληξε στο τέλος εκείνης της σεζόν. «Εκείνη ήταν η πρώτη στιγμή που είδα το ποδόσφαιρο για την αδίστακτη φύση του», λέει. «Είσαι απλά ένα προϊόν. Αν δεν είσαι εκεί στο γήπεδο, κάνοντας τη δουλειά, μπορείς να φύγεις – ανεξάρτητα από τις συνθήκες». Ο Τόμσον πήγε στην Μπέρι και στη συνέχεια, στη Ρέξαμ τη Σάουθπορτ και στην Καρλάιλ Γιουνάιτεντ. Αγωνίστηκε να επιστρέψει στο επίπεδο που είχε φτάσει πριν από την πρώτη διάγνωση του καρκίνου. Άρχισε να νιώθει άγχος, αμφισβητώντας το σώμα του και τις ικανότητές του.
Μόνο στην Καρλάιλ και μετά την επιστροφή του στη Ρότσντεϊλ το 2016 άρχισε να βρίσκει ξανά το ρυθμό και την αυτοπεποίθησή του. Και τότε, μια εξέταση ρουτίνας που ακολούθησε αποκάλυψε ότι ο καρκίνος είχε επιστρέψει. Στην αρχή ήταν θυμωμένος, αισθανόμενος μια βαθιά αίσθηση αδικίας, απογοητευμένος από τη σκέψη ότι θα τον έπαιρνε μακριά από την οικογένειά του. Τα συναισθήματα αυτά σύντομα ξεπεράστηκαν από μια διακαή επιθυμία να αντισταθεί.
Είναι αξιοσημείωτο ότι σε συνεννόηση με τον προπονητή του και τους γιατρούς, ο Τόμσον πήρε το πράσινο φως για να συνεχίσει να παίζει. Αγωνίστηκε για τους επόμενους δύο μήνες, χωρίς να αισθάνεται καμία αρνητική επίπτωση. Αν μη τι άλλο, αυτό τον έκανε να αισθανθεί ιδιαίτερα δυνατός.
«Στη συνέχεια, όλα κορυφώθηκαν σε ένα παιχνίδι όπου ένιωθα να καταρρέω. Μπήκα στα στα αποδυτήρια στο τέλος και ήμουν βαριά άρρωστος», λέει. «Είπα στον γιατρό του συλλόγου: «Αυτό ήταν. Τελείωσα’. Τότε ήταν που πήγα στο νοσοκομείο και άρχισα ξανά τη θεραπεία μου – χημειοθεραπεία ξανά και στη συνέχεια μεταμόσχευση βλαστοκυττάρων».
Η τελευταία ήταν μια ζοφερή εμπειρία, καθώς κρατήθηκε στην απομόνωση για έξι εβδομάδες, νιώθοντας ότι οι τοίχοι άρχισαν να του μιλάνε. Δεν ήξερε αν θα έβγαινε ζωντανός. Σίγουρα δεν είχε καμία προσδοκία να παίξει ξανά ποδόσφαιρο.
Γελάει με την ανάμνηση της πρώτης ημέρας που επέστρεψε στο προπονητικό κέντρο της Ρότσντεϊλ και το πόσο αμήχανος αισθανόταν – «χωρίς μαλλιά, χωρίς φρύδια, είχα χάσει τρεισήμισι κιλά» – μέχρι που ο συμπαίκτης του Ίαν Χέντερσον πέρασε, του έδωσε τους μικρότερους αλτήρες του γυμναστηρίου και του είπε: «Έχουμε δουλειά να κάνουμε, JT». Τελικά, μετά από μήνες στο γυμναστήριο, ανέπτυξε τη δύναμη και τη φυσική του κατάσταση και ήταν έτοιμος να προπονηθεί με τους συμπαίκτες του. «Φρικτό», λέει. «Ήταν η πρώτη φορά που φορούσα τα παπούτσια μου μετά από σχεδόν 12 μήνες».
Αυτό που κανείς δεν θα τολμούσε να φανταστεί εκείνη την εποχή, καθώς έκανε τα πρώτα του δειλά βήματα στο γήπεδο, ήταν ότι θα υπήρχε ένα παραμυθένιο τέλος σε εκείνη τη σεζόν 2017-18. Δύο λεπτά αφότου μπήκε ως αλλαγή στο τελευταίο παιχνίδι με την Τσάρλτον, ο Τόμσον έκοψε με το αριστερό πόδι, δοκίμασε ένα χαμηλό σουτ και πέτυχε το γκολ που έσωσε τη Ρότσντεϊλ από τον υποβιβασμό στη League Two.
Ο ίδιος παρομοιάζει εκείνη τη στιγμή με κάτι σαν νιρβάνα: «Όλα σίγησαν για μένα και ο χρόνος σταμάτησε για μερικά δευτερόλεπτα». Μετά ήρθε ο θόρυβος, καθώς οι οπαδοί και οι συμπαίκτες του έπεσαν όλοι πάνω του. «Ένιωσα σαν να πετούσα στον ουρανό», λέει. «Ήταν η απόλυτη ανταπόδοση για όλα όσα μου είχαν δώσει όλοι αυτοί οι άνθρωποι στο Ρότσντεϊλ – όλη την υποστήριξη και όλη την υπομονή. Εκείνη την ημέρα δάκρυσα».
Κρέμασε τα παπούτσια του εννέα μήνες αργότερα: κέρδισε το βραβείο Sir Tom Finney της αγγλικής ποδοσφαιρικής λίγκας, έγινε παρουσιαστής στο BBC και στο MUTV (τηλεοπτικός σταθμός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), έκανε ομιλίες καθοδήγησης και παρακίνησης, συγκέντρωσε χρήματα για φιλανθρωπικούς σκοπούς και, το καλύτερο απ’ όλα, έγινε ξανά πατέρας, οδηγούμενος από την επιθυμία να γίνει το είδος του πατέρα που δεν είχε ποτέ.
Στα τέλη του 2021, περισσότερα από τέσσερα χρόνια μετά τη μεταμόσχευση των βλαστοκυττάρων του, ένας ειδικός του έδωσε το πράσινο φως. Επιτέλους, ο Τόμσον δήλωσε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: «Είμαι ελεύθερος άνθρωπος. Μια μέρα που λαχταρούσα για οκτώ χρόνια, φίλε».
Ομως, δύο χρόνια αργότερα, από το πουθενά, ήρθε η είδηση μιας ακόμη υποτροπής. Ενιωσε να πέφτει (ξανά) πάνω του ένα ολόκληρο βουνό. Αυτή τη φορά ήταν διαφορετικά τα πράγματα. Μέχρι σήμερα, η χημειοθεραπεία δεν είχε αποδώσει. Βρέθηκε να εξερευνά άλλους δρόμους, εναλλακτικές θεραπείες, να διαβάζει και να ερευνά με την ελπίδα να βρει κάτι – οτιδήποτε – που θα μπορούσε να δώσει στον ίδιο και στους άλλους ένα πλεονέκτημα νίκης στη μάχη κατά του καρκίνου.
Πέρα από αυτό, σκέφτεται την κληρονομιά. Ελπίζει να αναπτύξει ένα κέντρο ευεξίας για όσους ζουν με καρκίνο, «κάτι απτό, κάτι που ελπίζω ότι με τα χρόνια και τις δεκαετίες τα παιδιά μου θα μπορούν να περνούν από εκεί και να λένε: “Βοηθήσαμε να συμβεί αυτό”».
Εξ ου και ο περίπατος αυτό το Σαββατοκύριακο, Walk With Me For JT, όπου τον ακολούθησαν μερικοί από τους παλιούς του συμπαίκτες αλλά και αρκετός κόσμος. Η ιδέα προήλθε από τον πρώην συμπαίκτη του στην Ροτσντέιλ, Στίβεν Ντάρμπι, ο οποίος ζει εδώ και έξι χρόνια με τη νόσο του κινητικού νευρώνα, για την οποία δεν υπάρχει γνωστή θεραπεία.
«Εκείνη την εποχή λυπόμουν τον εαυτό μου», λέει ο Τόμσον. «Ο Νταρμπς με ρώτησε: “Ποια είναι η πρόκλησή σου; Τι ελπίζεις να πετύχεις;’. Είπα, ‘Ελπίζω να πάρω το πράσινο φως’. «Και αυτός είπε, ‘Όχι, όχι, όχι. Πέρα από αυτό, στην πορεία, ποια θα είναι η κληρονομιά σου;’. Του είπα για την ιδέα του κέντρου ευεξίας. Ο Νταρμπς είπε, ‘Αυτό είναι υπέροχο. Κάνε αυτόν τον περίπατο. Σπρώξε τον εαυτό σου να το κάνει. Θα σε βγάλει έξω. Θα σου δώσει έναν σκοπό».
Ο Τόμσον λέει ότι η υποστήριξη που έλαβε από την ποδοσφαιρική κοινότητα ήταν «απίστευτη». Όταν ένας θρόμβος αίματος εμπόδισε τον Τόμσον να πετάξει στη Γερμανία για να δει έναν ειδικό, ο πρώην αμυντικός της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, της Σάντερλαντ και της Σκωτίας Φιλ Μπάρντσλεϊ ανέλαβε να τον βοηθήσει και πλήρωσε ένα αυτοκίνητο για να τον μεταφέρει.
Αυτός ήταν ο ίδιος ειδικός που είπε στον Τόμσον ότι ήταν τυχερός που στεκόταν ακόμα όρθιος. Τώρα είναι έτοιμος να φορέσει τα παπούτσια του και να συνεχίσει να προσπαθεί να κάνει τη διαφορά. Στέκεται ακόμα όρθιος, αλλά ποτέ δεν στέκεται ακίνητος…
