Την ώρα που κάποιοι έφηβοι βρίσκουν «διέξοδο» στη βία, δημιουργώντας «αγέλες» μέσα από τα social media, κάποιοι άλλοι μοχθούν για να κάνουν τα όνειρά τους πραγματικότητα, μέσω της μελέτης, μέσω του αθλητισμού, είτε μέσω και των δύο παράλληλα.
Το να είναι κάποιος ολοκληρωμένος αθλητής και να κάνει τον αθλητισμό επάγγελμα, είναι κάτι που βλέπουμε παντού. Πριν φτάσει όμως σ’ αυτό το υψηλό επίπεδο, θα χρειαστεί να περάσει μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής του, προσπαθώντας να χωρέσει στο 24ωρό του –παράλληλα με τις προπονήσεις και τους αγώνες– το σχολείο, τα φροντιστήρια, τον ύπνο, τις φιλίες, την οικογένεια και τόσα άλλα…
Είναι μια περίοδος κατά την οποία ένα νέο παιδί 17-18 ετών καλείται να αντεπεξέλθει σε πολλούς ρόλους, να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις τις εφηβείας του, να προβληματιστεί για ποιον δρόμο θα επιλέξει τελικά· ουσιαστικά να δώσει μία μεγάλη μάχη με τον ίδιο τον εαυτό του.
Η «Κ» συνάντησε τρία παιδιά, τα οποία μέσα στο 2024 συνδύασαν και συνδυάζουν ακόμη το σχολείο με τον αθλητισμό υψηλού επιπέδου, τις ηλικιακές ανησυχίες με τη σκληρή προπόνηση και αυτά που μας είπαν, μας κάνουν να πιστεύουμε ότι τελικά, υπάρχει ελπίδα.
Ο ένας αποτελεί το μεγαλύτερο ταλέντο της γενιάς του στο μπάσκετ. Είναι ο Νεοκλής Αβδάλας (18 ετών), παίκτης του Παναθηναϊκού AKTOR, που αγωνίζεται φέτος στο Περιστέρι Domino’s και γιος του πρώην αθλητή του Σπόρτινγκ, Δημήτρη Αβδάλα.
Η δεύτερη είναι η Μαρία Λουίζα (Μαριλού) Γκίκα (16 ετών), ήδη δευτεραθλήτρια κόσμου στην πάλη (Κ17), αθλήτρια του Ατλαντα Καλλιθέας και κόρη των παλαιστών Χρήστου και Ευγενίας Γκίκα.
Ο τρίτος της… παρέας είναι ο Γιώργος Μαντελίδης (17 ετών), βολεϊμπολίστας του Μίλωνα, γιος του πρώην πρωταθλητή Ελλάδος στα 400μ. μετ’ εμποδίων, Παναγιώτη Μαντελίδη.
Ολοι τους διεθνείς στις ηλικιακές κατηγορίες τους, μας μίλησαν για το απαιτητικό 24ωρό τους, τον αθλητισμό, τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν και την εφηβική βία, στέλνοντας τα δικά τους μηνύματα προς κάθε ευήκοον ους.
Παιδιά μετρημένα και πολύ χαμηλών τόνων και τα τρία, στάθηκαν στον ρόλο και των δύο γονιών τους στη διαπαιδαγώγησή τους και μας είπαν ότι μιλούν πολύ μαζί τους για ό,τι τους απασχολεί. Τόνισαν ότι η βία των ανηλίκων πιθανότατα έχει τις βάσεις της στα social media κι ότι ο αθλητισμός μπορεί να απομακρύνει ένα παιδί από αυτές τις συμπεριφορές και τις «σκοτεινές» παρέες.
«Το 24ωρό μου είναι ένα τυπικό 24ωρο θα έλεγα», μας λέει ο Νεοκλής. «Θα ξυπνήσω, θα φάω ένα καλό πρωινό, θα πάω στην προπόνησή μου –έχω λίγο περισσότερο χρόνο καθώς τελείωσα φέτος το σχολείο– θα επιστρέψω σπίτι, θα φάω ένα καλό μεσημεριανό, θα ξεκουραστώ λίγο, θα δω κάποιον φίλο και την κοπέλα μου, μία ταινία το βράδυ. Γενικά πλέον έχω ένα πιο χαλαρό 24ωρο σε σχέση με την περασμένη σεζόν».
Αυτό όμως δεν ισχύει για τους άλλους δύο αθλητές της «παρέας». «Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές δεν βγαίνει εύκολα το 24ωρό μου», υπογραμμίζει πάντα χαμογελαστή και ευδιάθετη η Μαριλού και συνεχίζει: «Πολλές φορές ξυπνάω 5.30 τα ξημερώματα να πάω για προπόνηση. Κατευθείαν μετά θα πρέπει να πάω σχολείο, όπου πρέπει να αποδώσω καλά, να συμμετάσχω στο μάθημα. Μετά θα επιστρέψω στο σπίτι και θα φύγω ξανά για φροντιστήριο, μετά πάλι προπόνηση και το βράδυ κατά τις 10 θα πρέπει να διαβάσω για την επόμενη μέρα. Κάπως έτσι κυλάνε οι μέρες. Προσπαθώ να δίνω τον καλύτερο εαυτό μου, κάποιες φορές βγαίνουν όπως τα θέλω, κάποιες όχι, αλλά το αποδέχομαι και προχωράω. Εχω στόχους στο μυαλό μου, κάποιους πιο κοντινούς, άλλους πιο μακρινούς. Προσπαθώ να δουλεύω πάνω σ’ αυτούς μέρα με τη μέρα», λέει φανερά κουρασμένη, αλλά πάντα ευγενική.
Στο ίδιο… πεδίο κινείται και ο Γιώργος: «Η μέρα μου ξεκινάει νωρίς το πρωί γύρω στις 7 όπου ξυπνάω, τρώω πρωινό και ετοιμάζομαι να πάω στο σχολείο μέχρι τις 2 το μεσημέρι. Επειτα έχω τις προπονήσεις με τον Μίλωνα συν τα βάρη, κάτι που σημαίνει τρεις ώρες καθημερινά. Μετά την προπόνηση, ακολουθούν τα ιδιαίτερα μαθήματα και το προσωπικό διάβασμα για τις πανελλήνιες. Οπως καταλαβαίνετε, ο ελεύθερος χρόνος μου είναι περιορισμένος και συνήθως το Σαββατοκύριακο ξεκλέβω λίγες ώρες για να δω κάποιους φίλους».
Οταν ρωτάμε τα παιδιά πώς βιώνουν αυτή την αθλητική εξέλιξή τους και πώς τους αντιμετωπίζει ο κύκλος τους, μας λένε ότι προσπαθούν να παραμείνουν «προσγειωμένοι» και στέκονται στον ρόλο των γονιών τους:
«Σίγουρα προσπαθώ να παραμείνω προσγειωμένος, διότι γνωρίζω ότι ακόμα δεν έχω καταφέρει όσα θέλω να πετύχω στην ζωή μου. Αντιθέτως έχω δει αμέτρητα παραδείγματα αθλητών και αναφέρομαι γενικά και όχι μόνο στο βόλεϊ, που ενώ ξεκίνησαν με ιδανικές προοπτικές για μια πετυχημένη καριέρα δεν τα κατάφεραν λόγω κάποιων συγκυριών. Η οικογένειά μου και οι προπονητές μου παίζουν σημαντικό ρόλο στο να είμαι ταπεινός, προσγειωμένος και να δουλεύω σκληρά καθημερινά», τονίζει ο Γιώργος, ενώ ο Νεοκλής προσθέτει: «Γενικά μ’ αρέσει να κρατάω χαμηλό προφίλ και μικρό κύκλο φίλων. Και στο σχολείο το ίδιο προφίλ κρατούσα. Είμαι γενικότερα πολύ προσγειωμένος και ταπεινός και σ’ αυτό έχουν παίξει σημαντικό ρόλο οι γονείς μου. Κι ο πατέρας μου ήταν πολύ ταπεινός από τον καιρό που ήταν παίκτης, αλλά και η μητέρα μου. Είμαι πειθαρχημένος θα έλεγα και κρατώ έναν στενό κύκλο ανθρώπων γύρω μου που με βοηθούν».
«Δεν μ’ αρέσει να αλλάξω»
Η Μαριλού μάς παρουσιάζει μια διαφορετική αντιμετώπιση: «Οι περισσότεροι συμμαθητές μου γνωρίζουν τι έχω καταφέρει μέχρι τώρα, οι καθηγητές είναι ελάχιστοι. Κάποιοι προσπαθούν να με βοηθήσουν, άλλοι αδιαφορούν, άλλοι διαφωνούν κάθετα με τον αθλητισμό και θεωρούν ότι θα πρέπει να δίνω περισσότερη βάση στο σχολείο και ιδιαίτερα στο μάθημά τους. Τους ενοχλεί όταν λείπω μέσα στη χρονιά για αγώνες και προετοιμασίες. Αλλοι, βέβαια, είναι πολύ υποστηρικτικοί. Εγώ προσπαθώ να συμμετέχω στο μάθημα και να κάνω τις εργασίες μου στο σπίτι καθημερινά. Προσωπικά, δεν μ’ αρέσει να καυχιέμαι, δεν είμαι έτσι. Συγκεντρώνομαι στον στόχο μου, συζητώ με οποιονδήποτε μου ζητήσει συμβουλή για τον αθλητισμό, αλλά πάνω απ’ όλα παραμένω ο εαυτός μου. Δεν θέλω να αλλάξω, δεν μ’ αρέσει».
Η καταπόνηση που δέχονται τα τρία παιδιά είναι μεγάλη και δεν είναι μόνο σωματική, αλλά και ψυχική και νοητική. Πώς καταφέρνουν να βάζουν τον νου τους σε… τάξη τελικά;
«Υπάρχουν φορές, ειδικά το Σαββατοκύριακο όταν έχω λίγο παραπάνω χρόνο, θέλω να κάθομαι και να μην σκέφτομαι τίποτα, αλλά τις καθημερινές που πολλές φορές το έχω ανάγκη αυτό, είτε συζητάω με τους γονείς μου, είτε προσπαθώ να ξεκλέψω 10 λεπτά να ακούσω λίγο μουσική για να χαλαρώσω, όσο προλαβαίνω να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη, για να φύγω από το κομμάτι της προπόνησης και να μπω σε αυτό του σχολείου κ.τ.λ.» μας λέει η Μαριλού και προσθέτει: «Θέλει πολλές ώρες η πάλη. Κάποιες φορές και τέσσερις. Είναι πολύ δύσκολο άθλημα και σκληρό. Υπάρχουν τραυματισμοί, πολλές φορές δεν έχω το κουράγιο να αντεπεξέλθω ψυχικά. Αλλά πρέπει να προσπαθώ κάθε μέρα να είμαι “εκεί” ξανά και ξανά, ό,τι και να συμβαίνει γύρω μου».
«Νιώθω καλά όταν πετυχαίνω τους στόχους»
Ο Γιώργος τα ξεπερνά όλα όταν νιώθει ότι πετυχαίνει τους στόχους του: «Σίγουρα υπάρχει καταπόνηση με τους στόχους και την καθημερινή μου ρουτίνα, όμως υπάρχουν απλά πράγματα που με διευκολύνουν για να τους πετύχω (π.χ. 7-8 ώρες καλού ύπνου, σωστή διατροφή). Προσπαθώ κάθε μέρα να έχω ένα πρόγραμμα στο μυαλό μου, ώστε να γνωρίζω τις δραστηριότητες που πρέπει να έχω ολοκληρώσει στο τέλος της μέρας. Σχετικά με την ψυχική και νοητική μου ξεκούραση είναι κάτι που έρχεται ολοκληρώνοντας τους στόχους μου. Αυτό με κάνει να νιώθω καλά».
«Η σωματική κούραση αντιμετωπίζεται με τη σωστή διατροφή και τον καλό ύπνο. Βοηθούν οι φυσικοθεραπευτές με κάποια μασάζ, η ξεκούραση παίζει σημαντικό ρόλο και το μυαλό μου δεν έχει ακόμη πολλά να διαχειριστεί. Είμαι μικρός ακόμη» μας λέει αφοπλιστικά ο Νεοκλής. Οταν τον ρωτάμε πώς καταφέρνει κατά τη διάρκεια των αγώνων να παραμένει πράος, χωρίς «εκρήξεις», αυτός μας απαντά: «Προσπαθώ να δίνω βάση στην ουσία. Ξέρω πόση δουλειά έχω κάνει και βασίζομαι σ’ αυτό. Προσπαθώ να είμαι σίγουρος για τον εαυτό μου, να χτίζω αυτοπεποίθηση, θέλω απλώς να παίζω μπάσκετ και να προχωρήσω μέσα από αυτό».
Κάπου εδώ, έρχεται και η παγίδα της «δόξας». Υπάρχει περίπτωση να πάρουν τα μυαλά… αέρα ή η λέξη «πρότυπο» μπορεί να φέρει περισσότερες ευθύνες;
«Δεν θέλω να λέω ότι αποτελώ πρότυπο. Εγω έχω, φυσικά, κάποια πρότυπα και θέλω να φτάσω όσο πιο ψηλά μπορώ. Βάζω πίεση στον εαυτό μου, προσπαθώ να είμαι όσο γίνεται πιο καλός μπορώ στο γήπεδο και να βελτιώνομαι. Ελπίζω όλη αυτή την προσπάθεια να τη βλέπουν οι μικρότεροί μου και να προσπαθήσουν να γίνουν καλύτεροι ως άνθρωποι πρώτα. Να δουλέψουν σκληρά, διότι και το ελληνικό μπάσκετ χρειάζεται νέα παιδιά να βγουν μπροστά», υποστηρίζει ο Νεοκλής, ενώ η Μαριλού λέει: «Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς με βλέπουν. Παρατηρώ κάποια πράγματα, με προσεγγίζουν συμμαθητές να μου μιλήσουν για τον αθλητισμό γενικά, αλλά δεν ξέρω να πω κάτι παραπάνω».
Ο Γιώργος θεωρεί ότι πρέπει να υπάρχει ισορροπία τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου για έναν αθλητή: «Δεν ξέρω αν αποτελώ πρότυπο για τα άλλα παιδιά, αλλά στην περίπτωση που ισχύει κάτι τέτοιο, θεωρώ ότι πρέπει να έχω μεγάλη ευθύνη, ώστε να διατηρώ μια σωστή εικόνα όχι μόνο στον χώρο του βόλεϊ αλλά και στην κοινωνική μου ζωή. Οπως και τα δικά μου πρότυπα έχουν μια ισορροπία στη ζωή τους με την καριέρα τους στο βόλεϊ, έτσι νιώθω και εγώ υποχρεωμένος να δίνω το καλό παράδειγμα».
«Social Media»…
Κλείνοντας την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί τους, πάμε στο πρόβλημα που «καίει» το τελευταίο διάστημα: η βία των ανηλίκων. Και οι τρεις στέκονται σε δύο λέξεις: «Social Media»…
«Στο περιβάλλον μου δεν έχω πολλά περιστατικά βίας. Αλλά όσα βλέπω στις ειδήσεις με προβληματίζουν», υπογραμμίζει η Μαριλού. «Τα συζητώ με τους γονείς μου, με τον προπονητή μου. Πιστεύω ότι για τα περισσότερα κρούσματα αιτία είναι το Ιντερνετ και τα social media. Τα παιδιά δεν έχουν τι να κάνουν τόσες ώρες στο σπίτι τους. Επηρεάζουν την όλη κατάσταση πάρα πολύ. Δεν λέω ότι εγώ δεν ασχολούμαι με αυτά, αλλά θέλει κάπου ένα όριο και προσπαθώ όσο μπορώ να αποφεύγω τις εστίες έντασης. Ακούω συζητήσεις στο σχολείο και πιστεύω ότι πολλοί το κάνουν για “μαγκιά”, γιατί μπορεί κάποιος να τους ενοχλεί και μόνο που… υπάρχει, χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο. Κάποιοι θέλουν να δείξουν ότι είναι “πάνω” απ’ όλους, ενώ δεν είναι έτσι».
«Δυστυχώς, στο ηλικιακό πλαίσιο που ανήκω παρουσιάζονται πολύ συχνά φαινόμενα βίας, το οποίο προβληματίζει εκτός από εμένα και ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων ανεξαρτήτως ηλικίας. Ενα φαινόμενο που συχνά παρατηρείται στους εφήβους είναι ο φανατισμός, κυρίως για τις ομάδες. Το φαινόμενο αυτό υπάρχει ανέκαθεν, τώρα όμως ακούγεται περισσότερο λόγω της επαφής μας με τα social media», υποστηρίζει ο Γιώργος.
«Να πω την αλήθεια, δεν το συζητάμε τόσο πολύ, αλλά βλέπω τι συμβαίνει. Είναι μία κατάσταση που πρέπει να μας απασχολήσει όλους. Πιστεύω ότι μεγάλο μερίδιο ευθύνης σε αυτό έχουν και τα social media, αλλά υπάρχει και ο άλλος δρόμος. Αυτός του αθλητισμού», λέει ο Νεοκλής.
Αλήθεια, πώς μπορεί να βοηθήσει ο αθλητισμός;
«Ο αθλητισμός επειδή από τη φύση του είναι ανταγωνιστικός, τα παιδιά μπορούν να ξεδίνουν εκεί και να πειθαρχούν», συνεχίζει ο Νεοκλής. «Εμένα με έχει βοηθήσει πάρα πολύ το μπάσκετ στη ζωή μου. Είμαι πεπεισμένος πως ο αθλητισμός κάνει καλό γενικότερα. Προσφέρει μια αυτοπειθαρχία. Παλαιότερα –όπως μου έχει πει κι ο πατέρας μου– έβγαινες περισσότερο έξω με τους φίλους, εξωτερικευόσουν διαφορετικά».
Η Μαριλού υποστηρίζει ότι «ο αθλητισμός μπορεί να βοηθήσει πάρα πολύ στη μάχη κατά της βίας. Μέσα από τον αθλητισμό τα παιδιά μαθαίνουν να έχουν αυτοπειθαρχία και να θέτουν στόχους και να επικεντρώνονται σε αυτό και όχι στους άλλους που βρίσκονται γύρω τους. Ετσι αυτοβελτιώνονται και αποκτούν και τη σωστή αυτοπεποίθηση».
Κλείνοντας, ο Γιώργος προσθέτει: «Η ενασχόληση με τον αθλητισμό συμβάλλει στο σωστό χτίσιμο της προσωπικότητας ενός ανθρώπου μέσα από την πειθαρχία και την προσπάθεια για την επίτευξη στόχων. Αρα, θεωρώ ότι, μοιραία, συμβάλλει και στην αντιμετώπιση του φαινομένου της βίας».
