Το ποδόσφαιρο δεν είναι από τα δίκαια αθλήματα. Δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος ή ο πιο ισχυρός. Και γι’ αυτό αγαπήθηκε περισσότερο από όλα τα υπόλοιπα. Επειδή είναι απρόβλεπτο και δεν μπορεί κανείς να προεξοφλήσει το αποτέλεσμα.
Ομως το Σάββατο, στο Ντα Λουζ της Λισσαβώνας αποδόθηκε δικαιοσύνη. Μπορεί αυτή να ήρθε με έναν πολύ σκληρό τρόπο για την εκπληκτική ομάδα του Σιμεόνε, αλλά κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει πως η επικράτηση της Ρεάλ επί της συμπολίτισσάς της Ατλέτικο ήταν δίκαιη.
Θα πείτε, αν το παιχνίδι τελείωνε ένα λεπτό νωρίτερα, σήμερα θα μιλούσαμε για το «θαύμα» που πέτυχε ο Αργεντινός προπονητής. Για το πώς ο «Δαυίδ» νίκησε τον «Γολιάθ» και πως μόνο τα λεφτά δεν κάνουν μία μεγάλη ομάδα. Με τα «αν», όμως, δεν γράφεται η Ιστορία.
Και ο ιστορικός του μέλλοντος θα σημειώσει πως η νίκη της Ρεάλ ήταν πέρα για πέρα δίκαιη. Ναι, η Ατλέτικο μπορεί να απαρτίζεται από παίκτες που «τρώνε σίδερα». Με ψυχή που μπορεί και ανατρέπει τα δεδομένα, όπως συνέβη όταν κατέκτησε το πρωτάθλημα Ισπανίας. Αλλά σε καμία περίπτωση, η εμφάνισή της το Σάββατο δεν θα μπορούσε να συνοδευθεί με το τρόπαιο του Τσάμπιονς Λιγκ.
Σίγουρα όλοι πρέπει να βγάλουμε το καπέλο στον Σιμεόνε και στους παίκτες του. Ομως είμαστε υποχρεωμένοι να υποκλιθούμε στον Αντσελότι, που διαχειρίστηκε όσο καλύτερα μπορούσε ένα παιχνίδι που του «στράβωσε» με απρόβλεπτο τρόπο.
