Μπόνιεκ. Αυτό ήταν το μαγικό όνομα που σφράγισε το δωδέκατο καλοκαίρι της ζωής μου, το θέρος του 1982. Ο Ζμπίγκνιεβ Μπόνιεκ, που λίγο αργότερα ο Τζοβάνι Ανιέλι, ο τότε πρόεδρος της Γιουβέντους, θα χαρακτήριζε «Bello di notte». Δεν ήταν ούτε ο Πάολο Ρόσι, ο αναπάντεχος πρώτος σκόρερ εκείνου του Μουντιάλ, ούτε ο Φαλκάο ή ο Αρντίλες, ούτε ο Ρουμενίνγκε, ήταν ο Μπόνιεκ, ο ξανθός ντριμπλέρ από την Πολωνία.
Δεν είχα καμία ανάμνηση από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974, όταν η άγνωστη έως τότε Πολωνία κατέκτησε την τρίτη θέση, ούτε από εκείνο του 1978 (το πρώτο στο οποίο έλαμψε ο Μπόνιεκ). Η μοναδική ανάμνηση που σχετιζόταν με την Πολωνία δεν είχε να κάνει με το ποδόσφαιρο. Ενάμιση περίπου χρόνο πριν από το Μουντιάλ της Ισπανίας, παρακολουθούσα παραξενεμένος στην τηλεόραση τον στρατηγό Βόιτσεκ Γιαρουζέλσκι να κηρύσσει στρατιωτικό νόμο. Οταν το καλοκαίρι του 1982 η Πολωνία κατέβηκε για να μεγαλουργήσει στα ισπανικά γήπεδα, όλοι οι παίκτες έρχονταν από μια χώρα που τελούσε σε καθεστώς εσωτερικής ομηρίας.
Ο,τι και να γινόταν πάντως στο εσωτερικό της χώρας, και ιδίως στο δοκιμαζόμενο Γκντανσκ, η ποδοσφαιρική Πολωνία του 1982 σε έκανε να ξεχνάς τα πάντα. Βεβαίως, οι περισσότεροι προσπεράσαμε βαριεστημένα τους δύο πρώτους αγώνες της Πολωνίας, με Ιταλία και Καμερούν (0-0 και τα δύο), πολύ σύντομα όμως η Πολωνία πέταξε πέντε γκολ (5-1 τελικό) στο Περού, έχοντας ως σκόρερ πέντε διαφορετικούς παίκτες της – μεταξύ αυτών τον παλαίμαχο Λάτο και τον διάβολο Μπόνιεκ.
Ολα τα λεφτά όμως ήταν το ματς με το Βέλγιο, το χατ τρικ του Μπόνιεκ, όπου το ένα γκολ ήταν πιο όμορφο από το άλλο. Ποιος στρατιωτικός νόμος και ποια καταπίεση; Η Πολωνία πετούσε.
Περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο όμως ήθελα η Πολωνία να κερδίσει τη Σοβιετική Ενωση σ’ εκείνο το Μουντιάλ. Τελικά, το αποτέλεσμα ήταν ένα άχρωμο 0-0 – μέσα όμως σε γερά νεύρα και κόκκινη κάρτα στον Μπόνιεκ!
Η Πολωνία λύγισε. Σε μια ακόμα συνάντησή της με την Ιταλία γονάτισε από δύο γκολ του Ρόσι. Επαιξε στον «μικρό τελικό», για την τρίτη θέση, με τη σπουδαία Γαλλία του Πλατινί και του Τιγκανάμ και, αυτή τη φορά, κέρδισε με 3-1.
Θα ξαναθυμόμουν τον Μπόνιεκ και την παρέα του, όταν είκοσι πέντε χρόνια αργότερα θα πάταγα το πόδι μου για πρώτη φορά στην πατρίδα τους και θα συνομιλούσα με τον ίδιο τον βλοσυρό μα ευγενή, καλλιεργημένο στρατηγό Γιαρουζέλσκι (που πέθανε πριν από λίγες ημέρες). Πού να ήξερε ότι ένα Ελληνόπουλο κάποτε τον συνδύασε μέσα στο άγουρο μυαλό του με το χατ τρικ του «Ζίμπι» εις βάρος του Βελγίου…
