Υπάρχει και η άλλη όψη του ελληνικού αθλητισμού. Αυτή των εθνικών ομάδων νεανίδων και εφήβων του πόλο. Του Λευτέρη Πετρούνια. Του Περικλή Ιακωβάκη. Της εθνικής ομάδας στίβου, που επέστρεψε στα σαλόνια της Ευρώπης. Και πολλών άλλων, αφανών ηρώων, που με δικές τους στερήσεις και αυταπάρνηση σηκώνουν τη γαλανόλευκη στους ιστούς των μεγάλων ευρωπαϊκών αθλητικών αγώνων.
Η μεταφορά του ποδοσφαίρου από το χορτάρι στις δικαστικές αίθουσες ίσως είναι μια ευκαιρία, των ΜΜΕ, ειδικά των αθλητικών, να στρέψουν τα φώτα τους στους αθλητές, που με ουσιαστικό κίνητρο μόνο την αγάπη τους σ’ αυτό που κάνουν, μας χαρίζουν στιγμές εθνικής έπαρσης.
Επιτέλους, τις τελευταίες μέρες είδα πρωτοσέλιδα που ξέφυγαν από τη μιζέρια, την γκρίνια, τον φανατισμό και οτιδήποτε άλλο οδηγεί τους φιλάθλους να εγκαταλείπουν τις εξέδρες. Αθλητικές εφημερίδες τόλμησαν, με κίνδυνο την απώλεια φύλλων, να κάνουν βασικό θέμα τις επιτυχίες παιδιών που τα περισσότερα είναι άγνωστα στο ευρύ φίλαθλο κοινό.
Μακάρι να έρθουν κι άλλες επιτυχίες, αλλά και να μην περιμένουμε μόνο τα μετάλλια για να προβάλλονται αυτά τα παιδιά από τα ΜΜΕ. Στο φινάλε, γι’ αυτό παλεύουν και στερούνται τις απολαύσεις που θα είχαν στην ηλικία τους και όχι για ένα συμβόλαιο, με καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς.
