Η αρχή ενός νέου πρωταθλήματος συνοδεύεται πάντα με ευχές, να είναι καλύτερο από το προηγούμενο. Δυστυχώς, όμως, οι οιωνοί και για τη φετινή περίοδο δεν είναι καλοί, έστω κι αν οι αναμενόμενοι πρωταγωνιστές προσπάθησαν να ενισχύσουν τα ρόστερ με ό,τι καλύτερο μπορούσαν, σύμφωνα πάντα με τις οικονομικές τους δυνατότητες.
Η… απαισιοδοξία για το 10ο φετινό πρωτάθλημα της Σούπερ Λίγκας πηγάζει βασικά από τη δεδομένη πραγματικότητα, πως δεν έχει αλλάξει τίποτε απολύτως στη νοοτροπία των αρμοδίων που αποφασίζουν για την τύχη του αθλήματος.
Οι δηλώσεις του υφυπουργού Αθλητισμού και οι αποφάσεις του για θεσμικές αλλαγές παρέμειναν στα χαρτιά. Το «ηλεκτρονικό εισιτήριο» και οι κάμερες εξακολουθούν να είναι όνειρα απατηλά για τα περισσότερα γήπεδα. Μάλιστα, ο ίδιος έδωσε παράταση για την εφαρμογή τους και μένει να δούμε αν θα είναι για τη συγκεκριμένη ημερομηνία των δύο εβδομάδων ή θα «μετατεθεί» για επ’ αόριστον…
Ο «δανεισμός» παικτών από ομάδα σε ομάδα παραμένει χωρίς όρια, με αποτέλεσμα δικαίως ο κόσμος να μουρμουρίζει για αναξιοκρατία και για την ύπαρξη ορισμένων «φιλικών» αγώνων στο πρόγραμμα του πρωταθλήματος. Οσο κι αν έχουμε δει τα φαβορί να παθαίνουν τη «ζημιά» από τους «φίλους», είναι ένα φαινόμενο στο οποίο πρέπει να μπουν ορισμένες δικλίδες ασφαλείας.
Oι… ευχές για τη διαιτησία επικεντρώνονται στο να μη δώσει αφορμή να ασχοληθούν κόσμος και παράγοντες μ’ αυτήν. Αν κάποιος το πιστεύει, σίγουρα δεν παρακολουθεί εδώ και χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο. Στο οποίο ισχύει, κατά κόρον, το «δίκαιο του ισχυρού».
Πιστεύω πως αν αυτή η φιλοσοφία αποτελέσει παρελθόν, τότε θα αλλάξουν πολλά, ως προς το καλύτερο. Πιστεύετε πως αυτό αποτελεί μια ουτοπία; Θα συμφωνήσω μαζί σας, έστω κι αν έχουμε παρακολουθήσει πολλά «διαιτητικά εγκλήματα» και σε παιχνίδια στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Απλώς εκεί δεν υπάρχει η καχυποψία που στην Ελλάδα πηγάζει από συμβάντα και αποκαλύψεις, που κατά καιρούς έρχονται στο φως της δημοσιότητας και απασχολούν τη Δικαιοσύνη.
Σε μια χώρα με σωστή ποδοσφαιρική κουλτούρα, θα έπρεπε μία αναφορά στο νέο πρωτάθλημα να αρχίζει και όχι να τελειώνει με τους πρωταγωνιστές τους. Τους παίκτες. Δυστυχώς, όμως, και αυτοί, ακόμη και οι ξένοι, με το που πατούν το πόδι τους στο αεροδρόμιο, γίνονται, για επικοινωνιακούς λόγους, φερέφωνα των διοικήσεών τους.
Με τις δηλώσεις τους, αποσκοπούν στο να κερδίσουν την εύνοια των οργανωμένων και φανατικών οπαδών της ομάδας στην οποία ήρθαν. Ετσι περνάει σε δεύτερη μοίρα η ποδοσφαιρική τους αξία και τι θα μπορούσε να προσφέρει η ένταξή τους στο ελληνικό πρωτάθλημα.
Ελάχιστα ασχολείται ο Τύπος με αυτό το σκέλος. Ο βασικός του στόχος είναι να παρουσιάσει το νέο απόκτημα, από «σωτήρα» έως… μεσσία και να τονίσει πως ήρθε στην Ελλάδα για να σαρώσει τα πρωταθλήματα με την ομάδα του. Κάποιοι προχωρούν ακόμη περισσότερο, υποσχόμενοι πολλά γκολ, στους «αιώνιους εχθρούς».
Με αυτά τα δεδομένα, τη μόνη ευχή που μπορώ να κάνω, είναι να τελειώσει το πρωτάθλημα, και με τις δεκαέξι ομάδες που αρχίζει…
