Οι σκέψεις που προκύπτουν παρακολουθώντας το Euro 2016 σε σχέση με την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου μόνο μελαγχολικές είναι. Οσο και να προσπαθώ να βρω μέσα στις ομάδες κάποια που θα μπορούσε να θεωρηθεί υποδεέστερη από τη δική μας δεν έχω βρει καμία.
Και φυσικά η απογοήτευση αυξάνεται σκεπτόμενος πως στον ορίζοντα δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που θα μπορούσε στο μέλλον να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση. Δεν γίνεται καμία προσπάθεια, ούτε σε συλλογικό επίπεδο αλλά ούτε από την ΕΠΟ, ώστε να δείχνει πως υπάρχει ελπίδα να ανατραπεί η φθίνουσα πορεία του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Αντιθέτως οι παράγοντες των ΠΑΕ και της ΕΠΟ κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να το οδηγήσουν στην πλήρη καταστροφή. Εχει αποδειχθεί πλέον πως ουδείς ενδιαφέρεται για τη σωτηρία του και το βασικό μέλημα όλων είναι η ανάδειξη των ίδιων και των ομάδων τους.
Στο ίδιο μήκος κύματος και η πολιτεία προσπαθεί να παίξει έναν ρόλο που δεν ταιριάζει σε μια Δημοκρατία, κάνοντας κατάχρηση εξουσίας, που δυναμιτίζει ακόμα περισσότερο την έκρυθμη ατμόσφαιρα.
Σε σημείο που η βία όχι μόνο στις εξέδρες αλλά και στα γραφεία όπου υποτίθεται πως σχεδιάζεται η εκκαθάριση του ελληνικού ποδοσφαίρου να αποκτά πρωταγωνιστικό ρόλο.
