Οι λέξεις τρέχουν γρήγορα από το στόμα της. Σαν να βρίσκονται και αυτές στα κουλουάρ των 400 μ. και να «καλπάζουν» για να φτάσουν στον τερματισμό. Ισως, για να σβήσουν τα χαμένα αθλητικά χρόνια, τότε που η Μαρία Μπελιμπασάκη, σκεπτόμενη συναισθηματικά, είχε «κολλήσει» σε επιδόσεις και αγωνίσματα που δεν της ταίριαζαν. Με λιγότερο από έναν χρόνο προπόνησης, η πεισματάρα Κρητικοπούλα, η οποία στο σχολείο νικούσε και τα αγόρια στο τρέξιμο, αναδείχθηκε δευτεραθλήτρια Ευρώπης σε ένα αγώνισμα που ποτέ η χώρα μας δεν είχε κατακτήσει κάποια διάκριση.
Το ταλέντο της όμορφης 27χρονης το εντόπισε ένα γυμναστής σε ένα πρόγραμμα ανίχνευσης ταλέντων, στην Κρήτη. Η μικρή έτρεχε γρηγορότερα και από μεγαλύτερα αγόρια και, έτσι, την επέλεξαν και πήγε σε ακαδημία ταλέντων. Η ίδια, όμως, έβλεπε το τρέξιμο σαν παιχνίδι και στην ακαδημία δεν… έπαιζαν, γι’ αυτό και έφυγε. Το 2004, σε ηλικία 14 ετών, επέστρεψε στους στίβους. Την έβαλαν σε αγωνίσματα αντοχής και, μάλιστα, έχει έρθει τρίτη σε πανελλήνιο πρωτάθλημα ανωμάλου δρόμου. «Τα προβλήματα ήταν πολλά. Στη Σητεία δεν είχαμε γήπεδο και έπρεπε να πηγαίνω ή στον Αγιο Νικόλαο ή στην Ιεράπετρα. Καθημερινά έκανα 160 χιλιόμετρα για προπόνηση», μας λέει και η χροιά της φωνής της μας ταξιδεύει στα λασιθιώτικα όρη.
Η εισαγωγή στα ΤΕΦΑΑ έφερε τη Μαρία στην Αθήνα, αλλά «δεμένη» με τον τόπο της και τον πρώτο της προπονητή, συνέχισε να προπονείται… μέσω τηλεφώνου. «Το 2008 έκανα πανελλήνια ρεκόρ και, στη συνέχεια, τίποτα. Από το 2009 έως το 2011 δεν πέτυχα καμία καλή επίδοση, παρόλο που βρισκόμουν σε ιδιαίτερα παραγωγική ηλικία για αθλητισμό. Το 2012 ήθελα να πάω στους Ολυμπιακούς. Ξαναγύρισα Σητεία για προπονήσεις και πήγα στο Λονδίνο και μετά πίσω στην πατρίδα. Το 2014 επέστρεψα στην Αθήνα για να τελειώσω τη σχολή μου. Χρωστούσα 30 μαθήματα και τα πέρασα σε δύο εξάμηνα, χωρίς να έχω καμία βοήθεια από τους καθηγητές, παρόλο που ήμουν αθλήτρια της εθνικής».
Και κάπου εκεί η αθλήτρια αποφάσισε να γίνει… μάνατζερ του εαυτού της. Παρακολούθησε τον τρόπο προπόνησης των προπονητών στον Αγιο Κοσμά και επέλεξε τον Κώστα Ηλία. «Ηταν μία επιλογή που με δικαίωσε. Η ψυχολογία μου άλλαξε τελείως. Μας πήρε ένα χρονικό διάστημα μέχρι να μάθει ο ένας τον άλλον. Αυτός ήταν και η αιτία που από τα 200 μ. πήγα στα 400 μ. Τώρα έχουμε μία πολύ καλή συνεργασία και καλή χημεία. Ξέρει πότε να μου πει να σταματήσω. Βλέπει πότε κουράζομαι και δεν χρειάζεται να του το πω εγώ», δηλώνει στην «Κ».
Στην ερώτηση εάν πίστευε ότι μπορούσε να πάρει μετάλλιο, παρόλο που ασχολείται λιγότερο από έναν χρόνο με τα 400 μ., η Μαρία είναι κάθετη: «Ναι το πίστευα. Το πίστεψα από το Παγκόσμιο κλειστού. Αγωνιζόμουν στα 400 μ. μόνο πέντε μήνες και μπήκα τελικό. Εκεί είπα δεν υπάρχει περίπτωση να μην πάρω μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό. Ηταν μία υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου».
Στο Ευρωπαϊκό της Γερμανίας, μέχρι τα τελευταία μέτρα η Μπελιμπασάκη ήταν πρώτη, τι ήταν αυτό που της στέρησε το χρυσό; «Στα τελευταία δύο μέτρα έριξα το σώμα μου μπροστά γιατί πίστεψα ότι τερμάτιζα. Εχασα την ισορροπία μου. Στο τέλος, ο προπονητής μού είπε “μπράβο Μαρία, έκανες μία εντυπωσιακή κούρσα”. Για εμένα είναι σαν να έχω πάρει το χρυσό».
Στο Βερολίνο, οι εκπρόσωποι της χώρας μας κατέκτησαν έξι μετάλλια. «Για τις εποχές που διανύουμε είναι ένα θετικό μήνυμα. Οι αθλητές έχουμε πολλά προβλήματα και περνάμε πολλά… ζόρια. Δεν υπάρχουν χορηγίες. Οι περισσότερες από τις επιτυχίες που βλέπετε βασίζονται στο φιλότιμο και στο ότι αγαπάμε αυτό που κάνουμε. Γι’ αυτό και πηγαίνουμε καλά», υπογραμμίζει.
Τη Μαρία Μπελιμπασάκη καλά θα κάνουμε να τη συνηθίσουμε στα 400 μ. Με λιγότερο από έναν χρόνο προπόνηση διαθέτει τη 12η επίδοση στον κόσμο. Το πείσμα που τη διακατέχει δεν τοποθετεί ταβάνι στα όνειρά της. Τώρα που άρχισαν να… ανατέλλουν, η δρομέας βάζει ως στόχο τους Ολυμπιακούς, στην Απω Ανατολή. Αυτή τη φορά όχι για απλή συμμετοχή. Ούτε για το ταξίδι.
