Τα βήματά του ήταν σίγουρα και αποφασιστικά. Οπως ήταν πάντα, αγωνιζόμενος στα παρκέ. Το χαμόγελό του δεν πρόδιδε κάποια αμηχανία. Γνώριζε καλά γιατί ο κόσμος τον αποθεώνε και το απολάμβανε. Μόνο όταν η «φανέλα με το 7» υψώθηκε στο «Παλατάκι» της Πυλαίας και το «ω Μπάνε Μπάνε» δόνησε την ατμόσφαιρα, τα μάτια του υγράνθηκαν για δευτερόλεπτα. Μια συγκίνηση της στιγμής για αυτά που έζησε με τα ασπρόμαυρα χρώματα του ΠΑΟΚ.
Η φιέστα για να τιμηθεί η μεγαλύτερη μπασκετική μορφή του συλλόγου πέρασε στην ιστορία και επανέφερε στο νου, θύμησες μοναδικές, σε όποιον είδε τον Μπάνε Πρέλεβιτς να αγωνίζεται.
Ο «τίγρης» από το Βελιγράδι θα αντικρίζει πάντα την φανέλα του ψηλά και θα ανασύρει μνήμες από το παρελθόν. Για παράδειγμα, το πως το έφερε η μοίρα και άφησε τα «ερυθρόλευκα» του Ερυθρού Αστέρα για να έρθει στη Θεσσαλονίκη.
Ολα ξεκίνησαν από εκείνο το κρεσέντο πόντων με αντίπαλο τον Ντράζεν Πέτροβιτς στον τρίτο ημιτελικό των πλέι οφ της Γιουγκοσλαβίας το 1987 με αντίπαλο την Τσιμπόνα. Σε ηλικία 21 ετών είχε πείσει τον πρώην κόουτς της ΑΕΚ Βλάντο Τζούροβιτς να τον εμπιστευτεί στην βασική πεντάδα και μπροστά στους 43 πόντους του Πέτροβιτς, που λες και ήθελε να πάρει μόνος του το παιχνίδι, αυτός αντέταξε 32 πόντους και περίσσιο πάθος.
Το τελικό αποτέλεσμα (104-103), η πρόκριση στον τελικό υπέρ του Αστέρα και τα κατορθώματά του έκαναν τον πρώτο «θόρυβο» στον Λευκό Πύργο. Τα νέα μεταφέρθηκαν γρήγορα και ύστερα από ένα χρόνο όταν οι δρόμοι των δύο ομάδων συναντήθηκαν για το Κύπελλο Κόρατς είχαν την ευκαιρία άπαντες να δουν από κοντά τον μελλοντικό τους ηγέτη.
Στο παιχνίδι του Βελιγραδίου, που θα μείνει στιγματισμένο από την μπουνιά του Τζον Κόρφα στον Ζόραν Ράντοβιτς. Ο Πρέλεβιτς αν και στην αρχή προσπάθησε να μείνει ψύχραιμος, στην συνέχεια όταν η σύρραξη γενικεύτηκε, δεν έμεινε αμέτοχος, δείχνοντας πως μετατρέπεται σε… θεριό ανήμερο όταν προκαλείται και τέσσερα χρόνια αργότερα το απέδειξε στην πράξη όταν αντάλλαξε μπουνιές με τον Γκάλη.
Με 22 πόντους ήταν ο κορυφαίος της νίκης των Σέρβων (93-88), που εκείνη την χρονιά έφτασαν στα ημιτελικά της διοργάνωσης αποκλειόμενοι από την Ρεάλ Μαδρίτης.
Ο πρόεδρος του ΠΑΟΚ Νίκος Βεζυρτζής τον έβαλε για τα καλά στο μάτι και θα έκανε τα πάντα για να τον φέρει στο Αλεξάνδρειο αφού στον τύπο με το «7», που σούταρε με αυτόν τον περίεργο τρόπο, έβλεπε τον παίκτη που με το αγωνιστικό του θράσος μπορούσε να σταθεί απέναντι στον Γκάλη χωρίς κόμπλεξ.
Ενας φίλος του Νίκου Βεζυρτζή από το Βελιγράδι, τον ενημέρωσε πως ο Μπάνε έχει ελληνικές ρίζες από την πλευρά του παππού του.
Ο Ερυθρός Αστέρας είπε «ναι» στην προσφορά των 50.000 δολαρίων και έτσι οι διαδικασίες ελληνοποίησής του ξεκίνησαν άμεσα, με τον Αρη να αντιλαμβάνεται τα όσα διαδραματίζονται και την υπόθεση να φεύγει από το αθλητικό κομμάτι και να πηγαίνει στην πολιτική.
«Ο Μπάνε Πρέλεβιτς είναι τόσο Ελληνας όσο και ο πρωθυπουργός της Αυστρίας» λένε στον Αρη. Χρόνια μετά ο ίδιος έδωσε την απάντηση: «Αισθάνομαι μπασκετμπολίστας, η εθνικότητά μου είναι κάτι εντελώς ξένο με τη δουλειά μου. Το σημαντικό στη ζωή μας είναι να είμαστε ασφαλείς και ευτυχισμένοι».
Στις 19 Αυγούστου το πρωτοδικείο Κοζάνης δέχτηκε ότι ο παππούς από την πλευρά της μητέρας του παίκτη, Παναγιώτης Αλβανός, είχε γεννηθεί το 1880 στην Εράτυρα Κοζάνης.
Ο Πρέλεβιτς προστίθεται στο ρόστερ του «Δικέφαλου» του Βορρά δίπλα στους Νίκο Σταυρόπουλο, Παναγιώτη Φασούλα και Τζον Κόρφα, φτιάχνοντας ένα σύνολο που από το ντεμπούτο του φάνηκε πως θα μεγαλουργούσε σπάζοντας το μονοπώλιο του Αρη.
«Αφησα το βασίλειο του μπάσκετ για την αυτοκρατορία του αθλήματος. Θα αποδείξω ότι ο ΠΑΟΚ δεν ξόδεψε τζάμπα τα λεφτά του για μένα» δήλωσε με το που πάτησε το πόδι του στη Θεσσαλονίκη.
Κόντρα στην Βιλερμπάν στην Γαλλία, ο 23χρονος Πρέλεβιτς έγραψε την πρώτη του συμμετοχή ολοκληρώνοντας την αναμέτρηση με 29 πόντους, όσους και ο Μάικ Τζόουνς, ενός από τους καλύτερους ξένους στην ιστορία των «ασπρόμαυρων». Ο ΠΑΟΚ έφτασε στη νίκη με 93-83 και τα υπόλοιπα είναι ιστορία…
Αν ήταν κάτι, που τα χρόνια που πέρασε στην Θεσσαλονίκη φόβισε τον Μπάνε, αυτό έχει να κάνει με τον πόλεμο στην χωρα του. Ο νους του ήταν πάντα εκεί. Οταν οι σειρήνες στο Βελιγράδι ήχησαν τον Μάρτη του 1999 και οι βομβαρδισμοί ξεκίνησαν, πολλοί ήταν οι συμπαίκτες του που τον έβλεπαν στα αποδυτήρια να λυγίζει, να βάζει τα κλάματα.
«Εβγαζε» την ψυχή του, όπως στον χαμένο τελικό της Ναντ από την Ρεάλ Μαδρίτης, όπου η υπέρβασή του (29 πόντοι με 5/8 βολές, 3/10 δίποντα, 6/10 τρίποντα, 4 ριμπάουντ, 4 ασίστ), δεν έφτασε στον ΠΑΟΚ για να σηκώσει την κούπα και το γοερό του κλάμα στο παρκέ ήταν και παραμένει μια από τις πιο δυνατές εικόνες των μπασκετικών 90’s.
Όλα αυτά από έναν Σέρβο που στην πορεία των χρόνων έγινε Ελληνας και στην πράξη, αγαπήθηκε όσο λίγοι στον ΠΑΟΚ και θα μείνει στην ιστορία της μπασκετικής Ελλάδας ως το αντίπαλο δέος, του ανυπέρβλητου Νικ Γκάλη.
