Αρίστος Δοξιάδης*

Η Ελλάδα αποκλίνει σε πολλά και σημαντικά θέματα από το ευρωπαϊκό κεκτημένο του κράτους δικαίου. Αλλά τα θέματα αυτά απασχολούν ελάχιστα τον δημόσιο διάλογο, δεν τα συζητάμε κάθε βράδυ στα κανάλια, δεν γίνονται αφορμή για τριήμερες μάχες στη Βουλή. Τα στοιχεία είναι γνωστά σε όλους, πλην όμως οι πολιτικοί ηγέτες και η πνευματική ελίτ, με […]

Η δυσπιστία απέναντι στην ΕΥΠ είναι εύλογη, ιδίως μετά από όσα μάθαμε πρόσφατα. Για την προστασία της δημοκρατίας και των ατομικών ελευθεριών πρέπει να βελτιωθεί ο τρόπος που λαμβάνονται αποφάσεις, η εσωτερική κουλτούρα της υπηρεσίας και τα θεσμικά αντίβαρα. Θα είναι, όμως, μεγάλο λάθος να περιοριστούν αλόγιστα εκείνες οι απειλές που εμπίπτουν στον ορισμό της […]

Το έφερε η πολιτική συγκυρία να συζητάμε πολύ για τη σοσιαλδημοκρατία. Τι μπορεί να σημαίνει ο όρος στη σημερινή Ελλάδα; Και πού μπορεί να τοποθετηθεί στον πολιτικό χάρτη; Πιο κοντά στην Κεντροδεξιά ή στην Αριστερά; Από τους προβληματισμούς για τα ζητήματα αυτά λείπει ένα βασικό στοιχείο: το οικονομικό υπόβαθρο πάνω στο οποίο οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις […]

Ολες οι κοινωνίες που έχουν πλήρη δημοκρατία μοιάζουν μεταξύ τους. Οσες δεν έχουν, πάσχουν η καθεμία με τον δικό της τρόπο. Αυτή την παράφραση του Τολστόι σκέφτηκα διαβάζοντας το Democracy Index του Economist Intelligence Unit. Κατατάσσει 167 κράτη σε τέσσερις ομάδες: πλήρης δημοκρατία (21), ατελής δημοκρατία (53), υβριδικά καθεστώτα (34), αυταρχικά (59). Η Ελλάδα είναι […]

Ξόδεψε πολλά το κράτος στα δύο χρόνια της πανδημίας. Αυξήθηκε το κόστος δανεισμού. Θυμηθήκαμε και τη δημοσιονομική σπατάλη πριν από την κρίση χρέους του 2010, με αφορμή κάποια επιδόματα του 2007. Ολα αυτά οδήγησαν πρόσφατα πολλούς σοβαρούς αναλυτές να τονίσουν ότι πρέπει να μειωθούν γρήγορα τα ελλείμματα του προϋπολογισμού. Οι αναλυτές έχουν δίκιο. Αλλά με […]

Η πανδημία και η συνακόλουθη οικονομική κρίση έδειξαν ότι η παραγωγή των υλικών προϊόντων δεν είναι τόσο απλή όσο πιστεύουν πολλοί πολιτικοί και οικονομολόγοι.

Πρόσφατα βρέθηκα σε μια συζήτηση για τη λειψυδρία στις μεσογειακές χώρες, που θα γίνει χειρότερη καθώς θα λιγοστεύουν οι βροχές εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής.

Ποιο είδος μεταρρύθμισης μπορεί να φέρει μακροπρόθεσμη, σημαντική αλλαγή στην ελληνική κοινωνία; Ο Παύλος Ελευθεριάδης έγραψε πρόσφατα: «Η κυβέρνηση κάνει μεταρρυθμίσεις, αλλά δεν είναι μια μεταρρυθμιστική κυβέρνηση.

Είμαστε μια χώρα που διαθέτει ελάχιστους δικούς της πόρους για παραγωγικές και για δημόσιες επενδύσεις. Εξαρτιόμαστε, εδώ και σαράντα χρόνια, από τα διάφορα ταμεία και προγράμματα της Ε.Ε.: παλιότερα τα ΜΟΠ, μετά τα ΕΣΠΑ, σε λίγο το Ταμείο Ανάκαμψης.

Είναι κοινός τόπος στα κόμματα και στον δημόσιο λόγο ότι χρειαζόμαστε ένα «νέο παραγωγικό μοντέλο», που παρακολουθεί την καινοτομία, ή και τη δημιουργεί, που αξιοποιεί περισσότερο τις γνώσεις και δεξιότητες των εργαζομένων και πληρώνει καλύτερα, με υψηλότερη παραγωγικότητα και περισσότερες εξαγωγές.

Μπορεί να αντιστραφεί η μεγάλη φυγή μορφωμένων και παραγωγικών νέων που βιώσαμε από το 2010; Ναι, αν η σημερινή πολιτική για τις επενδύσεις, την εξειδικευμένη εργασία και τον επαναπατρισμό έχει διάρκεια.

Μου ζήτησαν από το Ιδρυμα Μποδοσάκη να μιλήσω «με αφορμή το ’21», για ένα τρίλεπτο βίντεο που αναρτήθηκε στο blod.gr.