Ελεάννα Βλαστού

Κοιτώ φωτογραφίες φοιτητών στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια και θαυμάζω τους ευφάνταστους τρόπους με τους οποίους φορούν το τετράγωνο ασπρόμαυρο μαντίλι. Τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό, στο κεφάλι, πιασμένο στα μαλλιά, σαν εσάρπα, σαν μπέρτα, δεμένο στο μπράτσο ή σαν σκέπασμα, εικάζω, μέσα στο προσωρινό κατάλυμα το αντίσκηνο.

Η πολυτέλεια έχει μετατοπιστεί. Το στάτους έχει φύγει από τα υλικά αγαθά και έχει μετακινηθεί στα πιστεύω. Το αντιλήφθηκα καθισμένη, βολικά, όταν ήμουν έτοιμη να σας γράψω πόσο πατερναλιστική θεωρώ την ιδέα του Ρίσι Σούνακ να δρομολογήσει, νομοθετώντας, την απαγόρευση χρήσης κινητών σε νεαρές ηλικίες.

Κάτι πάει στραβά με τους εφήβους και τους νέους, διαβάζω. Δεν μου προκαλεί καμιά εντύπωση. Εχω μεγάλο δείγμα, ολόκληρο το τμήμα του ενός –εφήβου– που συναναστρέφομαι. Δύο μεγάλες έρευνες βγήκαν φρέσκες στη δημοσιότητα. Φλύαρα εμπλουτισμένες, όπως όλες οι έρευνες, με στατιστικά και νούμερα που μόνο ο Σαίξπηρ έχει την ικανότητα να συμπυκνώσει: «Ολη η νιότη […]

Αρκετά! Oλοι είμαστε απασχολημένοι με ανοησίες. Με τούφες μαλλιών / με την απουσία δαχτυλιδιού / με το αποκλίνον φερμουάρ / με τα κομμένα δάχτυλα / με το παράταιρο ύφασμα της παραποιημένης φωτογραφίας της Κέιτ. Ο κόσμος βρίσκεται σε παράκρουση.

Η Μόνικα Λεβίνσκι εμφανίστηκε έπειτα από είκοσι πέντε χρόνια. Tην παρατηρώ σε μια διαφημιστική καμπάνια αμερικανικής εταιρείας ρούχων και με χαρά διαπιστώνω ότι τώρα, στα πενήντα, είναι ομορφότερη απ’ ό,τι την εποχή που ξέσπασε το μεγάλο πολιτικό ερωτικό σκάνδαλο, στα είκοσι δύο.

Οταν ήταν ο γιος μου πολύ μικρός οτιδήποτε του τραβούσε την προσοχή ήταν χαριτωμένο. Εβλεπε μια γάτα και έλεγε «γλυκιά!». Εβλεπε σκύλο και έλεγε «ωω γλυκός!» Οτιδήποτε αντίκριζε που αδυνατούσε να το κατατάξει γρήγορα, όπως δύο χελώνες σε συνουσία, ρώταγε «είναι γλυκό;». Αδημονούσα να περάσουμε στο επόμενο στάδιο και του μάθαινα και άλλα επίθετα, για […]

Τις προάλλες ήμουν καλεσμένη σε ένα σπίτι φίλων. Είχαν οργανώσει ένα μεγάλο πάρτι, όπως αρμόζει να γιορταστούν τα μεγάλα γενέθλια του μισού αιώνα. Επειτα από κάποια ώρα, ένα διάστημα που θεώρησα εύλογο, άρχισα να ψάχνω απομόνωση. Βρήκα ένα χώρο με ένα κλειδί. Ηταν το μπάνιο.

Η Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου έχει έναν πίνακα που απεικονίζει ένα θαλασσινό χαοτικό τοπίο. Πλοία εν μέσω βίαιης καταιγίδας. Ο Ολλανδός καλλιτέχνης Ludolf Bakhuizen ειδικευόταν στις θαλασσογραφίες με άστατο καιρό. Μετά την πρόσφατη γενική αναδιοργάνωση της πινακοθήκης, έχει τοποθετηθεί σε αποθήκη αυτός ο άγνωστος […]

Υπάρχουν πολλές παράδοξες ιστορίες στη ζωή. Κάποιες από τις αλλόκοτες ιστορίες γίνονται ειδησεογραφία και κάνουν τον γύρο των μέσων ενημέρωσης, καθώς, όμως, χωρίς να είναι περίπλοκες στερούνται συνοχής, ουδείς αντιλαμβάνεται τι γίνεται και ό,τι δεν μπορεί να συζητηθεί σε σύντομο χρονικό διάστημα εκπίπτει του ενδιαφέροντος.

«Οταν νιώθεις μόνος μη κοιτάς μέσα, κοίτα έξω και κοίτα παραπέρα για άλλους που νιώθουν το ίδιο. Υπάρχουν πάντα άλλοι, κι αν μπορείς να συνδεθείς μαζί τους και με την ιστορία τους θα είσαι ικανός να τα δεις όλα κάτω από ένα αλλιώτικο φως».* Tο απόσπασμα μου φάνηκε ταιριαστό με τις δύο ιστορίες που συνέβησαν […]

Εχω μια ευχή για όλους μας, είναι απλή, είναι πρακτική, είναι λυτρωτική. Εάν δεν έχουμε μεγάλα βάσανα να μας ταλαιπωρούν, κακουχίες που χρήζουν εξομολόγησης, προτείνω τον δρόμο της αυτοσυγκράτησης. Ας απέχουμε από τις δημοσιοποιήσεις, δεν αφορούν κανέναν ούτε τα αρνητικά που συμβαίνουν στις ζωές μας, αλλά ούτε και τα θετικά.

Πριν από δύο Σάββατα πήγαμε με τον Κωνσταντίνο –τον αναδεχτό μου– και τον Ντίνο στο National Theater. Είδαμε τις «Μάγισσες» του Ρόαλντ Νταλ. Ηταν υπερπαραγωγή. Με χαρά διαπίστωσα ότι διατηρήθηκε όλο το χιούμορ και η αυθάδεια του συγγραφέα που αγαπήθηκε ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους.