Ελεάννα Βλαστού

Πρώτα είναι η είδηση: δεν γεννιούνται αρκετά παιδιά, άρα συρρικνώνεται ο ενεργός πληθυσμός στον δυτικό κόσμο. Μετά είναι η ατελείωτη αρθρογραφία. Σοβαρές εφημερίδες φιλοξενούν αξιόλογους συντάκτες πληκτικών άρθρων γύρω από την είδηση που όλοι αντιληφθήκαμε. Κείμενα γραμμένα από μεσήλικες άνδρες (είναι πάντα άνδρες) που ξεκινούν με δραματοποιημένη γλώσσα: «Το οξύτατο δημογραφικό πρόβλημα», «η ωρολογιακή βόμβα […]

Η 18η Φεβρουαρίου του 2001 ήταν Κυριακή. Ο Μπομπ Χάνσεν, πράκτορας του FBI έτοιμος να συνταξιοδοτηθεί, πέρναγε τα πρωινά της Κυριακής –χωρίς εξαίρεση– στην προαστιακή εκκλησία της Ουάσιγκτον. Πάντα μαζί με τη γυναίκα και τα έξι παιδιά τους. Οταν επέστρεψε σπίτι, πήγε στο υπόγειο, πήρε έναν σκληρό δίσκο, κάποια κρατικά απόρρητα έγγραφα και τα τοποθέτησε […]

Τα «αρχεία του lockdown» είναι στη διάθεση όσων ερευνούν, επισήμως, την περίοδο της πανδημίας. Τι πήγε στραβά, ποιες αποφάσεις έπρεπε να ληφθούν ταχύτερα, ποιες έπρεπε να έχουν αποφευχθεί και ποιες ήταν οι επιπτώσεις των αποφάσεων στην ψυχική υγεία και στην οικονομία. Πρόκειται για μια έρευνα που θα κοστίσει σε χρήματα, χρόνο και υπομονή. Υπάρχει πολύ […]

Την προηγούμενη Παρασκευή, στις 4 μ.μ., η Ρουθ Ουίλσον ανέβηκε στη σκηνή του Old Vic με σκοπό να κατέβει 24 ώρες αργότερα. Πρωταγωνίστρια για μία ημέρα στη παράσταση «Τhe second woman». Μια παράσταση που χαρακτηρίστηκε από τους διοργανωτές ως «επική περφόρμανς ανθεκτικότητας». H πλοκή είναι σύντομη και είναι η εξής: μια σχέση που φτάνει στο […]

Με κοιτούν παράξενα όταν ανοίγω το σημειωματάριο. Το καταλαβαίνω. Αντικρίζουν κολλημένα μονόστηλα, πρόσωπα αγνώστων από τις εφημερίδες, αποθησαυρισμένες διαφημιστικές ατάκες χωρίς το προϊόν. Είναι ό,τι διακρίνεται, οι σημειώσεις δεν διαβάζονται λόγω άσχημου γραφικού χαρακτήρα. Δεν είναι ημερολόγιο, είναι ένα σημειωματάριο χρήσιμο μονάχα στον ιδιοκτήτη του. Δεν έχει μέσα καθημερινές καταγραφές, χωρίς να μου μοιάζει πεζό […]

Οταν οι Αγγλοι ρωτήθηκαν το 2021 για το θρήσκευμά τους, στη μεγάλη δημοσκόπηση που λαμβάνει χώρα ανά δεκαετία, οι απαντήσεις –παρότι δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή– ήταν παθητικά επιθετικές ή και αστείες. «Δεν είναι δουλειά του κράτους», «είναι προσωπική ερώτηση». Δεκάδες χιλιάδες προς επίρρωση των δύο προηγούμενων απαντήσεων δήλωσαν «Τζεντάι» ανατρέχοντας στο φανταστικό, μοναστικό, ειρηνευτικό […]

Είναι βασιλιάς εδώ και έξι μήνες. Ηταν πρίγκιπας της Ουαλλίας για μισόν αιώνα. Ηθελε η στέψη του να είναι ένα μεγάλο γεγονός. Πιστεύει τόσο στην πολιτική παράδοση και στην τελετουργία όσο και στο ότι αυτή είναι μια κομβική στιγμή στη ζωή του έθνους. Είναι τελειομανής διαβάζω και σχολαστικά ασχολήθηκε, ακόμη και, με τις λεπτομέρειες. Επέλεξε […]

Την ερχόμενη εβδομάδα, στα 74 του, ο βασιλιάς Κάρολος θα είναι ο μεγαλύτερος σε ηλικία μονάρχης που θα στεφθεί. Αν λάβουμε υπόψη τη βρετανική ιστορία, η ηλικία ποτέ δεν αποτέλεσε εμπόδιο. Η Μαίρη, βασίλισσα της Σκωτίας, στέφθηκε όταν ήταν εννέα μηνών και θεώρησαν καλή ιδέα να την ντύσουν με ένα ασήκωτο μεταξωτό φόρεμα κεντημένο με […]

Εάν ζούσε στις μέρες μας η Ελένη Βλάχου θα είχε μεγάλη έμπνευση και αφθονία θεματολογίας. Μου χάρισαν το βιβλίο «Επίκαιρα», μια συλλογή κειμένων της, και διαβάζοντάς το έπεσα πάνω στο άρθρο «Συζήτησις…», γραμμένο στην «Καθημερινή» στις 15 Μαΐου του 1947. Ξεκινάει ως εξής: «Δεν υπάρχει μοντέρνος γάμος, είπε η πιο ηλικιωμένη κυρία. Υπάρχει μονάχα μοντέρνο […]

Δύο ώρες περίμεναν οι οπαδοί του έξω από τις φυλακές του Βουκουρεστίου για να τον δουν να βγαίνει. Τον εμψύχωσαν προσφέροντάς του λουλούδια. Το πρώτο πράγμα που ο Αντριου Τέιτ επιθυμούσε να κάνει όταν αποχώρησε, την προηγούμενη Παρασκευή το απόγευμα, από τις φυλακές της Ρουμανίας, όπου κρατείτο μαζί με τον αδελφό του Τρίσταν επί 92 […]

Ενα επιχειρηματικό περιοδικό αφημένο πάνω στο τραπέζι μού σύστησε την Τζάκλιν Γκολντ. Θυμάμαι ευκρινώς τη χρονολογία, ήταν το 2011, γιατί είχα ένα βρέφος στην αγκαλιά μου. Ξεφύλλιζα αδιάφορη και μισοκοιμισμένη το έντυπο μέχρι που αντίκρισα μια λαμπερή μεσήλικη γυναίκα να στέκει μπροστά από πινακίδες που έγραφαν «δουλειά μας είναι να προσφέρουμε ευχαρίστηση» και «προτιμούμε με […]

Το θέατρο συνήθως χρησιμοποιεί τον πλούτο της γλώσσας σαν ένα μέσο με ρητορική και αναλυτική δύναμη. Το έργο που είδα πριν από αρκετό καιρό –«Lemons, lemons, lemons» του Σαμ Στάινερ– έκανε ακριβώς το αντίστροφο. Πραγματευόταν τους περιορισμούς και τα αδιέξοδα της γλώσσας προσδίδοντάς τους καλλιτεχνική αξία. Η παράσταση δεν με ενθουσίασε, αλλά η ιδέα μού […]