Ελεάννα Βλαστού

Μόνο η Εμα Ραντουκάνου θα μπορούσε να είναι το θέμα της εβδομάδας. Την είδατε, σωστά; Αγνωστη, μέχρι πριν από τρεις μήνες τελείωνε τις σχολικές εξετάσεις. Ξεμπέρδεψε με επιτυχία και έπιασε με αποφασιστικότητα τη ρακέτα για να αποκρούσει όλες τις μπάλες με αγριάδα. Χρειάστηκαν 19 ημέρες, 10 αγώνες και 20 κερδισμένα σετ, για να καταφέρει το […]

Κάθε φορά που επιστρέφω στην Αγγλία θεωρώ ότι οφείλω να εκμεταλλεύομαι το κάθε γραμμάριο που μου αναλογεί.

Ο Γκέμπελς έλεγε πως στόχος του δεν ήταν οι άνθρωποι να φτάσουν να σκέφτονται όπως ο ίδιος, αλλά να φτωχύνει τόσο η γλώσσα ώστε εκείνοι να μην μπορούν να σκεφτούν διαφορετικά. Αυτό διάβασα στο βιβλίο του Φιτουσί «Τι μας κρύβουν οι λέξεις», εκδ. Πόλις. Αναρωτήθηκα αν το λεξιλόγιό μου έχει συρρικνωθεί και με εμποδίζει να […]

Κάθε χρόνο εναποθέτω όλες μου τις προσδοκίες στις καλοκαιρινές διακοπές. Τις θέλω ζεστές, ράθυμες, παρατεταμένες, απρόσμενες στις γνωριμίες, προβλέψιμες στα συμβάντα, ξεκούραστες και νεανικά ξεπατωμένες.

Ακούμε για «πατριαρχία», για «τοξική αρρενωπότητα» και για «το όχι που πρέπει να σημαίνει όχι». Συμφωνώ επί της ουσίας, αλλά όχι με την επιλογή των λέξεων. Μου μοιάζουν περισσότερο σαν συνθήματα που εξυπηρετούν τα πλακάτ στους δρόμους, σαν ατάκες χρήσιμες για τις εφημερίδες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν είμαι βεβαία ότι κάνουν δουλειά. Δουλειά […]

Είναι η εποχή της νωχελικής επίσκεψης στα βιβλιοπωλεία, της ράθυμης περιδιάβασης ανάμεσα στις προθήκες και στα ράφια.

Πώς σας φαίνεται τώρα που ο κύκλος των συναναστροφών μας διαστέλλεται; Παρήλθαν η συνεσταλμένη εσωστρέφεια, ο συγχρωτισμός με την οικογένεια και η περιπατητική παρέα με τους φίλους.

Είμαι από τους ανθρώπους που πατούν πάντα το play όταν είναι διαθέσιμο. Στην οθόνη του υπολογιστή μου εμφανίστηκε μια σκηνή βγαλμένη από τα τέλη του ογδόντα – αρχές της δεκαετίας του ενενήντα.

Ωραία όλα όσα συζητήθηκαν στο συνέδριο που έλαβε χώρα στην απομακρυσμένη Κορνουάλη, ένα μέρος που επιλέχθηκε ακριβώς επειδή βρίσκεται τόσο μακριά από το Λονδίνο. Αλλά, το μεγάλο πρόβλημα για τον Μπόρις Τζόνσον παραμένει ατόφιο και άλυτο.

Πέρασα όλη την εβδομάδα αλληλογραφώντας με σχολεία του Λονδίνου. Επρόκειτο για γραφειοκρατική συνδιαλλαγή. Ολες οι απαντήσεις που έλαβα είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό.

Διάβασα στην εφημερίδα ότι εν μια νυκτί ο δρόμος Alexander μεταμορφώθηκε σε Alexandra. Το εξέλαβα ως σημείο των καιρών.

Κάποιοι θυμόμαστε με ενάργεια ακόμα και πού καθόμασταν το 1995 όταν αντικρίσαμε στην οθόνη την πριγκίπισσα της Ουαλλίας να συνομιλεί, για πρώτη και τελευταία φορά, ζωντανά από το παλάτι του Κένσιγκτον με τον άγνωστο μέχρι τότε δημοσιογράφο Μάρτιν Μπασίρ.