Γιάννης Κουκουλάς

Αλλος ένας χρόνος ετοιμάζεται να μας αποχαιρετήσει. Και όπως κάθε σχόλιο αυτής της ημέρας, για περισσότερα από είκοσι χρόνια, είθισται να προσπαθεί να κάνει τον αθλητικό απολογισμό της χρονιάς.

Με το πόδι στο γκάζι μπήκαν στη δεύτερη στροφή του επαγγελματικού μας πρωταθλήματος ποδοσφαίρου οι τρεις πρωτοπόροι της βαθμολογίας.

Η απαγόρευση της παρουσίας των φιλάθλων στις εξέδρες λόγω της πανδημίας, που φοβάμαι πως θα επανέλθει, δημιούργησε σε πολλούς την ψευδαίσθηση πως η βία στα γήπεδα θα αποτελούσε μια κακή ανάμνηση στη χώρα μας.

«Σημειωτόν»… θα μπορούσε να είναι ο χαρακτηρισμός των αποτελεσμάτων των δύο εκπροσώπων μας στις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διοργανώσεις.

ΑΕΚ – Ολυμπιακός, αύριο στο ΟΑΚΑ, σε ένα παιχνίδι που οι δύο αντίπαλοι θέλουν να δώσουν τις απαντήσεις τους σε ερωτήματα που έχουν προκύψει με τη μέχρι σήμερα παρουσία τους.

Αν θέλαμε να δούμε ένα φως στο σκοτεινό τούνελ του ελληνικού ποδοσφαίρου, θα το εντοπίζαμε στα ενδιαφέροντα παιχνίδια που γίνονται στο επαγγελματικό μας πρωτάθλημα.

Εκεί που πας να πεις «δόξα τω Θεώ» για την Εθνική μας, αρχίζεις πάλι το… βοήθα Παναγιά!

Λένε πως κάποιες φορές η πολλή αγάπη σκοτώνει. Μόνο έτσι μπορεί να δικαιολογηθεί το γιατί οι οπαδοί που δηλώνουν πως είναι έτοιμοι ακόμα και να θυσιαστούν για την ομάδα που υποστηρίζουν, με τις συμπεριφορές τους γίνονται υπαίτιοι ώστε αυτές να τιμωρούνται, όπως χθες ο Ολυμπιακός.

Μετά Χριστόν, όλοι γίνονται προφήτες. Ειδικά όταν πρόκειται να ασκηθεί κριτική σε άτομα που είναι εκτεθειμένα δημόσια.