Ξεκίνησαν ως η απαραίτητη «ξηρά» τροφή για στρατιώτες, ναυτικούς και ταξιδιώτες, που εμπλουτισμένη με μέλι και ξηρούς καρπούς, τους έδινε την απαραίτητη ενέργεια. Ως ξηρά τροφή, όμως, έπρεπε να ψηθεί πολύ και καλά για να μη μουχλιάζει και να διατηρείται περισσότερο. Γι’ αυτό ψήνονταν δύο φορές, εξ ου και το όνομα «διπυρίτης άρτος» και «biscotus» (bis=δύο, coquere=ψήνω). Ηταν δηλαδή διπλοφουρνιστά.