Μιχάλης Τσιντσίνης

Δείπνα με υποψήφιους χρηματοδότες στους οποίους είσαι αναγκασμένος να λες αυτό που θέλουν να ακούσουν και να νεύεις επιδοκιμαστικά το κεφάλι σε ό,τι λένε εκείνοι – κι ας είναι συχνά εξωφρενικό. Ομιλίες στη Βουλή όπου απαγγέλλεις με στόμφο όσα σου έχουν γράψει οι συνεργάτες σου, χωρίς να ξέρεις πάντα για τι πράγμα μιλάς.

Και ο Κώστας Σκανδαλίδης; Και ο Πέτρος Ευθυμίου; Και ο Φίλιππος Σαχινίδης; Και ο Πάρις Κουκουλόπουλος; Και καλά όλοι αυτοί. Μα και η Ευαγγελία Λιακούλη, εκείνη στην οποία ο πρόεδρος οφείλει το άστοργο εγκώμιο περί «κραταιού Νικόλα»; Ο ρέκτης της πασοκικής γραμματολογίας θα βρει στους λόγους αμφισβήτησης κατά του Νίκου Ανδρουλάκη στο Πολιτικό Συμβούλιο σπαράγματα […]

Αλλος τη λέει «Κεντροαριστερά». Αλλος, όπως ο Αλέξης Τσίπρας, επιμένει να τη λέει «προοδευτική παράταξη» – χωρίς να φοβάται τις συνδηλώσεις με το ναυαγισμένο εγχείρημα της «προοδευτικής διακυβέρνησης» με εμβρυουλκό τη μακαρίτισσα την απλή αναλογική. Στην αρχή πολλοί υποψιάζονταν ότι ο Τσίπρας θα διαχειριζόταν την αποστρατεία του όπως άλλοι πρώην πρωθυπουργοί: Με σημαίνουσες σιωπές, νεύματα […]

Ο δήμαρχος δεν πρόλαβε να δείξει ότι μπορεί να είναι δήμαρχος. Πώς θέλει να γίνει και αρχηγός; Δεν είναι και τόσο περίεργο αν σκεφτεί κανείς ότι ο πιο φρέσκος αρχηγός είχε να πει μόνο το όνομά του («Με λένε Στέφανο»), χωρίς αυτή η ένδεια να τον εμποδίσει να αποσπάσει τη λαϊκή εμπιστοσύνη. Ο Δούκας είναι […]

Ο Λιβάνιος ταιριάζει στον Μητσοτάκη. Είναι μια επιλογή που χαρακτηρίζει το στυλ διακυβέρνησής του. Οχι επειδή ο νέος υπουργός Εσωτερικών είναι «πασοκογενής» – με την έννοια ότι ενεπλάκη στα δημόσια πράγματα, σε θέση τεχνοκράτη, όταν το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ ήταν στην εξουσία. Αλλά κυρίως επειδή ξεχωρίζει λόγω της συνάφειας με το αντικείμενο του χαρτοφυλακίου του […]

Πόσο έχεις χάσει όταν δεν (σε) έχουν κερδίσει οι αντίπαλοί σου; Πόσο «ήττα» ήταν για τον Κυριάκο Μητσοτάκη ένα αποτέλεσμα που επιβεβαίωσε ότι αντίπαλός του είναι ο Κανένας; Ο Κανένας ευθύνεται έως έναν βαθμό και για την αποσυσπείρωση της Ν.Δ., που οδήγησε πάνω από τους μισούς ψηφοφόρους της στην αποχή.

Ο Νίκος Παπανδρέου πέτυχε ένα σπάνιο κατόρθωμα. Στην ηλικία της υποχρεωτικής συνταξιοδότησης από το Δημόσιο εκείνος άρχισε νέα καριέρα, πολιτευόμενος για πρώτη φορά επιτυχώς. (Στην προηγούμενή του απόπειρα να εκλεγεί ευρωβουλευτής, είχε καταταγεί πρώτος επιλαχών). Ποιος θα έβρισκε το σθένος να αλλάξει σταδιοδρομία, ύστερα από τόσα έτη προσπάθειας για λογοτεχνική καθιέρωση σε μια αδάμαστη γλώσσα; […]

Στον κόσμο του Νίκου Ανδρουλάκη, πολιτική είναι κυρίως το power game. Τα media, οι δημοσκόποι, οι τακτικισμοί και οι παραγοντισμοί. Χάνεις; Είναι επειδή σε υπονόμευσαν. Δεν σε έπαιξαν τα media όσο τους φωτογενείς ανταγωνιστές σου, που «ευτέλιζαν» την πολιτική στο TikΤok. Δεν σε έπαιξαν οι δημοσκόποι, που επέμεναν να υποτιμούν την επίδοσή σου, πριμοδοτώντας τους […]

Ακόμη και στους αριθμούς μπορεί κανείς να ασκήσει ερμηνευτική βία. Μπορεί να βλέπει στα εκλογικά μεγέθη όχι αυτό που μετράνε, αλλά το είδωλο των προκαταλήψεών του. Κάπως έτσι, κάποιοι είχαν «διαβάσει» το αποτέλεσμα προτού καν κλείσουν οι κάλπες την Κυριακή. Το αποτέλεσμα όμως έχει και πρόσωπο. Από τις επιλογές των ψηφοφόρων μπορεί να συναχθεί και […]

Κάθε κλισέ διασώζει έναν κόκκο αλήθειας. Κλισέ πρώτο: Δεν υπάρχει φάρμακο για το χανγκόβερ. Κλισέ δεύτερο: Ο πρώτος κανόνας στην πολιτική είναι να ξέρεις να μετράς. Ενα κάποιο φάρμακο για το μετεκλογικό χανγκόβερ θα μπορούσε να είναι το μέτρημα – και δη το μέτρημα των αριθμών πίσω από τα ποσοστά. Τα ποσοστά των ευρωεκλογών διαμορφώνονται […]

Η «φωνή λαού» ήταν η σιωπή του. Ηταν η αποχή ως παθητική έκφραση δυσαρέσκειας προς την κυβέρνηση –αλλά και τις «συστημικές» εκδοχές της αντιπολίτευσης– που καθόρισε τον εκλογικό χάρτη. Η δυσαρέσκεια της ξαπλώστρας έδωσε και ασύμμετρη ένταση στην ενεργητική αποδοκιμασία, που διοχετεύθηκε κυρίως στα δεξιά της Ν.Δ. Το ποσοστό της αποδοκιμασίας δεν θα ήταν τόσο […]

Αλήθεια, δεν τον έβλεπαν; Δεν τον άκουγαν; Δεν είχε εμφανιστεί, έστω και καθυστερημένος, μπροστά τους, με το παράστημα της ξεκάλτσωτης, πλην γραβατωμένης, επισημότητας για να τους αφηγηθεί (ξανά) τη ζωή του, ως success story αυτοδημιούργητου καπιταλιστή και φλογερού Ελληνα που επέστρεψε «από την πιο ανταγωνιστική αγορά» για να «ενωθεί ξανά με τις ρίζες του»;