Λίνα Πανταλέων

Στη νουβέλα του Ιάκωβου Ανυφαντάκη (Ηράκλειο, 1983) διαχέεται μια υπόκωφη ένταση, απόρροια μιας σφοδρής εσωτερικής ανησυχίας, ανεξάρτητης από το πένθος.

Είχα καιρό να διαβάσω ένα τόσο φιλόδοξο ελληνικό μυθιστόρημα όσο αυτό του Κώστα Καλτσά (Αθήνα, 1977). Με την πρώτη του εμφάνιση στην πεζογραφία προτείνει τρία μυθιστορήματα στη συσκευασία τού ενός.

Ενας επίκουρος καθηγητής της Νομικής και γκουρού της επικοινωνίας αναλαμβάνει να βάλει στη Βουλή έναν μητροπολίτη.

Για ποιο λόγο να εκδώσεις ένα βιβλίο, όταν ούτε θεματικά ούτε γλωσσικά έχεις κάτι να προτείνεις;

Ο παλαίμαχος πυγμάχος Αλεξάγγελος είχε προ καιρού βγει νοκ άουτ. Τη ζωή του την αποτιμούσε σαν «τριάντα εννιά χρόνια αποτυχίας». Eνας ακατασίγαστος φόβος πονούσε την καρδιά του. «Είναι μαύρη, ζαρωμένη σαν φαφούτα γριά και τρέμει από το κρύο».

Ενα από τα πολλά παράδοξα που κληροδότησε στη λογοτεχνία ο Μπόρχες είναι το διήγημα «Πιερ Μενάρ, συγγραφεύς του Δον Κιχώτη». Ο Μπόρχες υιοθετεί ένα δοκιμιακό ύφος προκειμένου να εξάρει το αριστούργημα ενός Γάλλου διανοητή, του συμβολιστή από τη Νιμ, Πιερ Μενάρ.

Στις διακοπές της στην Αβησσυνία η Τέσση πήρε μαζί της και το κοριτσάκι που ήταν κάποτε.

Ηδη από την πρώτη του εμφάνιση στην πεζογραφία με το μυθιστόρημα «Σπασμός» (2011), ο Δημήτρης Τανούδης (Αθήνα, 1981) έδειξε τον συγγραφικό του δυναμισμό και την αφοβία του με την πρόκληση.

Παρά τις υποτροπές στον μελοδραματισμό και την ένθεση λέξεων υπερβολικά καλλιεπών, παράταιρων στο σχήμα των προτάσεων, η γραφή της Βαρότση παραμένει προσεγμένη, γερά διδαγμένη, υπηρετώντας την εξαιρετικά πλούσια πλοκή.

Μυθοποιώντας την αγριότητα του πρώτου προσώπου, ο Σταμάτης συνθέτει ένα βαθύτατα συγκινητικό μυθοπλαστικό είδωλο.

Στο δεύτερο βιβλίο του ο Μιχάλης Μαλανδράκης κατορθώνει κάτι πολύ σημαντικό, να μη διαψεύσει τις προσδοκίες του πρώτου.

Στην πρώτη της λογοτεχνική εμφάνιση η Μάρω Κακαβέλα θέτει το ζήτημα της καταγωγής, της ρίζας, της εκ γενετής και της επίκτητης διάπλασης.