Σίσσυ Αλωνιστιώτου

Από την πανώλη και τις βενετσιάνικες μάσκες με ράμφος, η μάσκα πάντοτε προκαλούσε συζητήσεις. Το 1918, το «κίνημα εναντίον της μάσκας» διαφημιζόταν σε εφημερίδες, υποστηρίζοντας ότι οι μάσκες είναι παράλογες, άχρηστες και καταπατούν την ελευθερία.

«Ενας άνεμος ξεχύθηκε από τη Δύση και σαν κύμα ανεξήγητης ευφορίας εφόρμησε ανατολικά μέσα από την Αγγλία. Σέρνοντας πίσω του την παγωμένη μυρωδιά των δασών και την ψυχρή μέθη της θάλασσας τρύπωσε σε εκατομμύρια φτωχικές φωλιές ξεδιψώντας τους ανθρώπους, όπως μια κανάτα ξέχειλη με νερό, και ξαφνιάζοντάς τους όπως η αστραπή.

Οι διακοπές ως «μπάνια του λαού» δεν ήταν πάντοτε επιδοτούμενο προνόμιο και οι CEO δεν έπαιρναν πάντα τα βουνά για σκι, αυτοσυγκέντρωση ή για να βρουν τα σωστά τσάκρα για την ηρεμία τους. Οι διακοπές –λυπάμαι σύντροφοι– είναι προϊόν του στυγνού καπιταλισμού. Μέχρι να μαζέψουν οι Βρετανοί στις πόλεις κάθε πικραμένο για το καλό της Βιομηχανικής Επανάστασης, οι απλοί άνθρωποι γεννιούνταν και πέθαιναν στο ίδιο σημείο. Αντε στον ίδιο τόπο, για να δώσουμε μια πιο ευρεία –χιλιομετρικώς– διάσταση της ζωής τους. 

Στις 22 και 13 λεπτά της 29ης Οκτωβρίου 1942, το γερμανικό υποβρύχιο U-575 υπό τη διοίκηση του Γκίντερ Χάιντεμαν εξαπέλυσε τέσσερις τορπίλες εναντίον του βρετανικού εμπορικού πλοίου «Abosso» το οποίο ταξίδευε χωρίς στρατιωτική προστασία, μεταφέροντας κυρίως στρατιώτες των συμμαχικών δυνάμεων, ταχυδρομικά δέματα αλλά και πολίτες στη διαδρομή ανάμεσα στη Μεγάλη Βρετανία, τη δυτική και τη νότια Αφρική.

Αν σε κάτι τείνουν να συμφωνήσουν όσοι έχουν αποδώσει τις πολλές σημασίες στην έννοια της νεωτερικότητας, είναι η σύμβαση ότι ξεκινάει με τον Διαφωτισμό. Ο Εντσο Τραβέρσο τη χρησιμοποιεί στο δοκίμιό του υιοθετώντας τον προσδιορισμό του ιστορικού Νταν Ντίνερ για την εβραϊκή νεωτερικότητα, που την τοποθετεί από το 1750 έως το 1950.

Αγώνα δρόμου για να περιορίσουν το infodemic, τον καταιγισμό ανυπόστατων πληροφοριών για τον COVID-19, δίνουν οι ειδικοί.

Με ξύπνησε ο αδελφός μου για να το δούμε στην τηλεόραση. Εκλαψα, έκλαιγα. Οχι από χαρά αλλά με μια ενστικτώδη, ανεξήγητη στενοχώρια. Τίποτα δεν θα ήταν όπως πριν. Ποιος θα γινόταν το Αβαταρ του απόλυτου καλού και ποιος θα ενσάρκωνε το απόλυτο κακό; Στον βωμό ποιου θρησκευτικού υποκατάστατου θα θυσιαζόταν η επαχθής ατομική ελευθερία και πόση κριτική θα άντεχαν οι δυτικές αξίες τώρα που όλα θα ήταν «Δύση»;

Ενα απολαυστικό και «αιρετικό» ανάγνωσμα, που επιχειρεί να μας γνωρίσει τη δύο χιλιάδων ετών ιστορία ενός σπουδαίου έθνους.

Στις 9 Απριλίου του 1917, απόγευμα του Πάσχα της καθολικής Ευρώπης, 32 Ρώσοι βρίσκονται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Ζυρίχης, έτοιμοι να επιβιβαστούν στο τρένο που θα τους οδηγούσε στον τελικό προορισμό: την επαναστατημένη Αγία Πετρούπολη. Κεντρικό πρόσωπο στο τρένο της αναχώρησης είναι ο Βλαντιμίρ Ιλίτς Ουλιάνοφ, ο Λένιν.

Εκατό χρόνια πριν, στις 29 Ιανουαρίου του 1919, ο κορυφαίος κοινωνιολόγος Μαξ Βέμπερ έδινε μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο του Μονάχου με τίτλο «Politik als Beruf – Η pολιτική ως κάλεσμα». Η λέξη «Beruf» στα γερμανικά σημαίνει επάγγελμα, έχει όμως και μια δεύτερη σημασία, θρησκευτικής προέλευσης: κάλεσμα.

Δίκες της Νυρεμβέργης, 44η ημέρα: Δευτέρα 28 Ιανουαρίου του 1946, ο Γάλλος δικηγόρος και αντιστασιακός Σαρλ Ντιπό ζητεί από το δικαστήριο να καλέσει ως μάρτυρα τον Ισπανό Φρανσίσκο Μπουά, επικαλούμενος τη σημασία της μαρτυρίας του: «Το δικαστήριο θα θυμάται ότι όταν οι Αμερικανοί συνάδελφοί μου παρουσίασαν τις αποδείξεις τους, προέκυψε το ερώτημα του κατά πόσον ο Καλτενμπρούνερ είχε σχέση με το στρατόπεδο συγκέντρωσης Μαουτχάουζεν.

Δεν είναι πρωτότυπο για μια εταιρεία να διαφημίζει τους κανόνες που ακολουθεί προκειμένου να προστατεύσει το περιβάλλον, είτε αυτές οι ενέργειες αφορούν τη χρήση ή την κατάργηση χάρτινης σακούλας είτε την έκλυση αερίων επιβαρυντικών για το περιβάλλον και την υγεία των ανθρώπων.