Κώστας Καλλίτσης

Εχει, άραγε, ακούσει κάτι η κυβέρνηση για τον αναβαθμισμένο ρόλο του κράτους στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, ή μήπως έχει δέσει σφιχτά τις ιδεολογικές παρωπίδες της ώστε να αυτοπροστατεύεται από ένα τέτοιο ενδεχόμενο;

Γιατί είναι τόσο χαμηλοί οι μισθοί, γιατί είμαστε στην τελευταία θέση των «27», κάτω και από τη Βουλγαρία, με κριτήριο το μέσο ωρομίσθιο σε όρους αγοραστικής δύναμης; Μα γιατί περάσαμε μια υπερδεκαετή οικονομική κρίση που μας πήγε πολύ πίσω, είναι η κυβερνητική –και όχι μόνο– απάντηση.

Οι τιμές τροφίμων και άλλων ειδών λαϊκής κατανάλωσης ήταν συγκριτικά πολύ υψηλότερες απ’ ό,τι στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες ήδη πριν από το κύμα ακρίβειας της τελευταίας διετίας. Διασφαλίσαμε αυτή την πρωτιά με τις εν συνεχεία επιδόσεις του πληθωρισμού.

Στην Ευρώπη το είχαμε όλοι, ίσως όσο ποτέ άλλοτε, ανάγκη αυτό που μας προσέφερε ο Μάριο Ντράγκι την περασμένη Δευτέρα. Στις 400 σελίδες της έκθεσής του κατ’ αρχήν μας θύμισε τις αξίες στις οποίες θεμελιώθηκε και για τις οποίες αξίζει να υπάρχει η Ευρωπαϊκή Ενωση. Μας παρουσίασε την κατάσταση και τη θέση της στον κόσμο, […]

Μεταρρυθμίσεις ή φροντίδα για την καθημερινότητα; Συνήθως οι κυβερνήσεις ξεκινούν με υποσχέσεις για τις πρώτες και καταλήγουν με διανομή χρηματικών ενισχύσεων επικαλούμενες στροφή στη δεύτερη.

Η αρχιτεκτονική του ανατρέπεται. Βασικές δομές του καταρρέουν. Οι διαδικασίες ρευστοποίησής του επιταχύνονται. Η κρίση του κομματικού συστήματος οδηγείται στην κορύφωση. Δεν είναι φρέσκια. Αντί για ένα βραχείας διάρκειας βίαιο φαινόμενο, η κρίση του κομματικού συστήματος αποτελεί αργόσυρτη και βασανιστική κανονικότητα μετά το 2012.

Με τι περιθώριο κέρδους δούλεψε η επιχείρησή σας στην τελευταία οικονομική χρήση; Αυτό ήταν ένα από τα ερωτήματα που έθεσε η PwC στους περίπου 4.700 διευθύνοντες συμβούλους μεγάλων εταιρειών σε όλο τον κόσμο, στο πλαίσιο της 27ης παγκόσμιας έρευνας που κάνει κάθε χρόνο με θέμα τις εκτιμήσεις και τις προβλέψεις τους για την οικονομία και για την επιχείρηση που διευθύνουν.

Χάνεται και η ευκαιρία που αντιπροσώπευε το Ταμείο Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, με 36 δισ. περίπου. Λες και η ελληνική οικονομία είναι καταδικασμένη να αλλάζει τόσο μόνο, όσο επιτρέπεται για να παραμένει εγκλωβισμένη στο παραδοσιακό μοντέλο της φτηνής εργασίας και της χαμηλής παραγωγικότητας.

Κάτι το ιδιαίτερο σε σχέση με άλλες ανεπτυγμένες χώρες (και βασανιστικό) στη χώρα μας είναι ότι πολλά, πάμπολλα προβλήματα –και από αυτά που φαίνονται (ή εμφανίζονται) ως μεμονωμένα ή συγκυριακά ή τυχαία ή επιφανειακά– έχουν βαθιές ρίζες και μόνιμο χαρακτήρα.

Γιατί το ∆ημόσιο έχει προχωρήσει σε αναστολή αρκετών πληρωμών; Κάποιοι ψιθυρίζουν ότι στις αιτίες συγκαταλέγεται ότι εκτρέπονται λεφτά σε άλλες, έκτακτες λειτουργικές δαπάνες του ευρύτερου δημοσίου τομέα, άλλοι ότι οι Βρυξέλλες ελέγχουν επιμελέστερα τις δαπάνες, άλλοι πάλι υποψιάζονται ότι ίσως μένουν κάποια λεφτά στην άκρη για μη προγραμματισμένες παροχές […]

Το υπουργείο Οικονομικών κατά κανόνα έχει μια αυτοσυγκράτηση. Γνωρίζει ότι βαδίζει σε τεντωμένο σκοινί. Χαρακτηριστικό ήταν ότι, ήδη τον Απρίλιο, πολύ πριν από τις ευρωεκλογές, ο Κωστής Χατζηδάκης έσπευσε (λες και κάτι φοβόταν…) να προλάβει μελλοντικές πιέσεις για δημοσιονομικό ξεχείλωμα.

Οτι τα πράγματα δεν πήγαιναν καλά ήταν ορατό διά γυμνού οφθαλμού – μόνο οι παραμορφωτικοί φακοί της αλαζονείας παραπλανούσαν όσους είχαν μια προδιάθεση. Μια ματιά στα ποιοτικά στοιχεία των δημοσκοπήσεων αρκούσε για να πεισθεί όποιος δεν εθελοτυφλούσε: επί μακρόν και μονότονα έδειχναν ότι πάνω από 6 στους 10 πιστεύουν ότι η χώρα βαδίζει σε λάθος κατεύθυνση […]