Μιχάλης Τσιντσίνης

Στην Αμερική δεν νιώθεις ξένος. Μπορεί να ξεχωρίζεις από την ξενική προφορά, αλλά δεν θα σε κρίνει κανείς γι’ αυτήν. Το αντίθετο. Το αμερικανικό όνειρο θεμελιώθηκε σε αυτή την πραγματικότητα: από την πρώτη ημέρα, ο ξένος μπορούσε να έχει τις ίδιες δυνατότητες με τον «γηγενή», σε μια γη όπου σχεδόν δεν υπήρχαν «γηγενείς». Η χώρα […]

Η σκηνή ήταν βγαλμένη από την εποχή των επαναστάσεων. Ο βασιλιάς περικυκλωμένος από τον αγριεμένο όχλο. Του ουρλιάζουν. Του πετάνε χούφτες λάσπη. Πέτρες. Ξύλα. Ενα παπούτσι. Κι άλλο παπούτσι. Οι κραυγές κάποτε κοπάζουν. Οι φωνές συντονίζονται: «Assassinos! Assassinos!». Δολοφόνοι! Ο πρωθυπουργός φυγαδεύεται. Ο περιφερειάρχης δραπετεύει κακήν κακώς. Ο βασιλιάς υπομένει και προσπαθεί να ανοίξει διάλογο […]

Είναι σαν φοιτητικές εκλογές, μόνο λίγο χειρότερα. Στις φοιτητικές εκλογές, το αλαλούμ για το ποιος κέρδισε πού κρατάει μία, το πολύ δύο ημέρες. Στον ΣΥΡΙΖΑ, η διχογνωμία για το ποιας πλευράς οι σύνεδροι πλειοψηφούν θα έχει πολλούς κύκλους. Σε μια κορύφωση της γραφειοκρατικής επινοητικότητας που το «μαγαζί» έχει επιδείξει για να απαλλαγεί από τον εκλεγμένο […]

Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω έκανε πλάκα: «Η Ρώμη έπεσε. Η Βαβυλώνα έπεσε. Θα έρθει και η σειρά της Βυζίτσας». Το χωριό έχει μεταφραστεί στα ελληνικά συμφραζόμενα.

Διψασμένοι («Μας δούλευε η δίψα»). Πεινασμένοι. Κακογραμμένοι (από τη μοίρα). Εκτελεσμένοι. Σφαχτοί. Σκοτωτοί. Μια από τις φωνές των ανθρώπων που είχαν ζήσει τον ζόφο του Εμφυλίου το λέει έτσι στην «Ορθοκωστά» του Θανάση Βαλτινού: «Πεθάναν όλοι», λέει. «Σκοτωτοί». Που πάει να πει δεν πέθαναν. Τους σκότωσαν. Η γλώσσα αυτή έχει πιει αίμα. Οχι το αίμα […]

Θα μπορούσε κανείς να αφηγηθεί το αμερικανικό δράμα εστιάζοντας μόνο σε δύο πρόσωπα – στους δύο πλουσιότερους πολίτες των Ηνωμένων Πολιτειών: τον Τζεφ Μπέζος και τον Ελον Μασκ. Πριν από έντεκα χρόνια, ο Μπέζος έδωσε 250 εκατ. δολάρια για να αγοράσει ένα θεσμό της δημόσιας ζωής στην Αμερική: την Washington Post. Η εφημερίδα είχε χάσει […]

Με τα πιο προηγμένα λογισμικά σκανάρουν τις ομιλίες του. Αναζητούν τις λέξεις που αποδεικνύουν ότι ο ήδη αθυρόστομος τέως πρόεδρος, το τελευταίο διάστημα, έχει αποχαλινωθεί τελείως. Μιλάει, όπως αισθάνεται, με ύβρεις και απειλές. Να έχει, άραγε, να κάνει αυτή η γλωσσική ακράτεια με την ηλικία – με το γεγονός ότι έχει πατήσει τα 78 και […]

Την Τετάρτη στη Βουλή φάνηκε να κλείνει η περίοδος που είχε ανοίξει την επομένη των ευρωεκλογών του Ιουνίου. Με μια δόση περιπαικτικής υπερβολής, θα μπορούσε κανείς να την ονομάσει «περίοδο Τζιτζι» της β΄ νεομητσοτακικής διακυβέρνησης.

Λένε πως τους εχθρούς δεν πρέπει να τους μισείς, γιατί θολώνει η κρίση σου. Δεν ίσχυε πάντα για τον Αντώνη Σαμαρά. Η πολιτική του ιδιοσυγκρασία ήταν ακραιφνώς «αντί-». Τον όριζε πάντα αυτό(ς) που πολεμούσε. Γι’ αυτό και το πολεμικό ένστικτο τον οδηγούσε και σε κινήσεις αυτοκτονικές. Μήπως δεν ήταν επίθεση αυτοκτονίας να ρίξει την κυβέρνηση […]

Ευτυχώς που δεν πάθαμε και τίποτε. Αντί να κινδυνεύουμε να διαπραγματευθούμε με την Τουρκία, διαπραγματευόμαστε με τον εαυτό μας για το χωροταξικό του τουρισμού.

Μετά από εκείνον, ο κατακλυσμός. Εφυγε και όλα κατέρρευσαν. Αυτή είναι η βολική εξήγηση για τον Τσίπρα. Τι σχέση έχει εκείνος με το ντροπιαστικό θέαμα του παρόντος ΣΥΡΙΖΑ; Τους άφησε μόνους, ελπίζοντας ότι είναι ενήλικοι και μπορούν να τα καταφέρουν χωρίς το αρχηγικό του τάλαντο. Τους άφησε, για να μπει για σέρβις – για να […]

Η διανομή αξιωμάτων είναι το εύκολο. Ξέρεις τα πρόσωπα, γράφεις τον ρόλο. Και επιλέγεις να τους έχεις μέσα, παρά να τους έχεις απέναντι. Αυτό το αυτονόητο συμπέρασμα φαίνεται να έβγαλε ο νικητής των εσωκομματικών εκλογών στο ΠΑΣΟΚ. Καλύτερα να έχει τους αντιπάλους του στη βιτρίνα, μαζί του, παρά να τους αφήσει αδέσποτους. Δίνει έτσι την […]