Ο λόγος που η ταινία Past Lives άρεσε τόσο πολύ είναι ότι η σεναριογράφος-σκηνοθέτης Celine Song κατάφερε αυτό που τόσοι δημιουργοί επιθυμούν, αλλά δεν ξέρουν πώς να προσεγγίσουν: την αυθεντικότητα, χωρίς δηθενισμούς. Δεν προσπάθησε να πρωτοτυπήσει· δεν επιχείρησε να μας εντυπωσιάσει με κουτές καινοτομίες. Γνωρίζει καλά ότι είναι μάταιο. Αντιθέτως, είδε το κλισέ να έρχεται και, αντί να το αποφύγει, το άδραξε από τα μαλλιά. Επειτα, όμως, το επεξεργάστηκε με μη κλισέ τρόπο. Ετσι, μας έδωσε ένα λαβ στόρι μεν, ατυπικό δε: περιέγραψε την αγάπη ως έρμαιο των χωροχρονικών παραμέτρων, τον έρωτα ως αγαθό που χάνεται ανάμεσα στα ρεύματα της τύχης και των συγκυριών. Στο τέλος, φανερώνεται η πιο πυκνή αλήθεια απ’ όλες: κανένα συναίσθημα δεν είναι ανώτερο της ιστορίας που έχει ήδη γραφτεί.
«Ομπρέλα» σε σοκ
Θέμα συγκυριακό είναι και οι πολιτικές αγάπες, όμως. Αρκεί να δει κανείς το μένος με το οποίο αντιμετωπίζεται ο Στέφανος Κασσελάκης από τις «αυθεντικά» αριστερές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ. Έκπληκτα, τα παιδιά της «Ομπρέλας» ανακαλύπτουν τη νεοφιλελεύθερη αρθρογραφία του Κασσελάκη και το ρεπουμπλικανικό του παρελθόν· διαπιστώνουν ότι δεν ξέρουν τίποτα για την επαγγελματική του προϋπηρεσία, ότι μέχρι πρότινος ο νέος πρόεδρος συνέπνεε πολιτικά με τον Μητσοτάκη. Πώς θα μπορούσαν να αποδεχτούν ένα τέτοιο άτομο; Όπως αποδέχτηκαν κάποτε τον Πάνο Καμμένο, είναι η απάντηση. Τι άλλαξε σε σχέση με τότε; Η συγκυρία· η λιμπιστερή προοπτική της εξουσίας, που πλάθει ασύμβατες αγάπες κι αορατοποιεί ιδεολογικές διαφορές.
Εκκενώσεις
Κάποια άλλα πράγματα δεν αλλάζουν ποτέ. Ακόμη μία κατάληψη εκκενώθηκε από τις Αρχές στην Πολυτεχνειούπολη Ζωγράφου, για δεύτερη φορά βέβαια, αφού μετά την πρώτη εκκένωση η κατάληψη είχε «επανακαταληφθεί». «Δεν υπάρχει η παραμικρή ανοχή σε παραβατικές και βίαιες συμπεριφορές», δήλωσε σχετικά ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη. Μα πώς δεν υπάρχει; Αν δεν υπήρχε, τα δημόσια κτίρια δεν θα καταλαμβάνονταν με το έτσι θέλω από βίαιες μειοψηφίες και, ακόμη κι αν καταλαμβάνονταν, σίγουρα δεν θα επανακαταλαμβάνονταν. «Οσες φορές και αν χρειαστεί, αδιαπραγμάτευτα ενάντια στη βαριοπούλα και κάθε έκνομη δράση», συνέχισε ο υπουργός. Του διέφυγε, προφανώς, ότι αν χρειάζονται πολλές φορές για να επιβληθεί η στοιχειώδης νομιμότητα, μάλλον η έκνομη δράση είναι αυτή που θέτει τους όρους της διαπραγμάτευσης.
Κουκούλες, welcome back
Η κουλτούρα της αυθαιρεσίας και του μπάχαλου, πάντως, κάνει τις τελευταίες μέρες την εμφάνισή της σε διάφορες περιοχές της Αθήνας ως προμήνυμα και ως κλείσιμο του ματιού. Όχι ότι έλειψε ποτέ, αλλά λίγες μέρες μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές ξεπροβάλλει από το λαγούμι της με περισσότερη αυτοπεποίθηση. Δείχνει, κι αυτή, τάσεις «επανακατάληψης». Φταίει η έξαρση του καλτ επαναστατικού οίστρου με αφορμή τη σύγκρουση Ισραήλ – Παλαιστίνης· φταίνε όμως και τα ενθαρρυντικά λόγια του νέου δημάρχου: αν οι βανδαλισμοί αποτελούν τέχνη, αν οι αναπλάσεις παραπέμπουν μόνο στους εργολάβους, αν οι κάμερες στους δρόμους απομειώνονται σε μέσα παρακολούθησης, το μήνυμα που λαμβάνουν τα παιδιά με τις κουκούλες είναι σαφές: το πεδίο είναι ελεύθερο.
Ευχή και κατάρα
Θέλουν προσοχή οι δηλώσεις. Ανάμεσα σε όλες τις ευχές που έλαβε για τον γάμο του, ο Στέφανος Κασσελάκης έλαβε και την ευχή της αναπληρώτριας τομεάρχη Δικαιοσύνης του ΣΥΡΙΖΑ και αρμόδιας για θέματα Δικαιωμάτων & Ισότητας, Ελενας Ακρίτα: «Να γεράσετε στο ίδιο μαξιλάρι». Αν είχε τόση δα (αληθινή) συνάφεια με τον γκέι κόσμο, η κυρία Ακρίτα θα γνώριζε ότι μια τέτοια «ετεροκανονική» ευχή είναι πολύ πιθανό να εκληφθεί από ένα γκέι ζευγάρι ως κατάρα. Μερικές φορές, ο καλός λόγος δεν αρκεί για να καλύψει το κενό βίωμα.