Η σειρά εποχής «Fellow Travelers» ανατρέχει στην περίοδο του «Lavender Scare», για να περιγράψει –μέσα από ένα καταδικασμένο ειδύλλιο δύο ανδρών– τον ηθικό πανικό εναντίον των γκέι ατόμων στη ζοφερή Αμερική του Μακάρθι.
Η καταπίεση, ο φόβος, οι διώξεις, η κοινωνική περιθωριοποίηση και η όλη δυστυχία της μισερής εν κρυπτώ ζωής, λίγες δεκαετίες πριν από το ξέσπασμα του AIDS, αποδίδονται με τον πιο βιωματικό τρόπο πυροδοτώντας έναν επώδυνο στοχασμό: πόσο αχρείαστα τυραννικές ήταν ανέκαθεν οι αναίτιες διακρίσεις! Πόσοι αθώοι άνθρωποι θα μπορούσαν να είχαν ζήσει ασφαλείς, ήρεμοι και ευτυχισμένοι, αν κάποιοι απλώς τους άφηναν ήσυχους! Πάρα τις έντονες σκηνές σεξ, το «Fellow Travelers» δεν σκανδαλίζει, αλλά περισσότερο συγκινεί. Στο τέλος κάθε επεισοδίου δεν είναι ο ηδονισμός που μένει, αλλά μία αβάσταχτη πίκρα για τα στοιχειώδη που χάθηκαν για πάντα.
Συνειδήσεις
Το πιθανότερο είναι πως ο Μάκης Βορίδης δεν βλέπει σειρές. Αλλά και να έβλεπε, μάλλον θα απέφευγε όσες δεν συμφωνούν με τη συνείδησή του. Αλίμονο όμως αν η συνείδησή μας διαμορφώνεται μόνο στα ελάχιστα τετραγωνικά των προσωπικών μας βιωμάτων· αλίμονο αν στην πολιτική οι αποφάσεις λαμβάνονται από αεροστεγώς κλεισμένες, δογματικές συνειδήσεις. Ας μην ανησυχεί ο υπουργός· ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν πρόκειται να τον υποχρεώσει να ψηφίσει τον ομόφυλο γάμο και την υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Η ευθύνη για την παραμονή του στο στρατόπεδο της οπισθοδρομικής εχθροπάθειας θα είναι όλη δική του.
Χρυσή ανοησία
Ούτως ή άλλως, πλην σπάνιων εξαιρέσεων, οι πολιτικές στην Ελλάδα χαράσσονται με τηλεοπτικούς όρους· το ζητούμενο είναι η τέρψη των μαζών, ακόμη κι αν εκείνο που τέρπει τις μάζες είναι δηλητηριώδες. Η τηλεοπτική περιφορά της Μαρίας Ιωαννίδου, εκπροσώπου της «χρυσής εποχής» του ελληνικού κινηματογράφου (πρόκειται για την εποχή όπου θεωρούνταν φυσιολογικό να πασαλείβεται κανείς με φούμο και να υποδύεται τον μαύρο) θα ήταν λιγότερο θλιβερή αν, μαζί με τις κλασικές κοινοτοπίες του γραφικού της παρελθόντος, η παλαίμαχος ηθοποιός-χορεύτρια δεν επέλεγε να μοιραστεί μαζί μας και τις απόψεις της για τα γκέι δικαιώματα. Τα παιδιά που υιοθετούν οι γκέι βγαίνουν γκέι, λέει η Μαρία Ιωαννίδου, εφιστώντας μας την προσοχή στον κίνδυνο της μεταδοτικής σεξουαλικότητας – έναν κίνδυνο που απ’ ό,τι φαίνεται δεν διατρέχουν τα γκέι παιδιά στρέιτ γονιών. Δεν έχει σημασία όμως· η Μαρία Ιωαννίδου είναι ο κανόνας· το κοινό των υπουργών που η συνείδησή τους δεν τους επιτρέπει να ψηφίσουν υπέρ της ισότητας.
Κάζουαλ διασυρμός
Ας μην έχουμε όμως πολλές απαιτήσεις από την ελληνική τηλεόραση και τα δημοφιλή ελληνικά μέσα εν γένει. Είναι οι ίδιοι πυλώνες ενημέρωσης που τις τελευταίες μέρες έκριναν θεμιτό να μας γνωστοποιήσουν τη νοσηλεία γνωστού ηθοποιού σε ψυχιατρική κλινική, λες και πρόκειται για επονείδιστο γεγονός: γιατί εισήχθη στην κλινική, γιατί παραμένει, πότε θα βγει, τι φαρμακευτική αγωγή του χορηγείται, τι λένε σχετικά οι φίλοι και οι γνωστοί του. Η αναγωγή της ψυχικής νόσου σε αφορμή για κουτσομπολιό δεν είναι μόνο μεγάλη απρέπεια, αλλά και ο διαχρονικός λόγος που αναρίθμητοι νοσούντες μένουν χωρίς θεραπεία.
Το άλγος του δράκου
Για κάποιους άλλους, είναι πολύ αργά για θεραπείες. Αφού δήλωσε με θράσος πως έκανε ό,τι έκανε επειδή ήξερε ότι δεν θα τον πιάσουν, ο «δράκος των Εξαρχείων» άλλαξε στρατηγική· τώρα ζητάει ψυχιατρική αξιολόγηση. Ας είναι το κράτος προσεκτικότερο στην ψυχιατρική απ’ ό,τι υπήρξε στην ποινική αντιμετώπιση του επίδοξου βιαστή. Το διακύβευμα αγγίζει κάτι πολύ ανώτερο από αυτόν: αυτό που η ψυχική υγεία είναι κι αυτό που δεν είναι. Τι είναι; Μία δυνητικά μεταβλητή κατάσταση. Τι δεν είναι; Ευκαιριακό άλλοθι εγκληματιών.