Ηταν χαριτωμένη η πρωτοβουλία του Συλλόγου Πολυτέκνων Αγρινίου να στείλει επιστολή στον πρωθυπουργό για να εκφράσει την αντίθεσή του προς το νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Αφενός, λόγω της αναρμοδιότητάς του: ποιος είναι ο Σύλλογος Πολυτέκνων Αγρινίου και τι μας νοιάζουν οι ιδέες του περί οικογένειας; Αφετέρου, λόγω της τραγικής ειρωνείας που αναδεικνύει το διάβημά του με πρόσχημα τους «ηθικούς και φυσικούς νόμους»: μία πληθυσμιακή ομάδα που για να στηρίξει τις επιλογές ζωής της απολαμβάνει οικονομικές και άλλες ενισχύσεις από πληθυσμιακές ομάδες που ποτέ δεν ρωτήθηκαν γι’ αυτό είναι κάπως περίεργο να επεμβαίνει στις ζωές αγνώστων για να επιβάλει απαγορεύσεις, αντί να κάνει τον σταυρό της για την καλή κι ευνοημένη της τύχη. Αν είναι να επιλέγουν οι Σύλλογοι Πολυτέκνων ποιοι θα παντρεύονται και ποιοι όχι, να επιλέγουν και οι υπόλοιποι αν θα χρηματοδοτούν τα επιδόματα των πολυτέκνων. Ακούγεται ηθικό και φυσικό.
Νόμος της προκατάληψης
Εχουν κάτι αλλόκοτο αυτοί οι ηθικοί και φυσικοί νόμοι που, ως διά μαγείας, βρίσκουν αυτοδικαίως κατάλληλο για γάμο, τεκνοποίηση και υιοθεσία κάθε ετεροφυλόφιλο ζευγάρι, αλλά ανακαλύπτουν ανεξήγητα κωλύματα όταν ο σεξουαλικός προσανατολισμός του ζευγαριού αλλάζει. Αραγε πώς ακριβώς τεκμαίρεται η ηθική και φυσική ανωτερότητα των ετεροφυλόφιλων και πώς δικαιολογούνται όλα τα φαινόμενα ενδοοικογενειακής κακοποίησης στο σεπτό πλαίσιο της στρέιτ κανονικότητας; Η περιφορά του 84χρονου Κωνσταντίνου Πλεύρη και της νέας του συντρόφου στις κουτσομπολίστικες τηλεοπτικές εκπομπές και η περί γάμου και τεκνοποίησης φλυαρία τους είναι ενδεικτική της (α)σοβαρότητας των διακρίσεων: το θέμα δεν είναι ποτέ η σεξουαλική ταυτότητα, αλλά το ήθος.
Ακοινώνητη Εκκλησία
Τη βαρυσήμαντη γνώμη του επί του θέματος κατέθεσε και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, ο οποίος τάχθηκε υπέρ της ελευθερίας του ανθρώπου, αλλά κατά της αλλαγής στη «σύνθεση της κοινωνίας». Ο αρχιεπίσκοπος μάλλον θεωρεί ότι η σύνθεση της κοινωνίας είναι κάτι σαν μουσική σύνθεση: ότι υπάρχουν δημιουργός και πνευματικά δικαιώματα, ότι για να επιφέρει κανείς αλλαγές στην κοινωνία χρειάζεται την άδεια μίας ανώτατης Αρχής, η οποία εγκρίνει, απορρίπτει, εξουσιάζει. Το κακό με αυτούς που μιλούν εξ ονόματος της κοινωνίας χωρίς φειδώ είναι πως ξεχνούν ότι η κοινωνία δεν ρωτάει κανέναν όταν είναι να αλλάξει· απλώς αλλάζει. Οσο πιο μακριά ζει κάποιος από αυτήν τόσο περισσότερο εκπλήσσεται.
Ξεχαρβάλωμα
Ποιος εκπλήσσεται όμως από την άρνηση των ΜΑΤ να μεταβούν στο γήπεδο «Απόστολος Νικολαΐδης» για το ματς Παναθηναϊκός – Μακάμπι; Η σχεδόν πραξικοπηματική απόφαση των διμοιριών να αγνοήσουν τις εντολές των προϊστάμενών τους είναι ταυτόχρονα τρομακτική και αναμενόμενη. Η άρνηση του κράτους να ρυθμίσει τα Σώματα Ασφαλείας ως οφείλει, αφαιρώντας και εκχωρώντας ελευθερίες όπου πρέπει, έχει δημιουργήσει ένα τέρας αυθαιρεσίας, απαιδευσίας και ανασφάλειας. Οι πολίτες δεν εμπιστεύονται τα ΜΑΤ, τα ΜΑΤ δεν εμπιστεύονται τους πολίτες, και η κοινωνία προχωράει κουτσαίνοντας· ξανά, χωρίς να ζητήσει την άδεια κανενός.
Νέα ρούχα και παλιά
Είχε κοινωνιολογικό ενδιαφέρον και η μεγάλη επιτυχία των εμφανίσεων της οσκαρικής Τίλντα Σουίντον στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ποιος θα φανταζόταν πριν από λίγα χρόνια ότι μία περφόρμανς συνιστάμενη σε κοστούμια ταινιών του Παζολίνι και μία εναλλακτική ηθοποιό που τα φοράει θα συγκινούσε τόσους Αθηναίους; Αθηναίους που βρήκαν νόημα στη λεπταίσθητη ιστορικότητα των ενδυμάτων και στον κινηματογραφικό γόητρο ζώντων και τεθνεώτων καλλιτεχνών, λίγο πριν σηκώσουν από το πάτωμα τις βαριές από τα μεγάλα μεταλλικά λογότυπα τσάντες τους και κατευθυνθούν στα πλησιέστερα μπουζούκια. Μερικές φορές, η κοινωνία δείχνει να αλλάζει, αλλά στην πραγματικότητα μένει ίδια. Γι’ αυτούς που τρέμουν την αλλαγή και για εκείνους που τη ζητάνε, αυτή είναι η χειρότερη εκδοχή των πραγμάτων.