Saltburn
Το πολυαναμενόμενο Saltburn περιέχει τόσες αναφορές σε λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα (από το The Talented Mr. Ripley μέχρι το Brideshead Revisited), και ανακυκλώνει δημιουργικά άλλα τόσα γνώριμα σκηνοθετικά και αισθητικά μοτίβα, που ίσως σε κάποιον φανεί κλισέ. Η ταινία ωστόσο δεν παριστάνει την εικονοκλαστική, ίσα ίσα αγκαλιάζει τη σύλληψη από δεύτερο χέρι, την αναμειγνύει με έμπνευση από πρώτο χέρι, και προσφέρει ένα αποτέλεσμα πολυσυλλεκτικό, φρέσκο και σαγηνευτικό. Το σατιρικό της βλέμμα στην άρχουσα τάξη και τα ελεεινά της ήθη είναι επώδυνα αιχμηρό και διεισδυτικό· το σχόλιό της για την πάλη των τάξεων και την κοινωνική φιλοδοξία είναι πανέξυπνο, έξοχα υπερβολικό και πολλαπλών αναγνώσεων. Το μόνο που λείπει από την ταινία της Emerald Fennell είναι οι θεατές που θα την κατανοήσουν.
Ο Λάνθιμος μίλησε
Στην Ελλάδα συνηθίζουμε να βλέπουμε την ταξικότητα εκεί όπου είναι λιγότερο επιβλαβής. Έπεσαν μερικοί να φάνε τον Γιώργο Λάνθιμο τις προάλλες, επειδή δήλωσε ότι δεν θα μπορούσε να γυρίσει στην Ελλάδα την ταινία του Poor Things γιατί δεν υπάρχουν στούντιο και τεχνογνωσία. «Είναι αλαζόνας και κομπλεξικός. Απέκτησε φήμη, δύναμη και λεφτά και τώρα μιλάει υποτιμητικά για τη χώρα από την οποία ξεκίνησε». Μα δεν φταίει ο Λάνθιμος αν η πραγματικότητα την οποία διατυπώνει είναι υποτιμητική για την Ελλάδα. Η Ελλάδα φταίει. Ο δημιουργός πέτυχε παράλληλα με την επαγγελματική καταξίωση, και την ταξική του αναβάθμιση· οι Έλληνες τον ψέγουν για την τελευταία, αλλά αρνούνται να μελετήσουν την πρώτη. Αν μας ενδιαφέρει η πρόοδος, καλό θα ήταν να εμπιστευτούμε όσους προόδευσαν.
Οι παρτάκηδες της τριτοβάθμιας
Βέβαια κάποιοι θέλουν την πρόοδο μόνο για τον εαυτό τους. Αναρίθμητοι Έλληνες που σπούδασαν σε ιδιωτικά/μη κρατικά πανεπιστήμια κι έκτοτε γνώρισαν οικονομική, επαγγελματική και κοινωνική επιτυχία, έχουν βαλθεί αυτές τις μέρες να μας πείσουν ότι η ίδρυση αντίστοιχων πανεπιστημίων στην Ελλάδα θα είναι ένα «έγκλημα». Η επιχειρηματολογία είναι εξίσου σαθρή με το ηθικό της υπόβαθρο: «Τα ιδρύματα αυτά θα είναι χαμηλού ακαδημαϊκού επιπέδου!». Ωραία, άρα δεν θα τα επιλέξει κανείς. «Θα έχουν ακριβά δίδακτρα!». Άλλος ένας λόγος να μην επιλεγούν, λοιπόν, από τους επίδοξους φοιτητές. «Θα συμβάλουν στην υποτίμηση του δημόσιου πανεπιστημίου!». Μα γιατί οι νέοι να επιλέξουν τριτοβάθμια εκπαίδευση ακριβή και χαμηλού επιπέδου, αντί της δωρεάν και υψηλού επιπέδου που προσφέρει το δημόσιο πανεπιστήμιο; Εκτός αν το δημόσιο πανεπιστήμιο είναι ήδη υποτιμημένο· εκτός αν είναι ήδη ακριβό με τον δικό του τρόπο. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει κάτι πιο περιοριστικά ταξικό από την έλλειψη ελεύθερης επιλογής.
Τα ψώνια της Αχτσιόγλου
Η Έφη Αχτσιόγλου έχει κάθε δικαίωμα να κάνει όσα ψώνια θέλει σε όποιο εμπορικό κέντρο επιθυμεί. Οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν και τη δείχνουν να επιδίδεται στο υλιστικό σπορ της καπιταλιστικής κατανάλωσης, δεν την εκθέτουν προσωπικά. Την εκθέτουν ιδεολογικά. Πού καταλήγουν οι μίζερες κορώνες περί νεοφιλελευθερισμού και ο αλαζονικός αριστερός δογματισμός; Σε μια μεγάλη τσάντα BOSS. Στο τέλος, μας ενώνουν περισσότερα απ’ όσα μας χωρίζουν.
Οι παρέες της Πρωτοψάλτη
Και η Άλκηστη εκτέθηκε από μια «ένοχη» φωτογραφία αυτές τις μέρες. «Πώς τόλμησε να βγει σε κοινή λήψη με τον Αχιλλέα Μπέο!» αναρωτήθηκαν με φρίκη κάποιοι εύθικτοι που βολικά ξεχνούν ότι ο Μπέος, εκτός από περσόνα με μισαλλόδοξο λόγο, τυχαίνει να είναι και δήμαρχος. Την επόμενη φορά, οι επαγγελματίες φωνακλάδες ας έχουν υπόψη ότι δεν φωτογραφιζόμαστε μόνο με τους φίλους μας και η Άλκηστη ας έχει κατά νου ότι καλό είναι να μη φωτογραφιζόμαστε με τους εχθρούς μας· τους τελευταίους τούς επιλέγουμε όπως επιλέγουμε τους φίλους.