Οι αρχαιολογικές ανασκαφές αποκάλυψαν ότι στην περιοχή του Ρέξαμ υπήρχαν άνθρωποι 230.000 χρόνια πριν. Η μεγαλύτερη πόλη στο βόρειο τμήμα της Ουαλίας, άλλωστε, είναι παλιά, όπως και η ποδοσφαιρική της ομάδα, η οποία ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1864, ήτοι 159 χρόνια πριν.
Οι Κόκκινοι Δράκοι, όπως είναι το παρατσούκλι τους, ζουν εδώ και τρία χρόνια το δικό τους παραμύθι. Και η μοίρα θέλησε οι αφηγητές–δημιουργοί αυτού να είναι δύο επιφανείς εκπρόσωποι της μεγαλύτερης βιομηχανίας (κινηματογραφικού) παραμυθιού στον κόσμο, του Χόλιγουντ.
Οι ηθοποιοί Ράιαν Ρέινολντς και Ρομπ ΜακΕλχένι, παρότι δεν είχαν ιδιαίτερη ιδέα από ποδόσφαιρο, αποφάσισαν να επενδύσουν περί τα δύο εκατ. ευρώ για να αγοράσουν έναν παραδοσιακό σύλλογο που βρισκόταν μόνιμα μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας και ουκ ολίγες φορές κινδύνευσε με εξαφάνιση.
«Μου έρχεται να κάνω εμετό» ήταν η (γεμάτη… περίεργο χιούμορ) ατάκα του πρωταγωνιστή του Deadpool, δύο ταινιών με συνολικά έσοδα που ξεπερνούν το 1,5 δισ. ευρώ στο Box Office, όταν πληροφορήθηκε από τον οικονομικό του σύμβουλο ότι αυτός και ο συνεταίρος και φίλος του έχουν «μπει μέσα» δώδεκα εκατ. ευρώ εξαιτίας της ενασχόλησής τους με τη Ρέξαμ. Ουδόλως τους απασχολεί.
Υπό την καθοδήγηση των δύο ηθοποιών, η καλοκουρδισμένη ποδοσφαιρική μηχανή (σε όλα τα επίπεδα) της Ρέξαμ πανηγύρισε τον περασμένο Μάιο την άνοδο στις επαγγελματικές κατηγορίες του βρετανικού ποδοσφαίρου έπειτα από 15 ολόκληρα χρόνια. Και, επειδή ως γνωστόν τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, οι πρώτες ημέρες του 2024 θα βρουν την ομάδα στις πρώτες θέσεις της βαθμολογίας της League Two, της τέταρτης τη τάξει επαγγελματικής κατηγορίας, πίσω από Premier League, Championship και League One.
Η άνοδος σε αυτή την τελευταία κατηγορία δεν αποτελεί όνειρο θερινής νυκτός, αλλά μια απτή πραγματικότητα για Ρέινολντς και ΜακΕλχένι, καθώς και για τον Γουέιν Τζόουνς. Το αφεντικό εδώ και 15 χρόνια του «The Turf» (σημαίνει «Το χορτάρι» εις την αγγλική), της θρυλικής παμπ που αποτελεί πλέον ένα από τα πιο δημοφιλή τουριστικά αξιοθέατα μιας πόλης που ήταν κυρίως γνωστή για το καμπαναριό του Σεντ Ζιλ.
Το Ρέξαμ, μια μουντή πόλη μεταλλωρύχων μέχρι και πριν από λίγες δεκαετίες, θεωρείται πλέον in προορισμός για Αμερικανούς και Αγγλους τουρίστες εξαιτίας και της πολύ πετυχημένης σειράς ντοκιμαντέρ «Welcome to Wrexham» του Disney+ (διάγει αισίως την τρίτη της σεζόν), μέσω της οποίας τα αφεντικά του συλλόγου φρόντισαν να διαφημίσουν την ομάδα, την πόλη και τους ανθρώπους της.
Αυτούς που μαζεύονται σχεδόν καθημερινά στην παμπ, που βρίσκεται ουσιαστικά μέσα στο γήπεδο «Racecourse Ground», ένα από τα πιο παλιά στον κόσμο, αφού είχε φιλοξενήσει τον πρώτο αγώνα της εθνικής ομάδας της Ουαλίας (μια ήττα από την Σκωτία με 2-0), στις 5 Μαρτίου του 1877.
Το «The Turf» διεκδικεί, με μεγάλες πιθανότητες είναι η αλήθεια, τον τίτλο της παλαιότερης παμπ στον κόσμο που έχει χτιστεί μέσα σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’90, άλλωστε, οι θαμώνες της είχαν την ευκαιρία να πίνουν την μπίρα τους και να βλέπουν αγώνες της ομάδας, έναντι ενός μικρού αντιτίμου στον ιδιοκτήτη.
«Πριν από το 1940, οι ποδοσφαιριστές χρησιμοποιούσαν το “Turf” ως αποδυτήρια για να φορούν τις εμφανίσεις τους πριν από τα παιχνίδια» εξηγεί ο Μαρκ Ντέιβις, ένας από τους θαμώνες μιας ιστορικής παμπ που κινδύνευσε με λουκέτο την εποχή της πανδημίας του κορωνοϊού, προτού εμφανιστούν οι δύο ηθοποιοί για να αλλάξουν το φινάλε (ή τη συνέχεια καλύτερα) του παραμυθιού.
Και έζησαν αυτοί καλά και η πόλη καλύτερα. «Πριν, δεν έβλεπες ποτέ τουρίστες στο Ρέξαμ. Ο κόσμος πήγαινε στο γειτονικό Τσέστερ ή επισκεπτόταν τα κάστρα στην ακτή της Βόρειας Ουαλίας» εξηγεί ο Μάικλ Χετ, με το παρατσούκλι «Σκουτ», εξαιτίας του πάθους του για τα σκούτερ. Τραγουδιστής των «Declan Swans», ενός συγκροτήματος που παίζει στις παμπ της Ουαλίας πάνω από 25 χρόνια, επισημαίνει με περηφάνια ότι «χάρη στο “Welcome to Wrexham”, ο κόσμος ξέρει πλέον που να τοποθετήσει το Ρέξαμ στον παγκόσμιο χάρτη».
Τον Ιούλιο, στο πλαίσιο της προετοιμασίας της για την επιστροφή στη League Two ύστερα από 15 χρόνια, η Ρέξαμ έκανε περιοδεία στις Ηνωμένες Πολιτείες (Βόρεια Καρολίνα και Καλιφόρνια), έχοντας μαζί της και το «Turf». Οχι, βεβαίως, ολόκληρη την παμπ, αλλά έναν χώρο με μια τεράστια μαρκίζα, όπου οι πελάτες μπορούσαν να βρουν μια ρέπλικα της παμπ και τον Τζόουνς, επίτιμο καλεσμένο από τα αφεντικά.
«Βομβαρδίστηκα από εκατοντάδες αιτήματα για αυτόγραφα και selfies πριν από τους αγώνες. Νιώθαμε σαν να ήμασταν πραγματικά μέρος της οικογένειάς τους» εξηγεί ο Τζόουνς, τα περίφημα μπέργκερ του οποίου έτυχαν της καλύτερης δωρεάν διαφήμισης από τα social media του ίδιου του Ρέινολντς, ο οποίος έχει πάνω από είκοσι εκατομμύρια followers.
«Συνιστώ ανεπιφύλακτα ένα μπέργκερ και μια μπίρα με τον Γουέιν Τζόουνς στο “Turf”» ανέφερε ο ηθοποιός–ιδιοκτήτης–πρόεδρος, δείχνοντας πώς γίνεται σωστά η διαφήμιση τη σύγχρονη εποχή όπου κυριαρχεί το Διαδίκτυο. «Μέχρι τώρα, κανείς δεν έχει πεθάνει τρώγοντας ένα από τα μπέργκερ μας» λέει αστειευόμενος ο Τζόουνς, η παμπ του οποίου δεν κλείνει ποτέ και λειτουργεί 365 ημέρες τον χρόνο.
Με προφορά που απαίτησε ακόμα και υπότιτλους στην αμερικανική εκδοχή του «Welcome to Wrexham», δεν προλαβαίνει να ανταποκρίνεται στα αιτήματα για συνεντεύξεις και συνεργασίες, την ώρα που η μικρή τρύπα στα έγκατα του γηπέδου της Ρέξαμ παραμένει το ίδιο μικρή, έστω και αν έχει γιγαντωθεί, με τριάντα και σαράντα τουρίστες να συρρέουν καθημερινά.
«Κάποιες φορές είναι κουραστικό, αλλά δεν παραπονιέμαι. Αστειευόμενος, συνήθιζα να λέω στον Ράιαν και τον Ρομπ (σ.σ. τα αφεντικά) “ποιος… δαίμονας σας κυρίευσε για να διαλύσετε την ήσυχη, μικρή και ασήμαντη ζωή μου;”» προσθέτει για την τελείως διαφορετική του καθημερινότητα, την οποία φροντίζει ο ίδιος να προσγειώνει, όταν κάθεται να καθαρίσει τις τουαλέτες στις έξι και τις επτά το πρωί.
Η ζωή στο Ρέξαμ δεν είναι πλέον πια η ίδια. Στο «Turf», παρότι έγινε πλέον διάσημο και πέρα από τα στενά σύνορα της πόλης, η τιμή της μπίρας παραμένει η ίδια. «Θα μπορούσα εύκολα να αυξήσω την τιμή, αλλά τότε δεν θα μπορούσα να κοιταχτώ πλέον στον καθρέφτη» επισημαίνει το αφεντικό της παμπ, που κάποτε μια Αμερικανίδα τουρίστρια κοιτούσε με έκπληξη, γιατί θεωρούσε πως δεν ήταν πραγματική, αλλά ένα τηλεοπτικό στούντιο!
Και όμως, το παραμύθι του κόκκινου δράκου είναι 100% αληθινό. Και, όπως όλα δείχνουν, θα έχει πολύ ευτυχισμένο τέλος…