Τι να πει κανείς στον προϊστάμενό του όταν αυτός τον καλεί σε κάποια εταιρική εκδήλωση; Οτι δεν έχει όρεξη; Τις περισσότερες φορές, η παρουσία είναι υποχρεωτική. Αυτές οι άβολες συμβάσεις στα εταιρικά περιβάλλοντα είναι και ένας από τους λόγους που πολλοί άνθρωποι απορρίπτουν τον ιδιωτικό τομέα, προτιμώντας μια καριέρα στο Δημόσιο. Σ’ αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι πολιτικοί, ιδίως της Αριστεράς, που έχουν κι ένα ιδεολογικό κίνητρο παραπάνω να αποστρέφονται τις καπιταλιστικές εργασιακές συνθήκες. Πολλά μπορεί να είχε κατά νου ο Στέφανος Κασσελάκης όταν προσκάλεσε τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη βίλα του στις Σπέτσες για «team-bonding» τριήμερο, αλλά δεν σκέφτηκε το βασικότερο: αν οι βουλευτές του ήθελαν να δουλέψουν με αυτόν τον τρόπο, δεν θα ανήκαν στον ΣΥΡΙΖΑ· αν οι βουλευτές ήθελαν να δουλέψουν, δεν θα γίνονταν βουλευτές.
Το αναπόδραστο των κανόνων
Κάθε επαγγελματικός κλάδος έχει τις προδιαγραφές του και η προσποίηση πως αυτές δεν ισχύουν ή αλλάζουν σε ένα βράδυ κάνει κακό και στους επαγγελματίες και στον κλάδο. Η Κλοντίν Γκέι ίσως πίστευε πραγματικά ότι η θέση της ως προέδρου του Χάρβαρντ παρέμενε ασφαλής όσο επιδιδόταν σε λεκτικά και εννοιολογικά παιχνίδια σχετικά με τον αντισημιτικό λόγο και το κατά πόσο ο κώδικας δεοντολογίας του πανεπιστημίου τον απαγορεύει. Η ελευθερία του λόγου πάνω απ’ όλα! Ακούγεται ακαταμάχητο. Πρέπει όμως και οι κανονισμοί να έχουν την ελευθερία να εφαρμόζονται χωρίς αστερίσκους και βολικές παρασιωπήσεις. Τελικά, ό,τι δεν έφερε ο κακοποιητικός λόγος, το έφερε η λογοκλοπή. Η Κλοντίν δεν τη γλίτωσε.
Ολα μένουν ίδια
Μπορεί να νομίζαμε ότι τη γλιτώσαμε από την Covid-19 κι από την κοινωνικοπολιτική αναταραχή που για τόσο καιρό προκάλεσε. Μπορεί να νομίζαμε ότι με την πάροδο των ετών και τον κατευνασμό των πνευμάτων, και οι πλέον δύσπιστοι θα είχαν πια χωνέψει ότι τα εμβόλια και η καραντίνα δεν ήταν συνωμοσίες εναντίον του λαού, αλλά εργαλεία που λειτούργησαν προς το συμφέρον του. Η νέα αύξηση των κρουσμάτων, ωστόσο, δείχνει ότι κάποιοι δεν μαθαίνουν ποτέ. «Πώς γίνεται να προσβάλλονται από τον ιό οι εμβολιασμένοι;» αναρωτιούνται ακόμη οι ανεπίδεκτοι μαθήσεως, βέβαιοι πια πως η αρχική τους καχυποψία δικαιώθηκε. Αυτοί δεν εννόησαν ποτέ ότι το εμβόλιο δεν είναι πανάκεια. Αραγε οι υπόλοιποι θα αντιληφθούμε επιτέλους ότι δεν μπορείς να προστατεύσεις τους ανθρώπους από τον εαυτό τους;
Καημένα πλάσματα
Δεν είναι μόνο το σώμα απροστάτευτο από την αυτοβλάβη και την αυτογελοιοποίηση. Είναι και ο χαρακτήρας. Το Poor Things του Γιώργου Λάνθιμου έχει λάβει όλων των ειδών τις κριτικές σε όλο τον κόσμο, αλλά μόνο στην Ελλάδα οι κριτικές εστιάζουν στον σκηνοθέτη και όχι στο έργο του. Και, εντάξει, τους κόλακες τους ξέρουμε· ένα κομματάκι συμπάθειας αναζητούν. Τι συμβαίνει όμως με όσους βάλθηκαν να μας εξηγήσουν με αφορμή την ταινία πόσο μικρός δημιουργός είναι ο Λάνθιμος; Δικαιούνται να το πιστεύουν, θα έλεγε κάποιος. Η στοιχειώδης αντίληψη των αντικειμενικών κατακτήσεων του Λάνθιμου, ωστόσο, θα έπρεπε να τους αποτρέπει από το να το πουν. Ο Γιώργος Λάνθιμος μπορεί να είναι καλός ή κακός· μικρός, όμως, αποκλείεται να είναι.
Ο δύσκολος δρόμος
Κατά κάποιον τρόπο, το είχε πει ο Μάνος Χατζιδάκις πολλές δεκαετίες πριν, στο βιβλίο του Ο Καθρέφτης και το Μαχαίρι (Εκδ. Ικαρος). Στην Ελλάδα υπάρχει η πολιτικοποιημένη τέχνη, που εύκολα ειδωλοποιείται και συγκεντρώνει χειροκρότημα, και υπάρχει και η τέχνη της αισθητικής, που υπονοεί αντί να κραυγάζει, κι ας μην εισπράττει θαυμασμό με το τσουβάλι. Στο τέλος, κάθε δημιουργός διαλέγει το κοινό του. Ευτυχώς, ο Γιώργος Λάνθιμος έκανε τη σωστή επιλογή.