Κανένα άλλο τηλεοπτικό θέαμα των τελευταίων ετών δεν έχει σατιρίσει τόσο εύστοχα και πολύπλευρα τη woke culture όσο η σουρεαλιστική και επιμελώς άβολη σειρά The Curse (με πρωταγωνίστρια την αγαπημένη πλέον στην Ελλάδα, Εμα Στόουν). Η ψεύτικη καλοσύνη των ανθρώπων που έχουν πάθει εμμονή με τη «σωστή πλευρά της Ιστορίας», ο διάτρητος ηθικός τους κώδικας και ο κεκαλυμμένος μα υπερτροφικός εγωισμός τους αποκαλύπτονται σε όλο τους το κωμικό μεγαλείο. Αποδεικνύεται πως όση υπερευαισθησία και αν επιστρατεύσει κανείς, όσο έντεχνα και αν προσεταιριστεί μειονότητες, όσο επιδέξια και αν χειριστεί τις νέες ιδεολογικές ορθοδοξίες, στο τέλος πετυχαίνει μία τρύπα στο νερό, αν του λείπει η σοβαρότητα.
Ελληνική ορθότητα
Ακόμη όμως και αν δεχθούμε ότι η πολιτική ορθότητα συνιστά απειλή για τον ακαδημαϊκό χώρο και τα media της Δύσης, στην Ελλάδα είναι κάπως κουτό να ισχυριζόμαστε ότι έχει οποιαδήποτε ουσιαστική επίδραση στον τρόπο ζωής μας. Αν είχε, μάλλον δεν θα διαβάζαμε την προηγούμενη εβδομάδα άρθρο με τίτλο «Εκκληση για σοβαρότητα στους gay και τους φίλους τους» σε δημοφιλές διαδικτυακό μέσο· μάλλον η πολιτική ορθότητα θα είχε στερήσει από τους θρασείς μαθουσάλες της δημοσιογραφίας τη δυνατότητα να κάνουν ηθικοπλαστικές επιθέσεις σε πληθυσμούς που υφίστανται καθημερινά βία, χλευασμό και θεσμικές διακρίσεις. Στην Ελλάδα δεν πάσχουμε από υπερβάλλουσα πολιτική ορθότητα αλλά από την έλλειψή της.
Ασυνειδησία
Γι’ αυτό και, δυστυχώς, δεν εντυπωσιάζει το πολιτικό σκεπτικό με το οποίο ο πρωθυπουργός περιβάλλει τη νομοθετική του πρωτοβουλία για τους ομόφυλους γάμους· το επαναλαμβάνουν μάλιστα βουλευτές και υπουργοί της Ν.Δ., απαλλαγμένοι από το βάρος της ευθύνης τους, λες και πρόκειται για μεγάλη σοφία: «Στα θέματα συνείδησης δεν μπαίνει κομματική πειθαρχία». Είναι όμως θέμα ατομικής συνείδησης η ισότητα των πολιτών; Είναι το δικαίωμα των πολιτών στην οικογένεια και τη νομική της κατοχύρωση υποκειμενικό ζήτημα που άπτεται της κρίσης του εκάστοτε πολιτικού; Η πειθαρχία στον κοινό ανθρωπιστικό τόπο δεν θα έπρεπε να θεωρείται βίαιος καταναγκασμός ούτε ιδέα προς συζήτηση, αλλά αυτονόητη προϋπόθεση φιλελευθερισμού. Από την άλλη, βέβαια, θα μπορούσε κανείς να πει ότι η πίστη στην ισότητα είναι πράγματι υπόθεση συνείδησης· δημοκρατικής συνείδησης. Αυτές τις μέρες, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον ποιοι δεν μπορούν καν να προσποιηθούν ότι τη διαθέτουν.
Καλλιτέχνες αγνοούνται
Aσχετα, πάντως, από τη θέση που κρατάει κανείς επί του θέματος, δεν μπορεί να μην του έχει προκαλέσει απορία η ηχηρή σιωπή των πολιτικοποιημένων καλλιτεχνών. Πού είναι οι δηλώσεις στήριξης; Πού είναι οι συναυλίες; Πού είναι οι συνεντεύξεις-ποταμοί μέσω των οποίων οι καλλιτέχνες ευαισθητοποιούν το πολύ μεγάλο κοινό τους σχετικά με τα ζόρια και τις ανάγκες των μειονοτικών πληθυσμών της χώρας; Γυρνάμε πάλι στην «performative» (να την πούμε «παραστασιακή»;) αλληλεγγύη που θίγει και η σειρά The Curse. Για τα προβεβλημένα woke άτομα, τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι παρά επικοινωνιακό εργαλείο: τα υπερασπίζονται στον βαθμό που σε κάτι τους εξυπηρετούν. Είναι «με τον άνθρωπο», ναι. Τον άνθρωπο που έχει κάτι να προσφέρει στην εικόνα τους.
Η πτώση της ινφλουένσερ
Τουλάχιστον η εκατομμυριούχος Ιταλίδα ινφλουένσερ, Κιάρα Φεράνι, δεν προσποιήθηκε ποτέ πως είναι κάτι ανώτερο από παραδόπιστη ινφλουένσερ. Εντάξει, παρίστανε λιγάκι τη φιλάνθρωπη χωρίς να είναι, και γι’ αυτό άλλωστε οι Αρχές εντόπισαν στις ινσταγκραμικές της δραστηριότητες στοιχεία νομικώς κολάσιμης απάτης. Προϊόντα λαϊφστάιλ πουλάει μια ζωή η καημένη, όμως· όχι το ηθικό της πλεονέκτημα. Ας είναι οι περιπέτειες της Κιάρα μια αφορμή για να εξετάσουμε με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και τους δικούς μας διάσημους· με κατανόηση και χωρίς αξιώσεις που υπερβαίνουν το ανάστημά τους.