Χαριτωμένη η ιδέα του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου να τεθεί στην κρίση του λαού ο γάμος των ομόφυλων ζευγαριών μέσω δημοψηφίσματος. Το δημοψήφισμα, άλλωστε, έχει εκείνη την επίφαση δημοκρατικότητας που το καθιστά αυτόματα συμπαθές σε όσους εντοπίζουν την ουσία της δημοκρατίας στην καταιγιστική χλαπαταγή του πλήθους. Ο λαός, όμως, τέτοια αμεσοδημοκρατικά δωράκια μπορεί να τα συνηθίσει και, πριν καλά καλά το καταλάβουμε, να ζητήσει δημοψήφισμα για την ισότητα των φύλων, για το μεταναστευτικό, για την επιστροφή της βασιλείας· ή, ακόμη χειρότερα, για τον Αρχιεπίσκοπο, μπορεί να ζητήσει δημοψήφισμα για τη σχέση κράτους-Εκκλησίας: ίσως ο Ιερώνυμος εκπλαγεί όταν δει πόσος κόσμος προτιμά να χρηματοδοτεί σχολεία από το να πληρώνει μισθούς ιερέων.
Πολυλογία πλουσίων
Η αμετροέπεια των δημοσίων προσώπων οφείλεται πολλές φορές στην αδυναμία συναίσθησης του προνομίου τους. Σε αυτή την κατηγορία λόγου και παραλόγου μπορεί να υπαχθεί και η συμπαθής Εριέττα Κούρκουλου, που, παρά την οικογενειακή εμπειρία της στα καλά και στα κακά της δημοσιότητας, αντιμετωπίζει το δημόσιο βήμα της με κωμική αφέλεια: τις προάλλες, η διάσημη κληρονόμος εξέφρασε ενοχές για τον πλούτο της, ενώ παράλληλα παραδέχτηκε ότι το χάσμα ανάμεσα σε αυτήν και τον απλό κόσμο είναι τεράστιο. Υπάρχει όμως πιο ειρωνική επιβεβαίωση του εν λόγω χάσματος από έναν άνθρωπο που αναφέρει ως πρόβλημα το μη πρόβλημα; Στο τέλος της ημέρας, όποιος αισθάνεται άβολα με τα πολλά του χρήματα μπορεί να τα χαρίσει ή να τα κάψει· το πρόβλημα έγκειται στην έλλειψη, όχι στο περίσσευμα.
Ευερέθιστος
Δεν ήταν άνευ περιεχομένου η επίθεση του Γιώργου Νταλάρα στους δημοσιογράφους που τον πολιόρκησαν για μία δήλωση σχετικά με κάποια προηγούμενη δήλωσή του, λες και επρόκειτο για ινσταγκραμικό influencer. Εχει δίκιο ο καλλιτέχνης. Αυτό το είδος ζαλιστικού κυνηγητού αλλεπάλληλων δηλώσεων, μόνο και μόνο για να τραφεί το βουλιμικό στομάχι της τηλεοπτικής και διαδικτυακής κρεατομηχανής, δεν είναι δημοσιογραφία· κατινιά είναι. Το ότι κάποιοι το έχουν κάνει επάγγελμα δεν αναιρεί τη χυδαιότητά του. Και ο Γιώργος Νταλάρας, όμως, δεν γεννήθηκε χθες· γνωρίζει το επίπεδο της εγχώριας δημοσιογραφίας και τι είναι αυτό που κεντρίζει τα κατώτερα ένστικτά της· γνωρίζει πώς πρέπει να μιλάει αυτός που θέλει την ησυχία του και πώς αυτός που αγαπά την ταραχή. Οποιος απεχθάνεται το μιντιακό τέρας, καλό είναι να μην του γαργαλάει τη ράχη. Κι αν το κάνει, ας φροντίσει ο λόγος να μην είναι η εντελώς αχρείαστη ανάγκη του να κουτσομπολέψει τους συναδέλφους του.
Αιρετό τρέμουλο
Η έκθεση τραυματίζει την περσόνα. Η λύση, βέβαια, στον ενδεχόμενο τραυματισμό δεν είναι η απόκρυψη. Οι άνθρωποι κρίνονται από τα επώνυμα έργα τους. Γι’ αυτό και η πρόταση της Αθηνάς Λινού για μυστική ψηφοφορία όταν το νομοσχέδιο για τους ομόφυλους γάμους έρθει στη Βουλή δεν μπορεί να ερμηνευτεί ως κάτι άλλο πέρα από δειλή υπεκφυγή. Ο ρόλος των βουλευτών δεν είναι μόνο διαδικαστικός, ώστε να θωρακίζονται από την κριτική κατά την τέλεση των καθηκόντων τους· είναι ηθικός και πολιτικός: αν δεν ξέρουμε τι ψηφίζουν οι αντιπρόσωποί μας πώς θα αποφασίσουμε κατά πόσο μας αντιπροσωπεύουν;
Ναυτία
Η αντιπροσωπευτικότητα είναι δύσκολη πίστα. Αυτό που την κάνει ακόμη δυσκολότερη είναι ότι, εκτός από πολίτες, οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν και ιδέες. Αν χαθούν οι πολίτες, ίσως βρεθούν άλλοι· αν χαθούν όμως και οι πιο στοιχειώδεις ιδέες; Τα συγχυσμένα, αμήχανα πρόσωπα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ μόλις κατέφθασαν στις Σπέτσες για το συμπόσιο του προέδρου ήταν ενδεικτικά αυτής της μεγάλης απώλειας: δεν ήξεραν πού πάνε ούτε τι τους περιμένει· ήξεραν μόνο ότι δεν έχουν ιδέα σε τι πιστεύουν πια.