Στην Ισπανία έχουν μια ιδιαίτερη, όχι και πολύ τιμητική είναι η αλήθεια, έκφραση για τους πολύ τυχερούς ανθρώπους. «Αυτός έχει ένα λουλούδι στον πισινό», λένε. Και όταν ο Ζινεντίν Ζιντάν οδηγούσε τη Ρεάλ Μαδρίτης στην κατάκτηση τριών διαδοχικών Champions League, κάτι που δεν έχει καταφέρει κανένας προπονητής στη σύγχρονη ιστορία της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης (και πιθανόν να μην τα καταφέρει άλλος στο μέλλον), δεν έκαναν λόγο για λουλούδι, αλλά για… κήπο ολόκληρο.
«Δέχομαι ότι μπορεί να “έχω λουλούδι”, γιατί είμαι ένας προνομιούχος της ζωής. Γι’ αυτό και κάθε μέρα ευχαριστώ τη ζωή για όσα μου έδωσε ως παίκτη, ως προπονητή και ως άνθρωπο», λέει ο ίδιος ο «Ζιζού», ο οποίος θεωρεί πιο σημαντικούς τίτλους του στην άκρη του πάγκου τα πρωταθλήματα και όχι τις κούπες με τα μεγάλα αυτιά, επειδή αυτά απαιτούν συνέπεια σε μεγαλύτερο βάθος χρόνου, ενώ για το Champions League χρειάζεται πρωτίστως ετοιμότητα σε λίγα, νοκ άουτ παιχνίδια.
«Προσπαθώ να φέρω σε πέρας την αποστολή μου και δουλεύω σκληρά γι’ αυτό, αλλά μπορεί κάποιος να πιστεύει ότι “έχω λουλούδι” και το αποδέχομαι», συμπληρώνει σχετικά ένας πολύ ξεχωριστός άνθρωπος, η πορεία του οποίου δείχνει πράγματι ότι είναι ευλογημένος. Ευλογία που οφείλει στην ισχυρή προσωπικότητά του και, κυρίως, στην ερωτική του σχέση με την μπάλα ποδοσφαίρου.
Αυτή τον συντρόφευε από τότε που μεγάλωνε στους δρόμους μιας φτωχογειτονιάς της Μασσαλίας γνωστής για τους υψηλούς δείκτες εγκληματικότητας, ως το πέμπτο και μικρότερο παιδί μιας οικογένειας Αλγερινών μεταναστών, ενός σεκιουριτά και μιας νοικοκυράς.
Χαϊδεύοντας την μπάλα με μοναδική μαεστρία ο Γιαζίντ, όπως τον φώναζαν συγγενείς και φίλοι (είναι το μεσαίο του όνομα), ονειρευόταν να βαδίσει στα χνάρια των ειδώλων του, Εντσο Φραντσέσκολι και Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Και, στην περίπτωσή του, όλα τα όνειρά του έγιναν πραγματικότητα.
«Ντρίμπλαρε έναν, δύο, τρεις, πέντε, έξι παίκτες. Ηταν απίστευτο. Το πόδι του μιλούσε με την μπάλα», θυμάται ο Ζαν Βαρό, ο άνθρωπος που ανακάλυψε τον χαρισματικό Ζινεντίν, ο οποίος έγινε επαγγελματίας στην ομάδα των Καννών, έφτιαξε το όνομά του στην Μπορντό, γιγαντώθηκε στη Γιουβέντους και ολοκλήρωσε τον μύθο του με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, πρωταγωνιστώντας στις αρχές του 21ου αιώνα στην πιο ακριβή μεταγραφή όλων των εποχών, αντί 75 εκατ. ευρώ.
Και μπορεί έκτοτε αυτό το ρεκόρ να έσπασε δεκάδες πλέον φορές, αλλά ποτέ δεν έσβησαν και δεν θα σβήσουν τα κατορθώματα του «Ζιζού» στο γήπεδο. Με κορυφαίο, βεβαίως, την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1998, το οποίο χάρισε ο ίδιος στην οικοδέσποινα Γαλλία με δύο γκολ στον τελικό με τη Βραζιλία. Μια Γαλλία γεμάτη παιδιά μεταναστών, μαύρων και μιγάδων στην οποία ήταν η καλύτερη, ζωντανή διαφήμιση της ενσωμάτωσης της διαφορετικότητας στην κοινωνία των λευκών.
«Εχω αραβικό αίμα τις φλέβες μου. Είμαι πολύ περήφανος που είμαι Γάλλος, αλλά και επίσης πολύ περήφανος που έχω αυτές τις ρίζες και αυτή τη διαφορετικότητα», λέει συνεχώς ο Ζιντάν, ο οποίος μεγάλωσε φτωχικά στους δρόμους της Μασσαλίας, αλλά πλέον έχει δημιουργήσει μια περιουσία που ξεπερνάει τα 120 εκατ. ευρώ (από τους πιο πλούσιους πρώην ποδοσφαιριστές παγκοσμίως).
Περιουσία που χτίστηκε πάνω στα μεγάλα συμβόλαια που υπέγραψε σε Γιούβε και Ρεάλ, στην εταιρεία του «Ζ5» που χτίζει γήπεδα 5Χ5 και 8Χ8 σε διάφορες χώρες, αλλά και στις χορηγικές συμφωνίες που διατηρεί ακόμα με κορυφαία brands, όπως η εταιρεία αθλητικών ειδών Adidas, η οποία τον στήριξε ως ποδοσφαιριστή και το κάνει και ως προπονητή, παρότι αυτή την ιδιότητα έχει να την ασκήσει εδώ και τρία χρόνια.
Και αυτό, αν και σε αυτό το διάστημα έχει δεχθεί πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις συνεργασίας, τόσο από κορυφαίους ευρωπαϊκούς συλλόγους όσο και από ομάδες που εκπροσωπούν νέες τάσεις. Τέτοια είναι η Αλ Νασρ της Σαουδικής Αραβίας, η οποία του πρόσφερε 150 εκατ. ευρώ για διετές συμβόλαιο (!), επιχειρώντας ανεπιτυχώς να τον επανασυνδέσει με τον Κριστιάνο Ρονάλντο, με τον οποίο κατέκτησαν μαζί τα τρία σερί Champions League με τη Βασίλισσα.
«Θέλω να προπονήσω ξανά», παραδέχεται πλέον ανοιχτά ο 51χρονος Ζιντάν, για χάρη του οποίου αρχίζουν και πάλι να κάνουν ουρά ομάδες που προφανώς τον θεωρούν περισσότερο ικανό απ’ ό,τι τυχερό, έτοιμες να του εμπιστευθούν τις τύχες τους για την επόμενη σεζόν.
Εχοντας θητεύσει δίπλα σε μεγάλους δασκάλους όπως ο Μαρτσέλο Λίπι και ο Κάρλο Αντσελότι («έμαθα πολλά δίπλα τους» παραδέχεται), συνδυάζει τον ιταλικό ρεαλισμό σε βαθμό κυνικότητας με τη φαντασία, που πάντα χαρακτήριζε το παιχνίδι του.
Με αυτά τα συστατικά ως σημεία αναφοράς, κατέκτησε ως προπονητής έντεκα τίτλους σε δύο διαφορετικές θητείες στο τιμόνι της Ρεάλ, η οποία αυτή τη φορά δεν θα του ανοίξει και πάλι την (ασφαλή) αγκαλιά της, αφού επέλεξε να επεκτείνει το συμβόλαιο του Αντσελότι έως το 2026.
Τρία από τα μεγαλύτερα «τζάκια» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, όμως, τον έχουν πολύ ψηλά στη λίστα των «θέλω» τους, αφού βλέπουν στο πρόσωπό του τον κατάλληλο άνθρωπο για να διαχειριστεί αποδυτήρια γεμάτα αστέρια, τα οποία θα κάθονται… σούζα όταν αυτός θα μπαίνει μέσα.
Η Μπάγερν Μονάχου, μετά τις αποτυχημένες (όπως αποδείχθηκε) επιλογές των Γιούλιαν Νάγκελσμαν και Τόμας Τούχελ και τη διαφαινόμενη απώλεια του πρωταθλήματος στη Γερμανία μετά από έντεκα χρόνια κυριαρχίας, φέρεται να επιθυμεί να επιστρέψει στη λύση ξένου προπονητή, και ο Ζιντάν έχει το «πακέτο» που μπορεί να την οδηγήσει και πάλι στην επιτυχία, κυρίως εκτός συνόρων, αφού αυτό είναι το κύριο ζητούμενό της.
Η Γιουβέντους, η οποία βλέπει την πλάτη της Ιντερ στην Ιταλία, διαπιστώνει ότι η επιστροφή του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι δεν είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα και ξέρει ότι το να ποντάρει σε ένα ζωντανό θρύλο του συλλόγου όπως ο «Ζιζού» σίγουρα θα προκαλούσε ενθουσιασμό στον κόσμο και προοπτική στους παίκτες της Μεγάλης Κυρίας.
Η Λίβερπουλ, στην τόσο κρίσιμη «μετα-Γιούργκεν Κλοπ» εποχή, χρειάζεται ένα σιωπηλό ηγέτη που θα μιλάει μέσα από τη δουλειά του και θα έχει την προσωπικότητα για να διαχειριστεί μια τόσο βαριά κληρονομιά και μια επόμενη μέρα με απαιτήσεις, όπως αυτές που δημιούργησε με την παρουσία του ο Γερμανός τεχνικός.
Στο πίσω μέρος του μυαλού του, βεβαίως, υπάρχει πάντα και η Εθνική Γαλλίας, έστω και αν σε αυτή ο παλιός του συμπαίκτης και ιδανικός συνεργάτης μέσα στο γήπεδο, Ντιντιέ Ντεσάν, έχει ριζώσει για τα καλά, έχοντας συμπληρώσει αισίως δώδεκα χρόνια στο τιμόνι των Τρικολόρ.
Οπως και να έχει, όλα δείχνουν ότι ο «προπονητής Ζιντάν» ετοιμάζεται να βγει από τη… ναφθαλίνη. Και μαζί με αυτό, βεβαίως, ο χαρισματικός Γάλλος με τις αλγερινές ρίζες και τους τέσσερις γιους ποδοσφαιριστές φιλοδοξεί να ενεργοποιήσει και πάλι το… ευλογημένο λουλούδι του.