Ο Άντολφ (Άντι για τους φίλους) Ντάσλερ υπήρξε ένας καινοτόμος στον χώρο του αθλητικού παπουτσιού. Και, αφού βγήκε από την (βαριά) σκιά του αδελφού του Ρούντολφ, δημιούργησε την Adidas, μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες αθλητικών ειδών στον κόσμο. Μια εταιρεία που συνδέθηκε άρρηκτα με την ποδοσφαιρική εθνική ομάδα της Γερμανίας, την οποία ντύνει εδώ και 70 ολόκληρα χρόνια.
Με την φανέλα με τις τρεις ρίγες στο δεξί μέρος του στήθους, η Νατσιονάλμαντσαφτ κατέκτησε όλους τους μεγάλους τίτλους της, σε επίπεδο Ανδρών και Γυναικών: Τέσσερα Παγκόσμια Κύπελλα, τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα, ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και ένα Κύπελλο Συνομοσπονδιών οι Άνδρες, δύο Μουντιάλ, οκτώ Euro και ένα χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο οι Γυναίκες.
Η Adidas, βεβαίως, ήταν παρούσα και σε όλους τους τίτλους στις μικρές ηλικιακά κατηγορίες των εθνικών ομάδων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται τρία Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα σε επίπεδο Κ21, έξι Euro Κ19, τέσσερα Euro K17 και ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στην ίδια κατηγορία.
Αυτή η παρουσία, όμως, θα πάψει να υφίσταται από το 2027, όταν και θα μπει τέλος στην πιο μακρόχρονη συνεργασία στην ιστορία του παγκοσμίου αθλητισμού. Ένα διαζύγιο που ανακοινώθηκε το μεσημέρι της Πέμπτης και σόκαρε την ποδοσφαιρική (και όχι μόνο) Γερμανία.
«Δεν μπορώ να φανταστώ την φανέλα της Εθνικής Γερμανίας χωρίς τις τρεις ρίγες» είπε χαρακτηριστικά ο Αντικαγκελάριος Ρόμπερτ Χάμπεκ, την ώρα που τα social media «έβραζαν» από οργή και έκπληξη για την ιστορική απόφαση της ομοσπονδίας.
«Για εμένα, η Adidas και τα χρώματα μαύρο, κόκκινο και χρυσό (τα χρώματα της γερμανικής σημαίας) ανήκαν πάντα ο ένας στον άλλο, ήταν ένα κομμάτι της γερμανικής ταυτότητας. Θα μου άρεσε να υπήρχε ένας μεγαλύτερος εγχώριος πατριωτισμός» συμπλήρωσε ο Χάμπεκ, για μια απόφαση που αναμφίβολα θα πλήξει και τις πωλήσεις της Adidas σε βάθος χρόνου και, κατ’ επέκταση, την γερμανική οικονομία.
Όταν ο μικρότερος των αδελφών Ντάσλερ έφυγε από την ζωή, τον Σεπτέμβριο του 1978, η Adidas είχε 17 εργοστάσια και ετήσιες πωλήσεις που ξεπερνούσαν το ένα δισεκατομμύριο γερμανικά μάρκα. Σήμερα, 46 χρόνια αργότερα, τα έσοδά της ξεπερνούν τα είκοσι δισεκατομμύρια ευρώ (κάντε τους υπολογισμούς…) και έχει εκατοντάδες εργοστάσια σε όλο τον κόσμο.
Τον Ιούλιο, στα μέσα του οποίου θα ολοκληρωθεί το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί στην Γερμανία (14 Ιουλίου ο τελικός), η Adidas θα συμπληρώσει εκατό χρόνια ζωής. Αυτή η είδηση – σοκ, όμως, δεν θα της επιτρέψει να γιορτάσει όπως θα ήθελε τα ιστορικά γενέθλιά της.
«Ενημερωθήκαμε σήμερα από την γερμανική ομοσπονδία ότι θα έχει έναν νέο προμηθευτή από το 2027» ήταν η λιτή ανακοίνωση για το διαζύγιο από τον γερμανικό κολοσσό, ο οποίος θα αντικατασταθεί το 2027 (και καταρχήν έως το 2034, με βάση το πρώτο συμβόλαιο) από έναν άλλο κολοσσό, την αμερικανική Nike.
Η τελευταία συμφωνία της Adidas με την DFB απέφερε στην ομοσπονδία περί τα 50 εκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Η νέα συμφωνία φημολογείται ότι σχεδόν διπλασιάζει αυτό το ποσό (!), με τη Nike να επιτυγχάνει βεβαίως μια τεράστια επικοινωνιακή (και όχι μόνο) νίκη επί της μεγάλης της αντιπάλου στον χώρο της αθλητικής ένδυσης.
Είναι (ή μάλλον ήταν) τόσο στενή η σχέση της εθνικής ομάδας της Γερμανίας με την Adidas που η βάση της ενόψει του Euro θα είναι οι εγκαταστάσεις της εταιρείας στο Χερτσογκενάουραχ. Μια βαυαρική πόλη κοντά στη Νυρεμβέργη που αποτελεί την έδρα τόσο της Adidas, όσο και του έτερου κολοσσού που ίδρυσε η οικογένεια Ντάσλερ, όταν ο Ρούντολφ τα «έσπασε» με τον Adi και δημιούργησε την Puma.
Για δεκαετίες και εξαιτίας της έχθρας των δύο αδελφών, η πόλη ήταν χωρισμένη στα δύο, με τα εργοστάσια των δύο εταιρειών να βρίσκονται στις δύο όχθες του ποταμού Άουραχ και τους εργαζόμενους σε Adidas και Puma να μην έχουν σχέσεις μεταξύ τους, ακόμα και εάν ανήκαν στην ίδια οικογένεια! Όταν πέθαναν, με τέσσερα χρόνια διαφορά, Ρούντολφ και Άντολφ θάφτηκαν στα δύο άκρα του νεκροταφείου της πόλης. Μακριά και (ποτέ ξανά) αγαπημένοι.
Ευτυχώς, με το πέρασμα των ετών ατόνισε και επί της ουσίας εξαφανίστηκε αυτή η έχθρα, η οποία σε ποδοσφαιρικό επίπεδο ξεκίνησε λίγο πριν από το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1954, όταν οι διαφορές του ομοσπονδιακού προπονητή Σεπ Χέρμπεργκερ με τον Ρούντολφ Ντάσλερ έδωσαν την ευκαιρία στον Άντι να συνεργαστεί με την εθνική ομάδα.
Εκείνη την εποχή, μάλιστα, όχι μόνο σε επίπεδο εμφάνισης, αφού οι διεθνείς φορούσαν ποδοσφαιρικά παπούτσια της Adidas, τα πρώτα στα οποία μπορούσες να αλλάξεις τάπες, Μια επαναστατική καινοτομία που αποδείχθηκε καθοριστική για να γίνει πραγματικότητα το «θαύμα της Βέρνης», όπως βαφτίστηκε η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Ελβετίας, εις βάρος της κορυφαίας Ουγγαρίας όλων των εποχών, της μαγικής Ουγγαρίας των Πούσκας, Κότσιτς, Τσίμπορ και Χιντεγκούτι.
Στην διάρκεια εκείνης της ιστορικής επιτυχίας, ο Άντι Ντάσλερ καθόταν στον πάγκο της εθνικής ομάδας, δίπλα στον Χερμπεργκερ. Και πανηγύρισε έξαλλα την κατάκτηση του τίτλου, η οποία βεβαίως συνέβαλε κομβικά και στην εκτόξευση των πωλήσεων της εταιρείας του, σε μια πολύ δύσκολη εποχή για την Γερμανία, μετά τον πόλεμο που με τόσο κρότο έχασαν οι Ναζί, τους οποίους αποδεδειγμένα υποστήριζε ο Ντάσλερ.
Αυτή η σχέση αίματος θα ολοκληρωθεί στα τέλη του 2027, ύστερα από επτά γεμάτες δεκαετίες και αφού η Adidas προσπάθησε ανεπιτυχώς να την ανανεώσει. Η Nike, όμως, τα έδωσε όλα για όλα και η ομοσπονδία εκτίμησε αυτή την προσπάθειά της, υποστηρίζοντας ότι θα επενδύσει ακόμα πιο δυνατά στην ενίσχυση των πάνω από 24 χιλιάδων σωματείων και 2,2 εν ενεργεία ποδοσφαιριστών που βρίσκονται υπό την σκέπη της.
Το ιστορικό διαζύγιο της εθνικής ομάδας με την εταιρεία αθλητικών ειδών αφήνει πλέον την Μπάγερν Μονάχου ως την παλαιότερη ποδοσφαιρική συνεργάτιδά της, σε μια σχέση που συμπληρώνει φέτος 50 χρόνια, με την Adidas μάλιστα να κατέχει το 8,3% των μετοχών του βαυαρικού συλλόγου.
Όλα τα ωραία έχουν ένα τέλος και αυτή η (σχεδόν) άρρηκτη σχέση δεν αποτέλεσε εξαίρεση, σοκάροντας τους απλούς Γερμανούς φιλάθλους, με σχόλια στα social media όπως το «που οδηγείται ο κόσμος εάν η ομοσπονδία επιλέγει τη Nike αντί για την Adidas;». Εύλογη (γενικά μιλώντας) η απορία, τρομακτικά αβέβαιη η απάντηση…