Και ηγέτης, και για μπίρες. Και ευεργέτης των εκκλησιών, και υπέρ του χωρισμού Εκκλησίας – Κράτους. Και υπέρ της διαφάνειας, και απρόθυμος να μοιραστεί με τους ψηφοφόρους το υπόστρωμα του πλουτισμού του. Η δισκεψία του Στέφανου Κασσελάκη είναι πιο τρομακτική από τις θέσεις του. Σήμερα έτσι, αύριο αλλιώς. Σαν την επιλογή του Παπανώτα για το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ. Οταν ρωτήθηκε για την αποπομπή του τελευταίου, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ νευρίασε· το ανοιχτό πνεύμα και η τρυφερότητα του πολιτικού που ανεβάζει ναζιάρικα βίντεο με γάτες στα κοινωνικά δίκτυα μετατράπηκαν σε ένα τελεσίδικο και αγενές «σου απάντησα ήδη». Την πτώση του Κασσελάκη δεν θα τη φέρουν οι πολιτικές του προτάσεις, αλλά ο απολίτικος χαρακτήρας του. Πόσο να κρύψει ένας ηθοποιός τον κακογραμμένο ρόλο του;
Ντουέτα
Τον ρόλο των Σπαρτιατών στο πολιτικό σκηνικό όλοι τον γνωρίζουν. Κυρίως εκείνοι που, πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, εξέφρασαν την πρόθεσή τους να δώσουν πολιτικό σπίτι στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Πώς γίνεται όμως πάντα η κατηγορία του ακροδεξιού να βαραίνει εκείνους που αντιτίθενται ενεργά στα ακροδεξιά μορφώματα και όχι εκείνους που τα προσεταιρίζονται άμεσα ή έμμεσα; Για την Αριστερά, το παιχνίδι είναι πάντα στημένο: αφήνεις την ακροδεξιά στη θνησιγενή της μοίρα; Είσαι ακροδεξιός. Καταπολεμάς την ακροδεξιά με νόμιμα μέσα; Και πάλι ακροδεξιός είσαι, απλώς τώρα προσπαθείς να απορροφήσεις τον ανταγωνιστή σου. Τι μένει, λοιπόν; Να χαρίσεις την ακροδεξιά στην ακροαριστερά· η θεωρία των δύο άκρων ωχριά μπροστά στην πρακτική των δύο άκρων.
Η μάχη που δεν δόθηκε
Οι μάχες με τους προδήλως αναξιόμαχους Σπαρτιάτες, που αποδεκατίζονται από μόνοι τους και χωρίς τα πυρά των εχθρών τους, είναι εύκολες μετά τη δικαστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Οι πιο δύσκολες μάχες, εκείνες που απαιτούν συγκρούσεις, τις οποίες το πολιτικό σύστημα ακόμη τρέμει, έχουν αναβληθεί επ’ αόριστον. Ισως και να έχουν ακυρωθεί. Ο εγκλωβισμός του πρύτανη του Πανεπιστημίου Πατρών στο γραφείο του, μέσα στην αφόρητη κοινοτοπία του, συμβολίζει την παταγώδη αποτυχία της κυβέρνησης να θωρακίσει το πανεπιστήμιο από τις οπισθοδρομικές δυνάμεις των τραμπούκων που ανεμπόδιστοι το ιδιοποιούνται και το καταδικάζουν στην παρακμή. Πάνω απ’ όλα, όμως, είναι μία ξεκάθαρη δήλωση της ίδιας της κυβέρνησης ότι αυτή τη μάχη δεν την έχασε, απλώς δεν την ενδιέφερε να τη δώσει.
Πένθος κι εγωισμός
Κάτι δεν πάει καλά με τη μάχη που επέλεξε να δώσει ο Γιάννης Καλλιάνος εναντίον του ΕΣΥ. Κάτι δεν πάει καλά όταν ένας βουλευτής αποφασίζει να καταγγείλει τις πάσχουσες κρατικές υποδομές μόνο όταν πλήττεται η δική του οικογένεια. Επρεπε ο βουλευτής της Ν.Δ. να χάσει τον πατέρα του για να μάθει σε τι χώρα ζει; Είναι τόσο προβληματική και εγωιστική η επαφή του με τα πράγματα; Και οι βουλευτές πολίτες είναι· κι αυτοί ενδέχεται να αδικηθούν από το «σύστημα». Σε αντίθεση με τους απλούς πολίτες, όμως, οι βουλευτές πληρώνονται για να το θεραπεύουν, όχι για να το καταγγέλλουν· σε αντίθεση με τους απλούς πολίτες, οι βουλευτές δεν έχουν δικαιολογία να κάνουν ότι δεν γνώριζαν.