Τι σήμαιναν τα χασμουρητά της Μαρίνας Σάττι μπροστά στην κάμερα, την ώρα που μιλούσε η εκπρόσωπος του Ισραήλ στη συνέντευξη Τύπου πριν από τον τελικό της Eurovision; Οι ώρες και η ψηφιακή ενέργεια που καταναλώσαμε διερωτώμενοι αν η πράξη ήταν σκόπιμη ή τυχαία, πολιτική ή απλώς ενδεικτική κακών τρόπων, μοιάζουν μάταιες εκ των υστέρων. Το κακό αποτέλεσμα της φιλόδοξης Σάττι φωτίζει τη στάση της με σαφήνεια: όπου λείπει ο επαγγελματισμός, υπεισέρχεται η παιδαριωδία· όπου λείπει το θάρρος, επιστρατεύονται οι μουτίτσες· όπου το περιεχόμενο πάσχει, το «παραπεριεχόμενο» καλείται να γεμίσει τα κενά. Τελικά, ο διαγωνισμός χασμουρήθηκε εις βάρος της Μαρίνας Σάττι περισσότερο απ’ ό,τι η Σάττι εις βάρος του διαγωνισμού και της εικοσάχρονης εκπροσώπου του Ισραήλ. Χασμουριέται καλύτερα όποιος χασμουριέται τελευταίος.
Δύο μέτρα
Δεν είναι όμως μόνο τα χασμουρητά το πρόβλημα. Οι τραμπούκοι που, τις προάλλες, προκάλεσαν φθορές σε επιχειρήσεις ισραηλινών συμφερόντων στο κέντρο της Αθήνας ήταν απολύτως ξύπνιοι και πρόθυμοι να διατυπώσουν ξεκάθαρα τον αντισημιτικό χαρακτήρα της «παρέμβασής» τους. «Στόχος δεν είναι οι Εβραίοι αλλά το γενοκτονικό κράτος του Ισραήλ», λένε οι διενεργούντες την εκστρατεία ξεπλύματος. Πού είναι όμως η αντίστοιχη αποδοκιμασία της Ρωσίας άραγε; Γιατί δεν βλέπουμε ποτέ ισοδύναμες πράξεις βίας κατά των σκοταδιστικών καθεστώτων που δεν σχετίζονται με τη Δύση; Για τους παράφρονες που περιφέρονται αγκαλιά με το αντιδυτικό τους μένος, η Παλαιστίνη δεν σημαίνει τίποτα· είναι απλώς μία αφορμή για να θυμίσουν και να θυμηθούν πόσο μισούν τον εαυτό τους.
Η επιστροφή της βίας
Εκτός κι εντός συνόρων, υπάρχει μία εύγλωττη τάση επιστροφής στη βία των πράξεων και των λόγων, αλλά και στην ιδεολογικά φορτισμένη δικαιολόγησή της. Τα φτωχά ελληνικά του Κασσελάκη είναι γνωστά, όμως δύσκολα μπορεί να πιστέψει κανείς πως το «αν διανοηθεί να σας πει κανείς τίποτα, μου λέτε κατευθείαν και θα τους ξεσκίσω», που απηύθυνε στους υγειονομικούς στην Πρέβεζα, αποτελεί προϊόν άγνοιας ή παρανόησης. Οι συνδηλώσεις του επίμαχου ρήματος είναι εκεί, κατανοητές και από τον πιο αδαή περί την καταδήλωσή του: σεξουαλικές, σεξιστικές, επιθετικές. Ισως έπρεπε να ξεστομίσει κάτι παρεμφερές ένας δηλωμένος δεξιός με στρέιτ σεξουαλικό προσανατολισμό, για να γεμίζει το Διαδίκτυο με περισπούδαστες αναλύσεις του κακοποιητικού λόγου και της τοξικής αρρενωπότητας. Οταν συμβεί κάτι τέτοιο, πάντως, ας μην έχει κανείς αμφιβολία για το πόσο υποκριτικές θα είναι.
Δεν ξεφεύγεις
Το υπερεπιτυχημένο Baby Reindeer, η βασισμένη σε πραγματική ιστορία stalking νέα σειρά του Netflix, περιγράφει την πνιγηρή συνθήκη που πλάθει για το θύμα του εκείνος που το καταδιώκει παντού, πιστεύοντας ότι έχει δικαιώματα πάνω του. Αυτή είναι η κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει και οι χρήστες των social media χάρη στον ανεξέλεγκτο αλγόριθμο: το ανεπιθύμητο ερέθισμα, το χαμηλής ποιότητας ψηφιακό περιεχόμενο, η περιττή πληροφορία και οι ψευδείς ειδήσεις είναι πλέον το βασικό χαρακτηριστικό και η κύρια αιτία παρακμής των κοινωνικών δικτύων· τίποτα καλό δεν παράγεται πλέον εκεί, μόνο αφορμές σύγκρουσης και κατήφειας. Ο εθισμός στην παθογένειά τους, ωστόσο, εξηγεί και την ανημπόρια του Baby Reindeer να ξεφύγει από την παρανοϊκή stalker του: έχει τόσο ταιριάξει στην άδεια του ζωή, που δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αυτήν.
Πίνατ ή Φάρλι
Η πολιτική ακολουθεί τους κώδικες των ηθικά παρηκμασμένων κοινωνικών δικτύων καταπόδας, ούσα ηθικά παρηκμασμένη και η ίδια. Εσχάτως, μέσα από μία αξιολύπητη ανάρτηση του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ τέθηκε ένα σκυλίσιο δίλημμα: με τον σκύλο του Μητσοτάκη ή με τον σκύλο του Κασσελάκη; Το ύφος της απάντησης δεν μπορεί να είναι ανώτερο από το ύφος της ερώτησης. Χωρίς πολλή σκέψη, με εκείνον που γλείφει λιγότερο.