Βρίσκομαι όρθιος στην γκαλερί The Breeder, σε μια γειτονιά που μάλλον σε εξουθενώνει ψυχικά με την ωμότητά της και την ειλικρίνειά της. Στην οδό Ιάσονος, στο Μεταξουργείο, τίποτα δεν κρύβεται και τίποτα δεν θέλει να κρυφτεί στις 2 η ώρα το μεσημέρι, και εγώ είχα πολλά χρόνια να περάσω και από εκεί αλλά και την πόρτα της γκαλερί. Οταν μπαίνω μέσα, όλα αλλάζουν και ξεχνάω και την κούραση που νιώθω από την άγρια και επιθετική διαδρομή που βίωσα επάνω στη μηχανή λόγω των οδηγών στους δρόμους της πόλης, αλλά και την τελευταία εικόνα που έχω από την Ιάσονος. Κοιτάζω γύρω μου τους πίνακες που έχει ζωγραφίσει η νεαρή ζωγράφος Ιωάννα Λημνιού, που τη γνωρίζω από μικρό παιδί, και βρίσκομαι σε έναν πολύχρωμο κήπο. Η πρώτη της ατομική έκθεση, που έχει τον τίτλο «Though as a ghost, I shall lightly tread the summer fields» από ένα χαϊκού του Χοκουσάι, τρέχει εδώ και περίπου ένα μήνα και ολοκληρώνεται σε λίγες ημέρες. Η ίδια νιώθει μια γλυκιά ευχαρίστηση αφού η διαδρομή της στον κόσμο των εικαστικών και της ζωγραφικής δεν ήταν ούτε εύκολη ούτε γρήγορη, αλλά ήταν η κατάληξη μιας πορείας και μίας αγάπης για τα χρώματα, τον άνθρωπο και τη σχέση του με το περιβάλλον. Στους πίνακές της αναγνωρίζω αμέσως και κάποια χρώματα και εικόνες που έχω ζήσει και εγώ στην Αλεξανδρούπολη 30 με 40 χρόνια πριν, αλλά αναγνωρίζω τόσο την αισθητική όσο και την ενσυναίσθηση και την αγάπη που την παρακινούν να πιάσει το πινέλο και να αρχίσει να δίνει στα χρώματα σχήμα και μορφή, ώστε να παρακινήσει τον θεατή του έργου να πλάσει ιστορίες. «Δεν νομίζω ότι θα ζωγράφιζα αν δεν είχα σαν αφετηρία την αλήθεια», μου λέει ενώ στεκόμαστε μπροστά από έναν από τους μεγάλους πίνακες της έκθεσης και συνεχίζει: «Και μετά αυτή την αλήθεια την παίρνω και είτε την κάνω ό,τι, θέλω είτε με πάει όπου θέλει αυτή». Τα θέματα της Λημνιού έχουν να κάνουν κυρίως με την παρουσία του ανθρώπου μέσα στη φύση, πώς επιδράει ο ίδιος μέσα σε αυτήν και πώς αυτή τον αγγίζει και τον μεταμορφώνει. Τα χρώματα, άλλοτε θερμά κι άλλοτε ψυχρά, επίσης αλληλεπιδρούν και το ένα επηρεάζει το άλλο σε συνθέσεις που είναι τουλάχιστον απολαυστικές και για τη ζωγράφο ζωτικής σημασίας. Για εμάς τους θεατές, αυτή η έκθεση ανοίγει έναν κήπο με δροσάτες διαδρομές από την παιδικότητα ως μια ενηλικίωση που δεν απαρνείται τη φρέσκια ματιά ή την αθωότητα, από το παρελθόν μιας αγροτικής ομορφιάς στη Θράκη έως τα πάρκα του Λονδίνου στο σήμερα.
Οι μέρες του μέλλοντος πέρασαν
Η Μπεθ Γκίμπονς έχει καινούργιο δίσκο, για την ακρίβεια έχει τον πρώτο προσωπικό δίσκο της καριέρας της στα 59 της χρόνια, και αυτό από μόνο του είναι είδηση για τον κόσμο της μουσικής. Η ίδια δεν ήταν ποτέ μια συνηθισμένη και προβλέψιμη τραγουδίστρια και τραγουδοποιός και, αν κάτι έχουμε να της προσάψουμε, είναι ότι ποτέ της δεν μοιράστηκε μαζί μας σε πιο μεγάλες δόσεις το μοναδικό της ταλέντο, αυτή την υπέροχη ακατέργαστη και ξεχωριστή φωνή της. Φαντάζομαι ότι η λέξη πρέπει μάλλον την εκνευρίζει ιδιαίτερα.
Από τα πρώτα χρόνια και τα άλμπουμ των Portishead στη δεκαετία του ’90 πάμε στο 2002 και σε μια συνεργασία με τον Rustin Man, για να ακολουθήσει μετά από 22 χρόνια ο πρώτος της προσωπικός δίσκος που χρειάστηκε 11 χρόνια για να τον ολοκληρώσει. Συνολικά πέντε άλμπουμ σε 33 χρόνια. Μετά από 22 χρόνια λοιπόν έχει καινούργιο άλμπουμ και σε ένα από τα τραγούδια αυτά τραγουδάει: «Ολοι ξέρουμε τι έρχεται» και εννοεί φυσικά ότι όλοι ξέρουμε τι μας περιμένει στο τέλος της διαδρομής.
Στα 59 της χρόνια, έχοντας περάσει μια δεκαετία δύσκολων χρόνων, έχοντας θρηνήσει το δικό της μερίδιο απωλειών αγαπημένων προσώπων και βλέποντας τον χρόνο να τρέχει και να μην αφήνει περιθώρια για ανάσες, έρχεται με ένα άλμπουμ που προσπαθεί να γιατρέψει –αν αυτό είναι ποτέ δυνατό– το πέρασμα του χρόνου, την απώλεια και την ανθρώπινη θνητότητα. Ο τίτλος του «Lives Outgrown» – στα ελληνικά δηλαδή «Ζωές που μας Πέφτουν Μικρές»– περιγράφει με τον ποιητικότερο τρόπο τι συμβαίνει μέσα σε αυτό το άλμπουμ. Εδώ τα τραγούδια μιλούν για το αμείλικτο του χρόνου, τα τραύματα και τις πληγές που αυτά αφήνουν. Η μόνη σταθερά είναι η αλλαγή, τραγουδάει σε ένα άλλο σημείο στο τραγούδι Lost Changes «Η αγάπη αλλάζει, τα πράγματα αλλάζουν, αυτό είναι που αλλάζει τα πράγματα / οι αλλαγές του χρόνου, η αλλαγή της ζωής είναι αυτό που αλλάζει τα πράγματα».
Μπορούν τα τραγούδια με θέμα την απώλεια και την ανθρώπινη θνητότητα αλλά και τα πέρασμα του χρόνου να αλλάξουν το π;vς νιώθουμε οι άνθρωποι κάθε φορά που ερχόμαστε αντιμέτωποι με αυτά τα υπαρξιακά ζητήματα;
Ο Λου Ριντ στο σπουδαίο άλμπουμ του «Magic And Loss» μίλησε ξεκάθαρα για τη μαγεία της ζωής και τον πόνο της ανθρώπινης απώλειας. Ο Νικ Κέιβ μετέτρεψε την απώλεια των γιων του τα τελευταία χρόνια σε μια διαρκή δημιουργική πορεία κάθαρσης, ενώ ο Μπομπ Ντίλαν, που χρόνια βλέπει το τρένο του χρόνου να έρχεται κατά πάνω του, έγραψε Not Dark Yet, «δεν έχει σκοτεινιάσει ακόμη».
Ακούγοντας ξανά και ξανά το άλμπουμ της Γκίμπονς νιώθω και σκέφτομαι ότι αυτό που ο καθένας ζει μόνος του, το ζούμε και όλοι οι άλλοι. Βιώνουμε τον πόνο προσωπικά και χρειαζόμαστε τραγούδια να μας θυμίσουν πως, αν κάτι κάνει τον πόνο να μικραίνει, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η μοιρασιά του.
Blender #30 Spotify list
Η Μπίλι Αϊλις γράφει τραγούδια αγάπης με τη μάτια της γενιές της, η Λένα Κιτσοπούλου γράφει τους στίχους στο «Αχ Θάλασσα» για το καινούργιο άλμπουμ της Μαρίνας Σάττι, που χαλάει κόσμο σε Ελλάδα και Ευρώπη, οι Τhe National διασκευάζουν καταπληκτικά το τραγούδι των Talking Heads, «Heaven», ο Amalia ηχογραφεί το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ του και μας δίνει ένα ξεσηκωτικό σινγκλ, ο Τζακ Σαβορέτι φρεσκάρει τα ιταλικά του, η Μπεθ Γκίμπονς μιλάει για τη μόνη σταθερά στη ζωή, την αλλαγή!
Για άλλη μια φορά έχουμε υπέροχα, φρέσκα, ολοκαίνουργια τραγούδια!