Το 2016, τέσσερα χρόνια πριν από το τόσο απρόσμενο, τραγικό και άδικο ραντεβού του με τον θάνατο, ο Κόμπι Μπράιαντ βίωσε, στην τελευταία σεζόν της τεράστιας καριέρας του, μια συνεχή αποθέωση, σε όποιο γήπεδο και αν πήγαινε, για να αγωνιστεί με τους Λος Αντζελες Λέικερς.
Τότε, ο Αμερικανός μπασκετμπολίστας ήταν 37 ετών. Οσο, δηλαδή, είναι τώρα ο Ραφαέλ Ναδάλ Παρέρα, ο Ράφα για όλους όσοι τον έμαθαν και τον αγάπησαν. Για όλους όσοι λάτρεψαν το τένις μέσα από τις επικές μονομαχίες του με τα άλλα δύο μέλη του κορυφαίου «Big Three» του αθλήματος όλων των εποχών, Ρότζερ Φέντερερ και Νόβακ Τζόκοβιτς.
Δεκαπέντε χιλιάδες από αυτούς τους φανατικούς θαυμαστές του(ς) κατέκλυσαν το απόγευμα της Δευτέρας (27/05) το «Philippe Chatrier», την κεντρική πίστα του Ρολάν Γκαρός στο Παρίσι, για να τον αποθεώσουν, πιθανότατα για τελευταία φορά.
Το πνεύμα μεν πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής για τον θρυλικό τενίστα από το Μανακόρ της Μαγιόρκα, ο οποίος, ταλαιπωρημένος από συνεχείς τραυματισμούς και επιβαρυμένος από το βάρος του αδυσώπητου χρόνου, δεν είναι όσο ανταγωνιστικός θα ήθελε και αναμφίβολα μπορούσε.
«Αν ήταν η τελευταία φορά, την απόλαυσα» είπε συγκινημένος ο Ράφα, ο οποίος στην ήττα με 3-0 σετ από τον Αλεξάντερ Ζβέρεφ, μόλις στον πρώτο γύρο του γαλλικού Οπεν (πρώτη φορά στην καριέρα του), ενδέχεται να έδωσε τον τελευταίο του αγώνα στο τουρνουά που τον εκτόξευσε στο πάνθεον του παγκόσμιου τένις.
Στο Παρίσι, στην αποκαλούμενη Πόλη του Φωτός από το 1828, όταν οι κύριες λεωφόροι του εφοδιάστηκαν με φανούς γκαζιού, ο Ράφα κατέκτησε 14 από τα συνολικά 22 Γκραν Σλαμ της καριέρας του, επίδοση που τον φέρνει στη δεύτερη θέση της σχετικής λίστας όλων των εποχών, πίσω μόνο από τον Τζόκοβιτς (24) και μπροστά από τον Φέντερερ (20). Ναι, πάντα αυτή η τριάδα.
Στις 23 Σεπτεμβρίου του 2022 στο Λονδίνο, ο Φέντερερ είπε «αντίο» στο επαγγελματικό τένις, σε ηλικία 41 ετών, με δάκρυα στα μάτια και έχοντας παρτενέρ σε αγώνα διπλού τον μεγάλο του αντίπαλο και πλέον καλό του φίλο Ράφα Ναδάλ.
Ο Ισπανός, ο οποίος δεν μπόρεσε να κρύψει τη συγκίνησή του (γιατί να το κάνει άλλωστε;), είχε ήδη αρχίσει να βλέπει στο βάθος του τούνελ το δικό του, αναπόφευκτο τέλος από τα κορτ, παρότι λίγους μήνες νωρίτερα είχε καταφέρει να κατακτήσει το 21ο και 22ο Γκραν Σλαμ του.
Το τελευταίο, όπως δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, το έκανε δικό του στα άγια παριζιάνικα χώματα, εκεί όπου φιλοδοξεί να επιστρέψει, ει δυνατόν απόλυτα υγιής, σε ένα δίμηνο, για να διεκδικήσει μια ιστορική επιτυχία: Το χρυσό μετάλλιο σε μονό και διπλό στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Αν τα καταφέρει, κατ’ αρχάς, να δώσει το «παρών» όντας σε καλή κατάσταση και στη συνέχεια να κάνει νταμπλ μεταλλίων, θα έχει βάλει ένα ονειρεμένο κερασάκι σε μια μυθική καριέρα, η οποία του έχει αποφέρει μια περιουσία που ξεπερνάει τα 180 εκατ. ευρώ.
Συν τοις άλλοις, τον έκανε μεταξύ άλλων επίτιμο πολίτη σε μία από τις μεγάλες πρωτεύουσες του κόσμου. Οι διοργανωτές του Ρολάν Γκαρός θέλησαν να κάνουν μια εκδήλωση προς τιμήν του για την προσφορά του στο τένις, αλλά και για την κυριαρχία του στο συγκεκριμένο τουρνουά.
Ο Ναδάλ ευχαρίστησε για την πρόταση, αλλά την απέρριψε ευγενικά, αφού θέλει ακόμα να θεωρεί, και κυρίως να νιώθει, εαυτόν ενεργό τενίστα και όχι ότι έχει μπει στην τελική ευθεία προς την αποχώρηση, έστω και αν είναι ξεκάθαρο πως αυτή η διαδρομή προς το λυκόφως έχει ήδη αρχίσει.
Την τελευταία διετία έμεινε εκτός του παγκοσμίου Top100 μετά από είκοσι ολόκληρα χρόνια. Αυτήν τη στιγμή, ο τενίστας που κάποτε παρέμεινε 56 διαδοχικές εβδομάδες στο νούμερο ένα είναι μόλις νούμερο 275. Και, παρότι πάλεψε με αξιοπρέπεια, λύγισε φυσιολογικά απέναντι στο νούμερο 4.
«Σε ευχαριστώ, Ράφα, ήταν μεγάλη τιμή. Είχα την τύχη όταν έγινα επαγγελματίας να αντιμετωπίσω τον Ράφα, αλλά σήμερα είναι η στιγμή του, όχι η δική μου», είπε με εμφανή αμηχανία ο Γερμανός, δέκα χρόνια μικρότερος από τον Ναδάλ, κόντρα στον οποίο, στα παριζιάνικα κορτ, βίωσε το 2022 τη χειρότερη στιγμή της καριέρας του.
Στα ημιτελικά του Ρολάν Γκαρός, που έμελλε να είναι ο τελευταίος Γκραν Σλαμ τίτλος του Ράφα, τραυματίστηκε τόσο σοβαρά στον δεξιό αστράγαλο, που υποχρεώθηκε να αποχωρήσει από το γήπεδο πάνω σε αναπηρικό καροτσάκι. Υποβλήθηκε σε επέμβαση για να διορθώσει τη ζημιά στους συνδέσμους του αστραγάλου και, ευτυχώς για τον ίδιο και το τένις, επέστρεψε δριμύτερος.
Δύο χρόνια αργότερα και αφού πήρε (άτυπη) ρεβάνς από τον Ναδάλ, φιλοδοξεί να πάει πολύ μακριά και, γιατί όχι, να διεκδικήσει το πρώτο Γκραν Σλαμ της καριέρας του. Στα γήπεδα όπου ο πρώτος του αντίπαλος στο φετινό τουρνουά στέφθηκε πρωταθλητής για πρώτη φορά σε ηλικία 18 ετών, το 2005, με τον οκτάχρονο τότε Ζβέρεφ να τον παρακολουθεί με ανοιχτό το στόμα και να ονειρεύεται να του μοιάσει, αφού ασχολούνταν με το τένις από τα τρία του.
«Πως να σου πούμε adios (αντίο στα ισπανικά)», αναρωτήθηκε στο πρωτοσέλιδό της η γαλλική εφημερίδα «L’Equipe», η οποία σπάνια αναφέρεται σε πρώτο πρόσωπο σε έναν αθλητή. Ο Ράφα Ναδάλ, όμως, δεν είναι ένας απλός αθλητής, αλλά ένας ζωντανός θρύλος του παγκόσμιου αθλητισμού.
Oταν το πάρει απόφαση πως ήρθε η ώρα για το φινάλε, ο Ναδάλ θα αφήσει πίσω του αξέχαστους αγώνες, 92 (προς το παρόν) τίτλους (πέμπτος στην παγκόσμια κατάταξη όλων των εποχών), απίθανους πόντους, συγκλονιστικά ράλι και στιγμές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στο μυαλό και στην ψυχή όσων αγαπούν το ξεχωριστό άθλημα με το κίτρινο μπαλάκι.
Πίσω του, βεβαίως, θα μείνουν και οι χίλιες και μία μανίες του μέσα στο κορτ, κάποιες ιδιότυπες τελετουργίες που δεν γίνονται τυχαία, αλλά τον βοηθούν να παραμένει απόλυτα συγκεντρωμένος στον σκοπό του.
Προτού κάνει σερβίς, ζητάει τρία μπαλάκια. Τα κοιτάει, τα δοκιμάζει και επιστρέφει ένα στα ball boys. Σκάει το μπαλάκι, φτιάχνει το… σλιπάκι του, μια συνήθεια που προσπάθησε ανεπιτυχώς να του κόψει ο θείος και (σχεδόν) αιώνιος προπονητής του, Τόνι, και φτιάχνει τη φανέλα του στον αριστερό ώμο και μετά στον δεξιό.
Στη συνέχεια, φτιάxνει το μαλλί του γύρω από το αριστερό αυτί, σκουπίζει τη μύτη του και μετά αντίστοιχα στο δεξί, τελετουργικό που κάνει δύο φορές. Και μετά, κάποια στιγμή, αποφασίζει να σερβίρει.
Σε κάθε αγώνα, υπολογίζεται ότι σκουπίζει τον ιδρώτα από τη μύτη πάνω από 120 φορές, βγάζει το σλιπάκι από τον πισινό του πάνω από 70, φτιάχνει τη φανέλα του στους δύο ώμους πάνω από 60, τα αυτιά του άλλες τόσες, ενώ ζητάει την πετσέτα που έχει δώσει στο ball boy κοντά στις τριάντα.
Πριν από κάθε παιχνίδι κάνει ένα πολύ κρύο ντουζ. Oταν μπαίνει στο γήπεδο, πάντα κρατώντας μια ρακέτα στο αριστερό χέρι, βάζει την τσάντα του πάντα σε καρέκλα και ποτέ στο έδαφος.
Αλλάζει ρακέτα κάθε οκτώ γκέιμ και, όταν μπαίνει στο γήπεδο, δεν πατάει ποτέ τις γραμμές του. Φτάνει δεύτερος στην κλήρωση με τον διαιτητή και κάνει μικρά πηδηματάκια ενώ ρίχνεται το νόμισμα από τον ρέφερι για το ποιος θα σερβίρει πρώτος. Μετά κάνει σπριντ μέχρι την τελική γραμμή, προτού ξεκινήσει το ζέσταμα, ενώ βγάζει το πάνω μέρος της φόρμας και χαιρετάει τον κόσμο.
Στη συνέχεια, βγάζει τα μπουκάλια (με νερό και ισοτονικό ποτό) και τα δίνει σε ένα ball boy για να τα βάλει σε ψυγειάκι. Πριν αρχίσει το ματς και όταν κάθεται στην καρέκλα, πίνει ένα ισοτονικό τζελ για να πάρει δυνάμεις.
Ανάμεσα στα γκέιμ, όταν κάθεται, τοποθετεί τη χρησιμοποιημένη πετσέτα στη διπλανή καρέκλα (πάντα συμμετρικά τοποθετημένες) και βάζει τη ρακέτα επάνω. Την καθαρή πετσέτα τη βάζει πάνω στα γόνατά του.
Βάζει τα δύο μπουκάλια με συγκεκριμένη, συμμετρική σειρά. Πίνει και από τα δύο, πρώτα το πιο μακρινό σε αυτόν, το ανοίγει και πίνει, το στηρίζει στον δεξιό μηρό και το αφήνει κάτω. Στη συνέχεια πιάνει το δεύτερο μπουκάλι και κάνει τις ίδιες ακριβώς κινήσεις, ενώ τα τοποθετεί στο ίδιο σημείο, με τα γράμματα να φαίνονται διαγώνια. Διαγώνια. Πάντα.
Οταν αλλάζει από το ένα στο άλλο μισό του γηπέδου, φροντίζει να μην πατάει ποτέ τις γραμμές (μήπως σας θυμίζει τον ψυχαναγκαστικό Τζακ Νίκολσον στο «Καλύτερα δεν γίνεται»;) και πάντα αφήνει τον αντίπαλο να περάσει πρώτος προς το δικό του μισό, με τον ίδιο να πατάει πρώτα με το δεξί στο άλλο μισό.
Και όμως, θα λείψουν και αυτές οι (απόλυτα μελετημένες) μανίες του. Για χρόνια, ο Ράφα Ναδάλ είχε μία ακόμα, πολύ γλυκιά, μανία: Να νικάει. Επειδή, όμως, αυτή σπανίζει πλέον όλο και περισσότερο, ξέρει ότι δεν θα αργήσει η ημέρα που θα αφήσει τη ρακέτα κάτω.
Τότε θα έρθει η ώρα να αφοσιωθεί στο να ξεκουράσει το ταλαιπωρημένο του κορμί και να περάσει πολύ περισσότερο ποιοτικό χρόνο με τον νεανικό έρωτα και νυν σύζυγό του Μέρι Περεγιό και, κυρίως, με τον μικρό Ραφαέλ, ο οποίος πήρε το όνομά του μπαμπά του και γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 2022. Λίγες ημέρες, δηλαδή, μετά το επίσημο «αντίο» του Ρότζερ Φέντερερ στα κορτ…
Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0
Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε. Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε. Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.