«Προσπαθώ να διαγράψω τον εαυτό μου» διαβάζει κανείς σε έναν από τους τοίχους του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης όπου από σήμερα και μέχρι τις 4 Νοεμβρίου, και για πρώτη φορά στην Ελλάδα, εκτίθενται τα πρώιμα έργα της Αμερικανίδας φωτογράφου Σίντι Σέρμαν.
Αν εξαιρέσει κανείς το υπαρξιακό θέμα –αυτό που συνοπτικά ονομάζουμε γέννηση, ζωή και θάνατος– το δεύτερο, πιο δύσκολο θέμα που πρέπει να αντιληφθεί και να κατανοήσει ένας άνθρωπος στη διάρκεια της ζωής του είναι το θέμα των ρόλων που υποδύεται και κυρίως να απαντήσει στα ερωτήματα: ποιοι είναι αυτοί οι ρόλοι, πώς δίνονται και πότε μας δίνονται, από ποιους δίνονται και κυρίως, γιατί τους αποδεχόμαστε και τι εξυπηρετούν. Συγκεκριμένα, ποιους ρόλους καλούνται οι γυναίκες να υποδυθούν/εκπληρώσουν, τόσο στη δεκαετία του ’70, όταν ξεκίνησε την καλλιτεχνική της παραγωγή η Σέρμαν, όσο μέχρι και σήμερα;
Οταν κατανοήσει κανείς το θέμα των ρόλων, ανεξαρτήτως φύλου, τότε και μόνο τότε μπορεί να δώσει μια πολύ διαφορετική ελαφρότητα και χάρη στην καθημερινότητα και στη ζωή του και κυρίως, νομίζω, να την κάνει πιο απολαυστική.
Οταν ξεχάσουμε όσα προβάλλουν οι άλλοι επάνω μας ως επιθυμία ή και προσδοκία και όποια εικόνα έχουμε φτιάξει εμείς για τον εαυτό μας και τα ξεχάσουμε όλα, μπορούμε να είμαστε άλλοι άνθρωποι. Η φωτογράφος Σίντι Σέρμαν έχει επηρεαστεί εκτός των άλλων και από τον Μικελάντζελο Αντονιόνι. Μια από τις πρώτες ταινίες του σπουδαίου αυτού Ιταλού δημιουργού λέγεται “The Passenger”, «Ο Περαστικός», που στην Ελλάδα όμως μεταφράστηκε ατυχώς «Επάγγελμα Ρεπόρτερ». Για όσους τη θυμούνται και για όσους δεν τη θυμούνται, είναι μια ταινία στην οποία πρωταγωνιστεί ο Τζακ Νίκολσον. Υποδύεται έναν πολύ επιτυχημένο Αμερικανό δημοσιογράφο ο οποίος κουρασμένος από το να «κουβαλάει την ταυτότητά του» αποφασίζει να απαλλαχθεί από αυτήν και να έχει μπροστά του –ελεύθερος– όλες τις επιλογές διαθέσιμες. Αν σκεφτεί κανείς με μουσικούς όρους, ο Ντέιβιντ Μπόουι το διεκδίκησε και το πέτυχε πολλές φορές και οι Pink Floyd, μέσα απο το “The Wall”, μας έδειξαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο πως ο καθένας από μας μέσα από τη διαδικασία της ζωής χτίζει ένα τείχος προσδοκιών και προσωπικότητες που περιορίζουν την ελευθερία. Η έκθεση της Σίντι Σέρμαν μας θυμίζει και όλα αυτά για άλλη μια φορά.
Η Σερμαν έχει επηρεασθεί, ιδιαίτερα στα πρώιμα έργα της, από τη λαϊκή αμερικανική αισθητική αλλά και τον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, τoν Χίτσκοκ, τον Αντονιόνι, τον Γκοντάρ και τον Τρυφώ. Από την πρώτη στιγμή της καριέρας της, θέλησε να φέρει τον θεατή που έβλεπε τα έργα της αντιμέτωπο με τον εαυτό του, να αναγνωρίσει σε αυτά κάτι δικό του και όχι την ίδια και τη δική της «προσωπικότητα». Αν το σκεφτεί κανείς είναι μία από τις ελάχιστες καλλιτέχνιδες που προσπαθεί με κάθε τρόπο να «εξαφανιστεί» μέσα από το έργο της. Είναι συναρπαστικό και κυρίως σε ιντριγκάρει αν σκεφθείς ότι η έννοια του προσώπου και της υπογραφής, στην τέχνη ειδικά, είναι το Α και το Ω, τουλάχιστον τα τελευταία 400 περίπου χρόνια. Και δεν είναι μόνο η τέχνη σήμερα που θέλει πρόσωπο, εικόνα και υπογραφή, αλλά ακόμα και όλοι όσοι εμφανίζονται στα σόσιαλ μίντια πουλώντας τον «εαυτό» τους και την πραμάτεια τους. Η Σίντι Σέρμαν δεν ένιωσε ποτέ την ανάγκη να να πουλήσει κάποιο κομμάτι της ταυτότητάς της αλλά την κράτησε για τον εαυτό της. Γι’ αυτό και το έργο της είναι σημαντικό και επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Αν εξαιρέσει κανείς μία μικρή βοήθεια που είχε από φίλους τα πρώτα χρόνια, όλα τα υπόλοιπα και ό,τι ακολούθησε τα έκανε μόνη της: η ίδια, σε καθεμία από τις φωτογραφίες της στήνει το κάδρο της, επιμελείται ρουχισμό και μακιγιάζ και μεταμορφώνεται και σε ένα γυναικείο «πρότυπο», ασκώντας κριτική αν όχι σε αυτό, τότε στο βλέμμα στο οποίο η ίδια «φοράει».
«Προσπαθώ να κάνω τους άλλους ανθρώπους να αναγνωρίσουν κάτι από τον εαυτό τους, όχι από εμένα» γράφει σε κάποιο άλλο σημείο της έκθεσης.
Είπαμε, είναι το δυσκολότερο πράγμα στον κόσμο. Πιο δύσκολο και από τη συγγνώμη.
Ακούω ολόκληρο το άλμπουμ της Μπίλι Αϊλις, “Hit Me Hard And Hit Me Soft”, και σκέφτομαι ότι αν υπάρχει ένας καλλιτέχνης αυτή τη στιγμή στον πλανήτη που μπορεί να πει ότι «έχω όλο τον χρόνο με το μέρος μου» τότε αυτή είναι η Μπίλι. Τη θαυμάζω και νομίζω ότι έκανε άλλο ένα σπουδαίο άλμπουμ που μεγαλώνει μέσα σου κάθε μέρα και περισσότερο.Αρκει να μη βιάζεσαι.
Βλέπω και τελείωσα με το “The Sympathizer”, τη σειρά επτά επεισοδίων που υπογράφει ο Παρκ Τσαν Γουκ με ΥΠΕΡΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗ σε πολλούς δεύτερους ρόλους τον Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ και πρωταγωνιστές τους Χόα Χουαντέ και Σάντρα Ο. Η σειρά βασίζεται στο βραβευμένο με Πούλιτζερ μυθιστόρημα του πρωτοεμφανιζόμενου Βιετ Θαν Ενγκιέν που έχει τον ίδιο τίτλο. Μιλάει για το τέλος του πολέμου του Βιετνάμ, που για τους Βιετναμέζους ήταν ο πόλεμος της Αμερικής, και τον ρόλο ενός διπλού πράκτορα των Βιετκόνγκ.
The Blender # 31 Spotify List
Ο Μπρους Σπρίνγκστιν ακυρώνει τέσσερις ευρωπαϊκές συναυλίες και μας αφήνει στα κρύα του λουτρού στην Πράγα αλλά επειδή τον αγαπάμε επιστρέφουμε με το αεροπλάνο γεμάτοι χαμόγελα και κατανόηση για τον 75χρονο ρόκερ που τα δίνει όλα στη σκηνή. Ο Νικ Κέιβ κυκλοφορεί δεύτερο single με τίτλο “Frogs”, η Μπίλι Αϊλις και ο Πολ Γουέλερ έχουν 45 χρόνια διαφορά αλλά κυκλοφόρησαν καλή μουσική για την ψυχή, η Κλέρο βγάζει καινούργιο τραγούδι με τίτλο “Sexy To Someone” και πολλά ακόμα και αυτή την εβδομάδα.