Ο ένας θεωρεί τον άλλο κάτι περισσότερο από έναν απλό συνεργάτη. Είναι φίλοι. Γιατί οι φίλοι βοηθιούνται στις δύσκολες στιγμές. Και όπως ο Φλορεντίνο Πέρεθ το έκανε με τον Κάρλο Αντσελότι, έτσι και ο Κάρλο Αντσελότι το έκανε με τον Φλορεντίνο Πέρεθ.
Η φιλική συνεργασία τους, παρότι συμπληρώνει φέτος μόλις μια πενταετία (σε δύο στάδια), έχει αποφέρει αισίως στη Ρεάλ Μαδρίτης τρία Champions League, δύο πρωταθλήματα και δύο Κύπελλα Ισπανίας, δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ, δύο Μουντιάλ Συλλόγων και δύο Σούπερ Καπ Ισπανίας.
Εκτός, όμως, από 13 τίτλους, έχει καταφέρει να δημιουργήσει την αίσθηση ότι αυτή η ομάδα είναι ανίκητη, ειδικά όταν φτάνει στον τελικό της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης, όπως αυτός που έλαβε χώρα το βράδυ του Σαββάτου (01/06) στο «Γουέμπλεϊ» του Λονδίνου.
Το αουτσάιντερ (Μπορούσια Ντόρτμουντ) τα έδωσε όλα, είχε δοκάρι, άλλες δύο τεράστιες ευκαιρίες, αλλά δεν κατάφερε να προηγηθεί στο σκορ. Και, όταν το φαβορί (Ρεάλ Μαδρίτης, βεβαίως) έπαψε να είναι «τεμπέλικο», όπως το χαρακτήρισε ο προπονητής του, σκόραρε με κεφαλιά από κόρνερ με τον κοντύτερο παίκτη του γηπέδου (Ντάνι Καρβαχάλ) και σφράγισε το 15ο Champions League (2-0) με τον επίδοξο νικητή της «Χρυσής Μπάλας» (Βινίσιους Ζούνιορ).
Εννέα σερί νίκες σε τελικούς, 15 κούπες με τα μεγάλα αυτιά, άλλοι τέσσερις παίκτες με έξι κατακτήσεις, όσες και ο θρυλικός Πάκο Χέντο από την πρώτη περίοδο κυριαρχίας της Ρεάλ (Τόνι Κρόος, Λούκα Μόντριτς, Νάτσο, Καρβαχάλ) και έξι Champions League μόνο την τελευταία δεκαετία.
Δεύτερη στη σχετική λίστα των τροπαιούχων ομάδων, με λιγότερα από τα μισά σε σχέση με τη Ρεάλ, βρίσκεται η Μίλαν με επτά. Οσα, δηλαδή, έχουν μόνοι τους ο Φλορεντίνο Πέρεθ και ο Κάρλο Αντσελότι!
Ο πρώτος, ο πιο πετυχημένος πρόεδρος στην Ιστορία της Ρεάλ και του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, ξεπερνώντας ακόμα και τον θρυλικό Σαντιάγο Μπερναμπέου. Ο δεύτερος, με πέντε ως προπονητής και δύο ως παίκτης, ο «Mister Champions League» διά βίου.
«Αυτός ο τίτλος είναι η απαρχή για τη διεκδίκηση του 16ου» ήταν η… απειλητική ατάκα του Πέρεθ, ο οποίος τις επόμενες ώρες θα ανακοινώσει την απόκτηση (και) του Κιλιάν Μπαπέ, βάζοντας ευτυχισμένο τέλος σε ένα σίριαλ που κράτησε υπερβολικά πολύ.
Το (γαλλικό) κερασάκι για μια όλο και πιο γευστική τούρτα, η οποία αποχαιρετά θρύλους όπως ο Κρόος, αλλά ταυτόχρονα είναι γεμάτη νιάτα και ταλέντο, αποφασισμένη να εξακολουθήσει να κυριαρχεί στον ποδοσφαιρικό πλανήτη και για τα επόμενα, πολλά χρόνια. Με τον «Φλο» και τον «Καρλέτο» στο τιμόνι, βεβαίως…
«Special One» με φέσι
Στα 61 του χρόνια και με μια τεράστια καριέρα πίσω του, δεν έχει να αποδείξει τίποτα και σε κανέναν. Ηθελε, όμως, ένιωθε την ανάγκη, να είναι ξανά το νούμερο ένα, το απόλυτο επίκεντρο, ο σούπερ σταρ.
Για τον λόγο αυτόν, ο Ζοσέ Μουρίνιο αποδέχθηκε, οριστικά το βράδυ του Σαββάτου (02/06), τη μυθική πρόταση της Φενέρμπαχτσε για συμβόλαιο διάρκειας 2+1 ετών και ετήσιες αποδοχές που αγγίζουν τα 15 εκατ. ευρώ.
Ο άλλοτε τεχνικός διευθυντής του ΠΑΟΚ και νυν της Φενέρ, Μάρκο Μπράνκο, και ο φίλος και συνεργάτης του προέδρου Αλί Κοτς, ο «Mister Survivor» Ατζούν Ιτζιλαλί, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο για την επίτευξη μιας ιστορικής συμφωνίας για το τουρκικό ποδόσφαιρο.
Την Κυριακή (02/06) συμπληρώθηκαν είκοσι χρόνια από την αξέχαστη παρουσίαση του Ζοσέ Μουρίνιο από την Τσέλσι, στην οποία ο Πορτογάλος, πρωταθλητής Ευρώπης τότε με την Πόρτο, χαρακτήριζε εαυτόν «The Special One» (ο ξεχωριστός).
Ακριβώς είκοσι χρόνια αργότερα, ο Μουρίνιο παρουσιάστηκε από τη Φενέρ, παρουσία άνω των 30.000 φιλάθλων στο «Σουκρού Σαράτσογλου», υποσχόμενος πως θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να οδηγήσει τη Φενέρ στην κορυφή της Super Lig για πρώτη φορά μετά από έντεκα χρόνια, αλλά και στο (νέο) πρωτάθλημα του Champions League μετά από 15.
«Από τη στιγμή που υπέγραψα, τα όνειρά σας είναι και όνειρά μου. Αυτή η φανέλα είναι το νέο μου δέρμα», είπε κατά την παρουσίασή του, προκαλώντας παροξυσμό στον κόσμο. Στα λόγια ο Μουρίνιο ήταν πάντα (πολύ) καλός. Στα 60+, πλέον, πρέπει να αποδείξει ότι παραμένει καλός και στις πράξεις…
Αφεντικό στον τόπο του
Θέλει το τρίτο παγκόσμιο πρωτάθλημα MotoGP στη σειρά. Και φρόντισε να το υπενθυμίσει όλο το Σαββατοκύριακο στην πίστα του Μουτζέλο, η οποία απέχει 400 χιλιόμετρα από τη γενέτειρά του, το Τορίνο.
Ο Ιταλός Φραντσέσκο Μπανάια κυριάρχησε στο σπριντ, αλλά και στο Γκραν Πρι του MotoGP στη γειτονιά του, φτάνοντας τις τέσσερις νίκες στις επτά κούρσες που έχουν γίνει μέχρι τώρα για το παγκόσμιο πρωτάθλημα.
Παρότι λόγω ποινής έπεσε από την πρώτη στη δεύτερη σειρά εκκίνησης, ο πιλότος της Ducati Lenovo Team τερμάτισε πρώτος, αφήνοντας δεύτερο τον ομόσταβλο και συμπατριώτη του Eνεα Μπαστιανίνι και τρίτο τον Ισπανό Χόρχε Μαρτίν (Prima Pramac Racing), πρωτοπόρο ακόμα στη γενική κατάταξη, αλλά μόλις στο +18 από τον Μπανάια. Η μάχη του τίτλου αρχίζει να παίρνει φωτιά…
Καλύτερο και από πρωτάθλημα
Ο τίτλος, η κούπα που σηκώνεις ως επιβράβευση για τους κόπους μιας χρονιάς, έχει πάντα τη μοναδικότητά του. Τα πανηγύρια για την άνοδο, όμως, για τον προβιβασμό στη μεγαλύτερη κατηγορία της χώρας έχει ξεχωριστή μαγεία.
Δύο χρόνια μετά τον οδυνηρό και επεισοδιακό υποβιβασμό της, η Σεντ Ετιέν των δέκα πρωταθλημάτων επέτρεψε το βράδυ της Κυριακής (02/06) στη γαλλική Ligue 1, χάρη στο 2-2 με τη Μετς, στον δεύτερο τελικό των πλέι οφ ανόδου.
Περίπου την ίδια ώρα, η Λεγανές πανηγύρισε την επιστροφή της ισπανικής La Liga μια πενταετία μετά, ως πρώτης στη βαθμολογία της δεύτερης κατηγορίας. Μια πενταετία χρειάστηκε να περιμένει και στην Ολλανδία η Μπρέντα, η οποία επέστρεψε στην Eredivisie παρά τη συντριβή της με 4-1 στην έδρα της Εξέλσιορ του Λάζαρου Λάμπρου, αφού είχε νικήσει 6-2 στον πρώτο τελικό των πλέι οφ.
Στην Ιταλία, τέλος, η Βενέτσια νίκησε 1-0 την Κρεμονέζε, στον δεύτερο τελικό των πλέι οφ ανόδου, επίσης το βράδυ της Κυριακής (02/06) και επέστρεψε στη Serie A μετά από διετή απουσία. Τα πανηγύρια καλά κρατούν και στις τέσσερις ομάδες…