Ο Λάρι Μπερντ και ο Μπιλ Ράσελ είναι οι θρύλοι των θρύλων στη θρυλική ιστορία των Μπόστον Σέλτικς. Ο πλεονασμός δεν γίνεται τυχαία, γιατί τα επιτεύγματα και των δύο μόνο θρυλικά (τέταρτη φορά σε 34 λέξεις, ποιητική αδεία…) μπορούν να χαρακτηριστούν.
Γιατί στα νιάτα του ο ξανθομάλλης φόργουορντ, στα 67 του πλέον, κατέκτησε τρία πρωταθλήματα ΝΒΑ, τρία βραβεία MVP της σεζόν και δύο βραβεία MVP των τελικών, έγινε δώδεκα φορές All Star και έκανε δικό του και το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης, με την πρώτη και πραγματική «Dream Team» των Ηνωμένων Πολιτειών.
Γιατί στα νιάτα του ο θηριώδης μαύρος σέντερ, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 31 Ιουλίου του 2022, κατέκτησε έντεκα πρωταθλήματα (!), πέντε βραβεία MVP της σεζόν, έγινε δώδεκα φορές All Star και το νούμερο «6» της φανέλας του έχει αποσυρθεί από όλες (!) τις ομάδες του ΝΒΑ.
Οπως είναι λογικό, βεβαίως, ο αριθμός του, όπως και αυτός του Μπερντ, το «33», κοσμούν την οροφή του TD Garden, το οποίο άνοιξε το 1995 και αντικατέστησε το θρυλικό (ναι, ξέρω…) Μπόστον Γκάρντεν, γήπεδο στο οποίο οι Κέλτες κατέκτησαν τα 16 από τα 18 πλέον πρωταθλήματά τους, επίδοση που τους κατατάσσει στην κορυφή της σχετικής λίστας, ένα περισσότερο από τον παραδοσιακό τους αντίπαλο, τους Λος Αντζελες Λέικερς.
Ο Μπερντ έχει δώσει το όνομά του στο βραβείο του MVP των τελικών της Ανατολικής Περιφέρειας και ο Ράσελ το δικό του σε αυτό του MVP των τελικών του ΝΒΑ, βραβεία που αμφότερα κατέληξαν φέτος στα χέρια του Τζέιλεν Μπράουν.
«Με εκπλήσσουν τα βραβεία, γιατί ποτέ δεν κερδίζω τίποτα. Βλέπω άλλους παίκτες να εγκωμιάζονται, αλλά νιώθω ότι έχουν το μισό ταλέντο από εμένα στις δύο πλευρές του παρκέ», έλεγε, με εμφανή πικρία, πριν από τους τελικούς των Σέλτικς με τους Ντάλας Μάβερικς τού φοβερού και τρομερού Λούκα Ντόντιτς.
Το φαινόμενο από τη Σλοβενία, πληγωμένο και από τραυματισμό, υποκλίθηκε στην ανωτερότητα της ομάδας με το τετράφυλλο, η οποία είχε το καλύτερο ρεκόρ στην κανονική περίοδο και, με 4-1 νίκες, κάθισε ξανά στον θρόνο του ΝΒΑ μετά από 16 ολόκληρα χρόνια.
Την τελευταία φορά που τα κατάφερε, ο 12χρονος Τζέιλεν μάθαινε γράμματα στο Γουίλερ Χάι Σκουλ στη γενέτειρά του, τη Μαριέτα της Τζόρτζια. Ηταν καλός μαθητής, αλλά με εκρηκτικό χαρακτήρα, ο οποίος του προκάλεσε αρκετά προβλήματα στη σχέση του με τους καθηγητές του.
«Μια καθηγήτρια μου έλεγε ότι σε πέντε χρόνια θα ήμουν στη φυλακή της κομητείας», θυμάται για μια ανατριχιαστική πρόβλεψη που, ευτυχώς, δεν επιβεβαιώθηκε, έστω και αν είναι αλήθεια πως οι νεαροί μαύροι, αν δεν βρίσκουν διέξοδο μέσω του αθλητισμού ή των σπουδών, έχουν να αντιμετωπίσουν πολλά εμπόδια και δυσκολίες στον δρόμο τους.
Ο Τζέιλεν Μπράουν, όμως, τις ξεπέρασε με κύρια όπλα του την ικανότητα στο μπάσκετ, αλλά και τη δίψα για μάθηση. Και, παρότι τον σόκαρε εκείνη η ατάκα της καθηγήτριας, παραδέχεται ότι «μερικές φορές το εκπαιδευτικό σύστημα είναι τόσο φτωχό, ειδικά στην Τζόρτζια, που οι καθηγητές έχουν υπερβολικά πολλά παιδιά να φροντίσουν και πολύ λίγη βοήθεια. Δεν κατηγορώ κανέναν από αυτούς».
Οταν, πάντως, το καλοκαίρι του 2016 δήλωσε συμμετοχή στο ντραφτ για να τον επιλέξουν οι ομάδες του ΝΒΑ, δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεωρούσαν ότι είναι «υπερβολικά έξυπνος» για να γίνει επαγγελματίας αθλητής και θα βαριόταν γρήγορα, με αποτέλεσμα να κυνηγήσει άλλες καριέρες, ακαδημαϊκές.
Ο 27χρονος γκαρντ, ο οποίος επελέγη τελικά από τους Σέλτικς στο νούμερο τρία του ντραφτ, αποφοίτησε από το Μπέρκλεϊ, υπήρξε μέλος του ΜΙΤ (Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Μασαχουσέτης), του πρόσφερε θέση εργασίας ακόμα και η NASA (ναι, η γνωστή) και ήταν ο νεότερος που μίλησε στο περίφημο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ για τη σημασία της εκπαίδευσης και της τεχνολογίας.
Στα 22 του χρόνια έγινε ο νεαρότερος εκλεγμένος αντιπρόεδρος της ένωσης παικτών του ΝΒΑ, σε συνεργασία με το Χάρβαρντ δημιούργησε ένα πρόγραμμα ονόματι «Bridge Program» για νεαρούς μαύρους μαθητές που θέλουν να ακολουθήσουν ακαδημαϊκές καριέρες σε επιστήμες, τεχνολογία, μηχανική και μαθηματικά.
Παίζει σκάκι, μαθαίνει ισπανικά, μελετάει ιστορία και φιλοσοφία. Είναι ένας ασυνήθιστος σούπερ αθλητής, ο οποίος στα μέσα του 2023 υπέγραψε πενταετές συμβόλαιο με συνολικές αποδοχές 304 εκατ. δολαρίων (283 εκατ. ευρώ), στο ακριβότερο συμβόλαιο όλων των εποχών στη λίγκα, ξεπερνώντας αυτό τού τρεις φορές MVP Νίκολα Γιόκιτς με τους Ντένβερ Νάγκετς, ύψους 270 εκατ. δολαρίων (251 εκατ. ευρώ).
Οι πληροφορίες λένε ότι σύντομα ο Ντόντσιτς θα τον ξεπεράσει με ένα ακόμα πιο υψηλό συμβόλαιο, αλλά αυτό δεν τον απασχολεί. Οπως δεν τον απασχολούν και τα βραβεία, έστω και αν δεν κρύβει την ενόχλησή του γιατί αυτά, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, κατέληγαν σε άλλους συναδέλφους του.
Στα πλέι οφ και στον δρόμο προς τον τελικό, έκανε κυριαρχικές εμφανίσεις, αλλά βελτίωσε ακόμα περισσότερο την ήδη εξαιρετική του παρουσία στο αντάμωμα με τους Μάβερικς. Πλέον, με την καθ’ όλα τιμητική ιδιότητα του πρωταθλητή του ΝΒΑ και λίγες εβδομάδες προτού παραλάβει το χρυσό δαχτυλίδι (δίνεται στις αρχές της επόμενης σεζόν), θα συνεχίσει τις ασκήσεις γιόγκα, αλλά και την αέναη προσπάθειά του να κάνει καλύτερο αυτόν τον προβληματικό κόσμο για παιδιά όπως αυτός, που μεγάλωσε μέσα στους κινδύνους και στη δυσπιστία, για να βγει εντέλει νικητής, εντός και εκτός παρκέ.