EURO 2024: Η έρημος ευτυχίας του Νίκο Γουίλιαμς

Από το 2001, ύστερα από πρωτοβουλία των Ηνωμένων Εθνών, η 20ή Ιουνίου κάθε χρόνου γιορτάζεται ως η Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων, σε αναγνώριση της δύναμης των προσφύγων που εγκατέλειψαν τις συγκρούσεις και τις διώξεις της χώρας τους με την ελπίδα να βρουν καταφύγιο και να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.
 
Ο Φέλιξ Γουίλιαμς και η Μαρία Κόμφορτ Αρτουερ αναζήτησαν αυτό το καλύτερο αύριο το 1994, όταν ξεκίνησαν το μεγάλο ταξίδι από την Γκάνα με προορισμό τη Μεγάλη Βρετανία, την οποία προτιμούν οι Γκανέζοι λόγω του κοινού της αγγλικής γλώσσας.
 
Ενας επιτήδειος τους έπεισε ότι είναι καλύτερα να ψάξουν καταφύγιο στην Ισπανία, αφού θα τους στοίχιζε «μόλις» χίλια δολάρια το άτομο να τους περάσει στην Ιβηρική. Τους πήρε τα χρήματα και, στον δρόμο προς τη Γη της Επαγγελίας, τους παράτησε.
 
Ο Φέλιξ και η Μαρία, μαζί με άλλα σαράντα άτομα, αφού έκαναν μια μεγάλη διαδρομή στοιβαγμένοι στην καρότσα ενός φορτηγού, διέσχισαν ξυπόλητοι την έρημο της Σαχάρα. Στον δρόμο προς τη Μελίγια, πόλη στη βόρεια Αφρική που αποτελεί έδαφος της Ισπανίας, πολλοί πέθαναν, λυγίζοντας από τις θερμοκρασίες που άγγιζαν τους 50 βαθμούς, την ασιτία και την έλλειψη νερού.
 
Οι δυο τους κατάφεραν να φτάσουν στη Μελίγια και να ανέβουν τον φράκτη που, σαν σύνορο, τη χωρίζει από το Μαρόκο. Σε αυτόν τον φράκτη έχουν πεθάνει δεκάδες πρόσφυγες, με τη μεγαλύτερη τραγωδία να σημειώνεται τέτοιες ημέρες το 2022, όταν σκοτώθηκαν 23 άτομα.
 
Πατώντας σε ισπανικό έδαφος, ο Φέλιξ και η Μαρία συνελήφθησαν. Επειδή ήταν από την Γκάνα, που δεν βρισκόταν σε πόλεμο, φοβήθηκαν ότι θα απελαθούν και θα έπρεπε να επιστρέψουν στη χώρα τους.
 
Ενας Ισπανός δικηγόρος τούς συμβούλευσε να πουν ότι είναι από χώρα που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση, ώστε να έχουν το δικαίωμα να ζητήσουν πολιτικό άσυλο. Εσκισαν τα χαρτιά τους, υποστήριξαν ότι έρχονται από τη Λιβερία και, κάπως έτσι, έφτασαν στο Μπιλμπάο.
 
Η Μαρία, η οποία έκανε όλο αυτό το απίστευτα επικίνδυνο ταξίδι ούσα έγκυος (!), γέννησε τέτοιες μέρες το 1994 τον μεγάλο της γιο, τον Ινιάκι. Του έδωσε αυτό το όνομα προς τιμήν ενός παπά που τους βοήθησε τον πρώτο, δύσκολο καιρό στο Μπιλμπάο.
 
Τότε που ο Φέλιξ εργάστηκε ως βοσκός σε μια φάρμα, καθαριστής σε οικοδομή και στις τουαλέτες εμπορικού κέντρου, προτού πάει στο Λονδίνο μήπως βρει μια καλύτερη δουλειά για να ταΐσει την οικογένειά του. Η σύζυγός του έμεινε πίσω και έκανε μέχρι και πέντε διαφορετικές δουλειές.
 
Σιγά σιγά, η οικογένεια έφτιαξε τη ζωή της και, στη συνέχεια, μετακόμισε στη γειτονική Παμπλόνα όπου, τον Ιούλιο του 2002, γεννήθηκε ο δεύτερος γιος, ο Νίκο. Αμφότερα τα παιδιά, εξαιρετικά ταλαντούχα με την μπάλα στα πόδια από πολύ μικρά, έβαλαν στόχο της ζωής τους να γίνουν ποδοσφαιριστές, προκειμένου να δώσουν μια (πολύ) καλύτερη ζωή στους γονείς τους, που τόσες θυσίες έκαναν για να τους φέρουν στον κόσμο υπό τις καλύτερες δυνατές συνθήκες.
 
Ο μεγάλος, ο Ινιάκι, ήταν αυτός που έδειξε τον δρόμο, αφού έγινε σημαία της Αθλέτικ Μπιλμπάο και, για να τιμήσει τους γονείς του και ύστερα από κουβέντα που είχε με τον παππού του, αποφάσισε να παίξει με την εθνική ομάδα της Γκάνας.
 
Ο μικρός ο Νίκο, αντίθετα, είχε βάλει από την αρχή στόχο να φορέσει την κόκκινη φανέλα της εθνικής Ισπανίας. Και, το βράδυ της Πέμπτης (20/06), ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας των Προσφύγων, ο Ισπανός με γονείς πρόσφυγες από την Γκάνα έκανε την καλύτερή του διεθνή εμφάνιση, τρελαίνοντας την άμυνα της τωρινής πρωταθλήτριας Ευρώπης, Ιταλίας.
 
Οι Φούριας Ρόχας έγιναν η πρώτη ομάδα που, εκτός από την πρόκριση στους «16» του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος, εξασφάλισε και μαθηματικά την πρώτη θέση του ομίλου της, μετατρέποντας σε ματς-αγγαρεία άνευ βαθμολογικής σημασίας (γι’ αυτήν) την αναμέτρηση με την Αλβανία για την τελευταία αγωνιστική.
 
Ευκαιρία για τον ομοσπονδιακό προπονητή Λουίς Ντε λα Φουέντε να ξεκουράσει τους βασικούς του, μεταξύ των οποίων ο θαυματουργός 21χρονος εξτρέμ, ο οποίος έκανε τον Τζιοβάνι Ντι Λορέντσο να βλέπει εφιάλτες, είχε δύο μοναδικές ευκαιρίες να σκοράρει και, από δικό του σλάλομ, προήλθε το αυτογκόλ του Ρικάρντο Καλαφιόρι που χάρισε τη (δίκαιη) νίκη στην Ισπανία.
 
Στα αποδυτήρια, οι συμπαίκτες του τον αποθέωσαν, ενώ ο βασιλιάς Φίλιππος ο έκτος, ο οποίος βρέθηκε στο Γκελζενκίρχεν και αυτές τις ημέρες γιόρτασε τη δέκατη επέτειο από την έναρξη της βασιλείας του, του έδωσε συγχαρητήρια και τον ευχαρίστησε για την καταπληκτική εμφάνισή του, η οποία του απέφερε και το βραβείο του MVP.
 
Το πρώτο τηλεφώνημα που δέχθηκε, βεβαίως, ήταν του αδελφού του. Μέχρι να κάνει το αγωνιστικό του «μπαμ», ήταν απλώς «ο μικρός αδελφός του Ινιάκι». Πλέον είναι ένα από τα πια πολλά υποσχόμενα ταλέντα στον κόσμο, η χρηματιστηριακή αξία του φτάνει τα 60 εκατ. ευρώ, όσο περίπου και η ρήτρα του στην Αθλέτικ Μπιλμπάο, με αποτέλεσμα η… μισή Ευρώπη να τον ορέγεται.
 
Ο ίδιος κρατάει τα πόδια στο έδαφος και παραπέμπει τους ενδιαφερόμενους για μετά το EURO, όπου ονειρεύεται να κατακτήσει το δεύτερο τρόπαιο της καριέρας του, μετά το Κύπελλο Ισπανίας που πήρε πριν από δύο μήνες με την Αθλέτικ, το πρώτο των Βάσκων μετά από σαράντα ολόκληρα χρόνια.
 
«Η ευτυχία μου είναι οι γονείς μου να ζουν καλά», λέει κατηγορηματικά ο Νίκο, ο οποίος προσπαθεί πάντα να είναι προσγειωμένος, γιατί αυτό ακριβώς του έμαθαν οι γονείς του. Ο μπαμπάς Φέλιξ, ο οποίος απέκτησε χρόνια προβλήματα στα πόδια μετά από εκείνη την εφιαλτική διαδρομή στη Σαχάρα, και η μαμά Μαρία, η οποία φρόντισε να τον προσγειώσει όταν, στα 18 του, θέλησε να κάνει δώρο στον εαυτό του ένα ακριβό καπρίτσιο.
 
«Ηθελα να αγοράσω ένα αυτοκίνητο και το πρώτο που έκανα ήταν να ρωτήσω τη μητέρα μου αν μπορούσα, γιατί είχα τα χρήματα. Και δεν με άφησε. Μου είπε όχι», θυμάται ο Νίκο ο οποίος, μετά από συμβουλή και του αδελφού του, πήρε ένα πολύ πιο «φυσιολογικό» αυτοκίνητο, ώστε να συνηθίσει πίσω από το τιμόνι, προτού αγοράσει ένα πιο ακριβό αμάξι.
 
Ο μεγάλος αδελφός αποτελεί τον καθρέφτη και τον οδηγό του, αλλά δείχνει ικανός να τον ξεπεράσει με την καριέρα που μπορεί να κάνει τα επόμενα χρόνια στα γήπεδα. Σε αυτά, όπως και ο Ινιάκι, αντιμετώπισε ήδη πολλές ρατσιστικές επιθέσεις, οι οποίες τον έκαναν ακόμα και να θέλει να σηκωθεί να φύγει από τον αγωνιστικό χώρο.
 
Φέτος, σε αγώνα με την Ατλέτικο στη Μαδρίτη, άκουγε ήχους μαϊμούς και ρατσιστικές ύβρεις όταν πλησίαζε την αντίπαλη εστία. Σώπασε, έσκυψε το κεφάλι και, λίγα λεπτά αργότερα, σκόραρε, «αφιερώνοντας» το γκολ στους ανεγκέφαλους που προσπαθούσαν να τον εξοργίσουν.
 
Η τωρινή εθνική Ισπανίας στηρίζεται επιθετικά σε δύο μαύρα παιδιά προσφύγων από την Αφρική: Τον Νίκο με καταγωγή από την Γκάνα και τον 16χρονο Λαμίν Γιαμάλ, με καταγωγή από Μαρόκο και Ισημερινή Γουινέα. Γροθιά στο στομάχι των εθνικιστών, ρατσιστών και ξενόφοβων που, δυστυχώς, γίνονται όλο και περισσότερο στην Ισπανία, αλλά και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
 
«Στο ποδόσφαιρο πρέπει να πηγαίνεις για να διασκεδάζεις», είναι η συμβουλή του προς τους λίγους ανόητους που τον στοχεύουν στο γήπεδο και δεν επιλέγουν να τον θαυμάσουν ή να τον αποθεώσουν. Οπως, δηλαδή, κάνει από το βράδυ της Πέμπτης (20/06) όλος ο ποδοσφαιρικός πλανήτης.