«Του επιτίθενται για την ηλικία του!». Η κακή επίδοση του Τζο Μπάιντεν στο ντιμπέιτ με τον Ντόναλντ Τραμπ γέννησε μία επιτακτική ανάγκη δικαιολόγησής του, ο παραλογισμός της οποίας εξηγεί την αύξηση της δημοτικότητας του Τραμπ. Δεν είναι ηλικιακός ρατσισμός η απογοήτευση από τον Μπάιντεν, αλλά η λογική αντίδραση απέναντι σε έναν ηγέτη που διεκδικεί την εξουσία χωρίς να λαμβάνει υπόψη την εμφανή πνευματική του κατάπτωση. Δεν είναι επίθεση η αναγνώριση της πραγματικότητας, όσο δυσάρεστη κι αν είναι η πραγματικότητα αυτή. Από τον Τραμπ δεν έχει κανείς απαιτήσεις· η κακοήθης παρουσία του στην ασυναρτησία και στην έλλειψη πολιτισμού βασίζεται. Από την πλευρά των υπερασπιστών της δημοκρατίας, ωστόσο, ο κόσμος περιμένει διαύγεια και σοβαρότητα. Προσβολή είναι η ακαταλληλότητα του Μπάιντεν, όχι η επισήμανσή της.
Ενας αληθινός δούκας
Από το να πληρώσεις το τίμημα των επιλογών σου, μερικές φορές είναι ευκολότερο να φαντάζεσαι ότι δέχεσαι πόλεμο και να αυτοδικαιώνεσαι αυτοθυματοποιούμενος, όπως κάνει ο Χάρης Δούκας τις τελευταίες μέρες. Ευνοημένος από συγκυρίες κι αμφιλεγόμενες συμμαχίες, ο δήμαρχος Αθηναίων δεν αισθάνθηκε ποτέ ευγνωμοσύνη για την τεράστια τύχη του. Αντιθέτως, θεώρησε ότι ο κόσμος τού χρωστάει: κι άλλο αξίωμα, κι άλλη ευκαιρία να αποδείξει το μεγαλείο του, κι άλλο προνόμιο· εκείνο της μηδενικής κριτικής. Η κριτική για τον Δούκα δεν μπορεί παρά να είναι επίθεση από το «σύστημα» και την «Ακροδεξιά». Το ίδιο σύστημα χάρη στο οποίο εξελέγη δήμαρχος· την ίδια Ακροδεξιά που του χάρισε ψήφους. Φαίνεται πως ο δήμαρχος έχει βαλθεί να εκθέσει τον εαυτό του πιο γρήγορα απ’ ό,τι θα τον εξέθετε η κακή δουλειά του.
Το πραγματικό θύμα
Αν θέλουμε να μιλήσουμε για αληθινά θύματα, να μιλήσουμε για τον 15χρονο στην Πάτρα που υπέστη ξυλοδαρμό από τον πατέρα και τον θείο του, μόλις τους αποκάλυψε ότι είναι γκέι. Αν θέλουμε να βοηθήσουμε ζωές και όχι φιλοδοξίες, ας ασχοληθούμε με τέτοια τραύματα, σωματικά και ψυχικά, όχι φαντασιακά. Ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια: κάποιοι κινηματικοί, ελαφρώς άπονα, χρησιμοποίησαν το περιστατικό για να επιστήσουν την προσοχή των «κακών μαθητών» στον ακτιβισμό. «Είδατε γιατί χρειαζόμαστε τα Pride;» ρώτησαν ρητορικά, θεωρώντας αυτονόητη την απάντηση «είδαμε, είδαμε». Δεν σκέφτηκαν, όμως, ότι οι ξυλοδαρμοί συμβαίνουν παράλληλα με τα Pride. Οι ξυλοδαρμοί συμβαίνουν παρά τα Pride. Δεν υπάρχει θεραπεία για τη βία, υπάρχουν μόνο η εκπαίδευση και η τιμωρία.
Δύσκαμπτη μοίρα
Στο νέο της, αυτοβιογραφικό ντοκιμαντέρ I Am: Celine Dion, η διάσημη τραγουδίστρια σου το κάνει πολύ δύσκολο να μην τη λυπηθείς. Αφηγούμενη παραστατικά τις επιπτώσεις της σπάνιας ασθένειας Stiff Person Syndrome στο σώμα, στη ζωή και την καριέρα της, η Celine εμφανίζεται λαβωμένη και ανυπεράσπιστη σε μία φούσκα μάταιης πολυτέλειας. Τα κυνικά συμπεράσματα βγαίνουν αβίαστα: τίποτα δεν σε προστατεύει από την απρόβλεπτη ανθρώπινη μοίρα· κανείς δεν είναι άτρωτος μπροστά στους αναρίθμητους κινδύνους της ζωής· τα χρήματα φέρνουν την ευτυχία μόνο μέχρι η κακοτυχία να τα καταστήσει κι αυτά ανίσχυρα.
Υποκύψας
Η αναγόρευση του Αλέξη Τσίπρα σε επίτιμο διδάκτορα του ιδιωτικού τουρκικού Πανεπιστημίου Koç τοποθετείται πέρα από το χρήμα και την τύχη. Είναι κυρίως ζήτημα σουρεαλισμού. Ας προσπεράσουμε την αντιακαδημαϊκή πνευματική υποδομή του. Πού πήγε η ιδεολογική αντίθεση του τέως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ με την ιδιωτική εκπαίδευση; Χαριτωμένη ήταν και η ιστορία για τον Τούρκο που τάχα συνάντησε ο Αλέξης Τσίπρας μετά την παραίτησή του από την προεδρία, από τον οποίο έλαβε τη συμβουλή «να μην υποκύπτει». Δυστυχώς ή ευτυχώς, ο Τσίπρας με την τήβεννο και τα λοξά αγγλικά υπέκυψε: στην Ιστορία, που, στο τέλος, διαψεύδει κάθε ιδεοληψία.