Οι κομματισμένοι πολίτες, αυτοί που βλέπουν το κόμμα σαν ποδοσφαιρική ομάδα, δεν του κάνουν καλό· το κακομαθαίνουν. Οι πολιτικοί, ωστόσο, οφείλουν στο κόμμα τους λίγη συνέπεια παραπάνω· οφείλουν ένα είδος πίστης στη «φανέλα». Αν πηγαίνουν κι έρχονται, πώς θα πείσουν τους ψηφοφόρους για τη σταθερότητα και τη διαχρονική αξία του πολιτικού τους χώρου; Εκεί είναι που σκοντάφτει η υποψηφιότητα της Αννας Διαμαντοπούλου για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ. Η δεκαετής απουσία της από το κομματικό σκηνικό μπορεί να είναι ηθικά κατανοητή, αλλά πολιτικά δημιουργεί ένα κενό αξιοπιστίας. Η πρόσκληση σε ένα σπίτι για καιρό εγκαταλελειμμένο από τον «ιδιοκτήτη» του δεν είναι και πολύ θελκτική.
Αναποφασιστικότητα
Η απόσυρση της υποψηφιότητας Φουντεδάκη για την προεδρία της Εθνικής Αρχής Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής, λόγω των «επιφυλάξεων» που εξέφρασε το συντηρητικό τμήμα των βουλευτών της Ν.Δ., είναι ένα πλήγμα στην αξιοπιστία της παράταξης, σε ό,τι αφορά τουλάχιστον τον τρόπο που τη βλέπουν οι κεντρώοι ψηφοφόροι της. Φαίνεται πως η πρόσφατη δήλωση του πρωθυπουργού, ότι η πολιτική της Ν.Δ. χαράσσεται από τον ίδιο, δεν ωρίμασε καλά. Κατανοητός ο ιδεολογικός πλουραλισμός του κυβερνώντος κόμματος· ακατανόητη, όμως, η αναποφασιστικότητά του σε θέματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η Αικατερίνη Φουντεδάκη τιμωρείται από τη Ν.Δ. για τη συμμετοχή της στη σύνταξη του νομοσχεδίου για την ισότητα στον γάμο, το οποίο η ίδια η Ν.Δ. έφερε προς ψήφιση. Τελικά ποιος κάνει κουμάντο στο κόμμα; Η ερώτηση είναι σημαντικότερη από την απάντηση· και μόνο η διατύπωσή της είναι ενδεικτική μεγάλου προβλήματος.
Αργά για κλάματα
Το να μην μπορείς να βάλεις σε τάξη τον χώρο σου είναι ένα πρόβλημα οργάνωσης. Το να μη γνωρίζεις τι διαταράσσει την τάξη ή το να αγνοείς τη διατάραξη εντελώς είναι πρόβλημα υπαρξιακό, και ως τέτοιο, αρκετά σοβαρότερο. Τα άρθρα που επιχειρούν να μας επιστήσουν την προσοχή στον μειωμένο τζίρο των κοσμικών νησιών (στα 231 ευρώ έφτασε για πρώτη φορά βίλα με πισίνα στην Ψαρού, φοβερό!) εμπνέουν άθελά τους θυμηδία. Δεν είδαν οι μεγαλοξενοδόχοι και οι μεγαλοεργολάβοι τη φούσκα που είδαμε όλοι οι υπόλοιποι να γιγαντώνεται τα τελευταία χρόνια; Δεν κατάλαβαν ότι ο πληθωριστικός κόσμος, των υπέρογκων και άνισα μοιρασμένων κερδών, θα κατέρρεε αν δεν εκδημοκρατιζόταν; Ας είναι τα νησιά που αδειάζουν ένα διδακτικό μάθημα για όσους έδιωξαν τον κόσμο από αυτά.
Η θερμοκρασία που δεν έπεσε
Και η πόλη δίνει μαθήματα το καλοκαίρι, πάντως. Οσοι ψήθηκαν στα σαραντάρια της Αθήνας θυμούνται άραγε πόσο προκλητικά κι αντιεπιστημονικά τούς έταζε πτώση της θερμοκρασίας έως και πέντε βαθμούς ο δήμαρχος πέρυσι, στο πλαίσιο της προεκλογικής του εκστρατείας; Ο δήμαρχος όχι μόνο το θυμάται, αλλά αστειεύεται κιόλας επ’ αυτού: «Επειδή δεν πρόλαβα να ρίξω τη θερμοκρασία, είπα να φτιάξω ένα χώρο για μπιτς βόλεϊ», είπε στις κάμερες χαχανίζοντας. Ο Χάρης Δούκας βρίσκει το ψέμα του αστείο. Λογικό. Ισως έχει αντιληφθεί ότι μόνο στο χιούμορ των ψηφοφόρων του μπορεί να ελπίζει πλέον.
Αντιτουριστικό κίνημα
Εκτός από τη ζέστη, φέτος, περισσότερο από ποτέ, τα έχουμε βάλει με τον αθηναϊκό υπερτουρισμό. Στα Εξάρχεια μάλιστα (πού αλλού;) έχουν αναρτηθεί πανό εναντίον των τουριστών και των ψηφιακών νομάδων. Οι θιασώτες του αντιτουριστικού κινήματος, που έχουν όρεξη να τεκμηριώσουν την αγανάκτησή τους, παραπέμπουν σε πόλεις της Ισπανίας με αντίστοιχα προβλήματα κορεσμού. Δεν έχουν σκεφτεί, όμως, ότι με την Ισπανία, πέρα από προφανείς ομοιότητες, έχουμε κυρίως διαφορές. Κάποια από τις δύο χώρες ίσως μπορεί να επιβιώσει και χωρίς τόσους τουρίστες. Ας αναλογιστούν ποια είναι αυτή.