Την επόμενη μέρα της συναυλίας των Duran Duran κοίταγα στο αρχείο μου τις φωτογραφίες από την πρώτη εποχή του συγκροτήματος και βρήκα και μια δυο παλιότερες συνεντεύξεις τους. Κατάλαβα ότι υπάρχει η σωστή εποχή για να δεις ένα συγκρότημα και υπάρχει και η κατάλληλη εποχή για να δεις ένα συγκρότημα.
Ποτέ δεν ξέρεις εκ των προτέρων για να πεις με σιγουριά ποια είναι ποια για σένα. Το live τους στο φεστιβάλ Release για μένα ήταν η κατάλληλη εποχή. Και ειδικά από τη στιγμή που γύρω μου είχα 10.000 ανθρώπους να χορεύουν και να τραγουδούν γιορτάζοντας για δύο περίπου ώρες. Στην εφηβεία μου έβρισκα την αλαζονεία των περισσότερων βρετανικών συγκροτημάτων ανυπόφορη. Στην περίπτωση των Duran Duran, που είχανε κατά κάποιο τρόπο ηθελημένα ή άθελά τους και μια συνάφεια με το κίνημα των νεο-ρομαντικών, ο ναρκισσισμός έμοιαζε να εκτοξεύεται στα ουράνια. Σαν έφηβος δεν μπόρεσα να δω πίσω από τον καθρέφτη αλλά ούτε και οι Duran Duran.
Κάθε βρετανικό ποπ συγκρότημα εκείνης της εποχής που σεβόταν τον εαυτό του ήθελε στα πρώτα του βήματα να διατρανώσει με περηφάνια τη βρετανικότητά του και να δηλώσει ότι στόχος του είναι να γίνει ένα συγκρότημα μεγαλύτερο και σημαντικότερο κι απ’ τους Beatles.
Χάρηκα που στη σκηνή του Release είδα ένα συγκρότημα συμφιλιωμένο με τον χρόνο, που τον είχε κάνει φίλο του και δάσκαλό του. Αν εξαιρέσει κανείς μια αρκετά μεγάλη ποσότητα προϊόντων μαλλιών που είχαν χρησιμοποιήσει οι τέσσερις Duran, ανάλογα με τις ξεχωριστές ανάγκες της κεφαλής και του κτενίσματος του καθενός τους, είχαν ξεπεράσει τον έμφυτο ναρκισσισμό που χαρακτηρίζει όλα τα ποπ συγκροτήματα. Είχαν κρατήσει όμως αυτήν την απαραίτητη ποσότητα ναρκισσισμού που σε κάνει να ανεβαίνεις στη σκηνή και να κάνεις ένα έντιμο και απολαυστικό σόου. Γιατί το live τους ήταν ένα υπέροχο σετ λίστ διάρκειας δύο ωρών με τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, και κάνα δυο αστοχίες. Ενα live και μια γιορτή που άξιζε στο φανατικό κοινό τους.
“Will you still need me, will you still feed me
When I’m sixty four”
Το έγραψε ο Πολ Μακάρτνεϋ σε ηλικία 24 ετών. Τίποτα δεν είναι αυτονόητο.
Δημοκρατία
Πριν από λίγες εβδομάδες ξεκίνησε μια έκθεση στην Εθνική Πινακοθήκη με τίτλο «Δημοκρατία». Ερχεται σαν συνέχεια της έκθεσης που προηγήθηκε με τίτλο «Αστυγραφία», την οποία και πάλι επιμελήθηκε η ιστορικός τέχνης και διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Συραγώ Τσιάρα. Η αφορμή είναι τα 50 χρόνια της αποκατάστασης της δημοκρατίας στην Ελλάδα και στην Πορτογαλία φέτος και του χρόνου και στην Ισπανία.
Η έκθεση είναι στημένη αριστοτεχνικά, αφού σου επιτρέπει να μπεις αμέσως στο πνεύμα της. Εύστοχα χωρισμένη σε τέσσερις ενότητες με τίτλους «Αντιμετωπίζοντας τον εχθρό», «Αντίσταση», «Εξέγερση» και «Διέγερση», βοηθά πάρα πολύ τόσο εικαστικά και αισθητικά όσο και ιστορικά. Συντελεί δηλαδή στην κατανόηση του ιστορικού χρόνου αλλά και των σταδίων που πέρασε ο κάθε λαός για να μπορέσει να διαχειριστεί τα απολυταρχικά καθεστώτα, τη στέρηση των πολιτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων του και εν γένει τη στέρηση της ελευθερίας του. Είναι μία έκθεση που περιλαμβάνει 140 έργα από 55 καλλιτέχνες από την Πορτογαλία, την Ισπανία την Ελλάδα, με το κύριο όμως βάρος να πέφτει στα έργα των τελευταίων. Η έκθεση ξεκινάει, ύστερα από λίγο νιώθεις ένα βάρος και καθώς η έκθεση συνεχίζεται με την ίδια διάθεση φτάνεις στην ενότητα του τέλους. Στο σημείο αυτό σε πλημμυρίζει το γλυκό συναίσθημα της ελευθερίας και όλων όσα αυτή υπόσχεται να φέρει στο μέλλον.
Οι τρεις χώρες του Νότου, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Ελλάδα, βίωσαν η καθεμία το μεγαλύτερο κομμάτι του περασμένου αιώνα κάτω από το βάρος απολυταρχικών καθεστώτων και έζησαν μια ταραγμένη περίοδο της ιστορίας τους. Σήμερα όμως είναι ξεκάθαρο ότι η καθεμία από αυτές τις χώρες διαχειρίστηκε πολύ διαφορετικά τα επόμενα 50 χρόνια της δημοκρατίας της. Βρισκόμαστε πια σε αυτό το σημείο που πρέπει ίσως στην Ελλάδα, με λιγότερη εθνική αυταρέσκεια, με περισσότερο κοσμοπολιτισμό και με συναίσθηση της θέσης μας στον σύγχρονο κόσμο, να κοιτάξουμε τα παραδείγματά τους. Οχι καλλιτεχνικά αυτή τη φορά αλλά πολιτικά και κοινωνικά.
BLENDER SPOTIFY LIST #39
Εφτιαξα μια λίστα με καλλιτέχνες της ποπ και της ροκ μουσικής που μεγαλώνουν με χάρη, πιστοί στα πρώτα τους χρόνια, τότε που υποσχέθηκαν να είναι δημιουργικοί και αξιοπρεπείς. Νομίζω ότι μερικοί απ’ αυτούς ακόμη και σήμερα με τις κυκλοφορίες τους ξεπερνούν τις όποιες υψηλές προσδοκίες και αν είχαμε όταν ξεκινούσαν!