Στο Παρίσι και στο πλαίσιο των 33ων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων θα δοθούν συνολικά 5.084 μετάλλια στους περίπου μισούς από τους 10.500 αθλητές που λαμβάνουν μέρος στην μεγαλύτερη αθλητική γιορτή του πλανήτη. Ο Αντερς Λιντ ξέρει ότι είναι απίθανο να πάρει ένα μετάλλιο στο άθλημά του. Δεν τον απασχολεί, όμως, γιατί έχει ήδη κατακτήσει το πιο σημαντικό μετάλλιο. Αυτό της ζωής.
Τον Μάρτιο του 2021, ενώ οδηγούσε αμέριμνος το αυτοκίνητό του, ο οδηγός του μπροστινού οχήματος υπέστη έμφραγμα. Ο Λιντ δεν πρόλαβε να φρενάρει και, με μεγάλη ταχύτητα, συγκρούστηκε με το μπροστινό αυτοκίνητο.
Διέλυσε την πλάτη του σε διάφορα σημεία. Στο νοσοκομείο, οι γιατροί τού είπαν ότι υπήρχαν 90% πιθανότητες να μείνει παράλυτος ή να αποκτήσει βαρύτατα κουσούρια τα οποία δεν θα του επέτρεπαν ποτέ ξανά να παίξει.
Στα 22 του χρόνια, ο Δανός είχε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα στο πινγκ πονγκ. Μια καριέρα που έδειχνε να τελειώνει πρόωρα και άδοξα, αφού εξαιτίας του ατυχήματος είχε σπάσει τρεις σπόνδυλους.
«Κανείς δεν πίστευε ότι θα μπορούσα και πάλι να παίξω. Εκλαιγα για μία εβδομάδα» θυμάται για εκείνες τις απίστευτα σκληρές στιγμές ο 25χρονος πλέον Λιντ, ο οποίος βεβαίως έχασε τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, οι οποίοι διεξήχθησαν τέσσερις μήνες μετά το (παραλίγο μοιραίο) ατύχημά του.
Ο Δανός αθλητής όχι μόνο περπάτησε ξανά, αλλά επέστρεψε στο αγαπημένο του τραπέζι πινγκ πονγκ, καταφέρνοντας να δώσει το «παρών» στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, όπου μάλιστα έκανε πρεμιέρα με νίκη επί του Πορτογάλου Μάρκος Φρέιτας, νούμερο 17 στον κόσμο. Και να έχανε, όμως, δεν θα τον απασχολούσε, αφού ήξερε πως είναι ήδη νικητής.
«Συνήθως, όταν σπας τα συγκεκριμένα κόκαλα χάνεις την κινητικότητα στα πόδια, παραλύεις για πάντα», εξηγεί ο πρωταθλητής της ζωής και του αθλητισμού, προσθέτοντας πως «επειδή δεν είχε πειραχτεί ο νωτιαίος μυελός, οι γιατροί είδαν νωρίς ότι με τον καιρό θα μπορούσα να περπατήσω ξανά. Κανείς, όμως, δεν μπορούσε να ξέρει αν θα ανακτούσα πλήρως την κινητικότητά μου ή αν είχε πειραχτεί κάποιο νεύρο».
Του είπαν, βεβαίως, ότι για να πατήσει γερά στα πόδια του (κυριολεκτικά), θα έπρεπε για τουλάχιστον ένα χρόνο να κάνει θεραπεία και αποκατάσταση, σφίγγοντας τα δόντια από τους αφόρητους πόνους που τις συνόδευαν.
Αρχικά, παρέμεινε ένα μήνα καθηλωμένος στο κρεβάτι. Μετά, με τη βοήθεια ενός κορσέ, ανέκτησε την κινητικότητά του και, τρεις μήνες μετά το ατύχημα, περπάτησε ξανά. Αρχισε, βεβαίως, από το (απόλυτο) μηδέν.
«Στην αρχή, περπατούσα είκοσι μέτρα την ημέρα, μετά σαράντα και μετά εξήντα. Μετά από λίγους μήνες, μπορούσα σιγά σιγά να κάνω τροχάδην», θυμάται για τους πρώτους, σκληρούς μήνες, όπου διαπίστωσε ότι είχε ψυχικά αποθέματα που δεν γνώριζε ότι διέθετε.
Με ένα μακρύ μεταλλικό κορδόνι που του κρατούσε την πλάτη, σηκώθηκε όρθιος και, μόλις έξι μήνες μετά το ατύχημα, κατάφερε να κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, χρησιμοποιώντας δύο μεταλλικές ράβδους που στηρίζουν τη σπονδυλική του στήλη. Αυτές τις ράβδους τις διατηρεί μέχρι και σήμερα.
Πέρυσι, έφτασε μέχρι τα προημιτελικά του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος, αλλά το μεγάλο του στοίχημα ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Παρισιού, μετά και την απουσία του από το Τόκιο όπου, βεβαίως, εκτός από τους Αγώνες μπορούσε να είχε χάσει ακόμα και τη ζωή του.
«Πριν από το ατύχημα, οι προπονήσεις μού φαίνονταν τεράστιο βάρος. Δεν ήμουν σοβαρός, ήμουν ανόητος, ανώριμος» παραδέχεται το νούμερο 62 του κόσμου, ο οποίος πλέον θεωρεί ευλογία τις προπονήσεις, έστω και αν λόγω του ατυχήματος έχασε μέρος της ελαστικότητας στην πλάτη.
«Το πινγκ πονγκ ήταν η ζωή μου. Δεν είχα άλλη επιλογή», ξεκαθαρίζει για τη σκληρή μάχη που έδωσε για να πιάσει ξανά στο χέρι του την αγαπημένη του ρακέτα και να κυνηγάει σαν τρελός πάνω κάτω το πολυπόθητο μπαλάκι.
Η πιο καταθλιπτική περίοδος της ζωής του, όπως τη χαρακτηρίζει, του άνοιξε τα μάτια για να προχωρήσει στις αλλαγές που χρειάζονταν για να γίνει καλύτερος παίκτης του πινγκ πονγκ. Το ατύχημα τον είχε κάνει ήδη καλύτερο άνθρωπο.
Μετά το ατύχημα, αποφάσισε ότι μόνο αυτό θέλει να κάνει. Και ότι, για να μπορέσει να το κάνει για το υπόλοιπο της ζωής του και αφού ντρίμπλαρε τον θάνατο και την παράλυση, δεν έπρεπε μόνο να γίνει καλύτερος παίκτης, αλλά και να αλλάξει τη συμπεριφορά του, κάτι που κατάφερε με τον καλύτερο τρόπο.
Στο συνεδριακό κέντρο του Πορτ ντε Βερσάιγ του Παρισιού, το μεγαλύτερο της Γαλλίας, ξέρει ότι, υπό φυσιολογικές συνθήκες, δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά, αφού το πινγκ πονγκ είναι ένα άθλημα που διαχρονικά κυριαρχείται από τους Ασιάτες. Αυτό, όμως, ελάχιστα τον απασχολεί.
Νίκησε τον θάνατο, την παράλυση και πατάει πιο γερά από ποτέ στα πόδια του. «Ηταν ένα μακρύ ταξίδι», θυμάται. «Ηταν σκληρό, ήταν ζόρικο, αλλά για αγώνες όπως ο σημερινός (σ.σ. αναφερόμενος στην πρεμιέρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες) άξιζε 100%. Δεν μετανιώνω για τίποτα», συμπληρώνει ο 25χρονος Δανός, ο οποίος τον Μάιο του 2023 συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος με την τότε ομάδα του, την Ενεμπόν, η οποία εδρεύει στη Γαλλία. Τη δική του Γη της Επαγγελίας.