Το 2021 ήταν πιθανότατα το πιο δύσκολο από τα 27 χρόνια ζωής του Νόα Νάιλς. Η κλεισούρα από την πανδημία του κορωνοϊού, σε συνδυασμό με τα όσα συνέβησαν στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ, βύθισαν τον νεαρό τότε σπρίντερ στο σκοτάδι των αντικαταθλιπτικών χαπιών, εξαιτίας των οποίων έχασε βάρος.
Το πάλεψε, πάτησε πιο γερά στα πόδια του και, παρότι ταλαιπωρήθηκε και από τραυματισμούς, έβαλε στόχο να πάρει το χρυσό σε 100 μέτρα, 200 μέτρα και 4Χ100 μέτρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, οι οποίοι μετατέθηκαν κατά ένα καλοκαίρι λόγω του Covid-19.
Στα ολυμπιακά τράιαλς δεν τα κατάφερε στα εκατό μέτρα και, αν και πέρασε στα διακόσια με επιδόσεις ρεκόρ, επί ασιατικού εδάφους τερμάτισε μόλις τρίτος, παίρνοντας ένα χάλκινο μετάλλιο που σε καμία περίπτωση δεν τον ικανοποίησε.
Τρία χρόνια αργότερα, ο σπρίντερ από την Φλόριντα έβαλε το χάλκινο μετάλλιο στην βαλίτσα, για να το βλέπει συνεχώς και να θυμάται την απογοήτευση που ένιωσε όταν το φόρεσε στο στήθος του, όταν περίμενε να είναι χρυσό.
Το βράδυ της Κυριακής (04/08), το χάλκινο έγινε χρυσό και, μάλιστα, στην πιο δραματική κούρσα εκατό μέτρων όλων των εποχών στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο 27χρονος Αμερικανός έκοψε πρώτος το νήμα, αν και με τον ίδιο χρόνο με τον Τζαμαϊκανό Κισέιν Τόμπσον (9.79), τον οποίο ξεπέρασε κατά πέντε… χιλιοστά του δευτερολέπτου και επειδή πέρασε πρώτο το στήθος του.
«Είμαι απίστευτος» είπε μετά την κούρσα του ο Λάιλς, η νίκη του οποίου ήταν τόσο οριακή που ο δημοσιογράφος Λι Ντίφεϊ, ο οποίος μετέδιδε τον αγώνα για το αμερικανικό NBC Sports, έδωσε αρχικά νικητή τον Τόμπσον. Με ικανοποίηση, βεβαίως, διόρθωσε το λάθος του δευτερόλεπτα αργότερα…
Οικονομία, ποίηση και στίβος
Μέχρι το βράδυ του Σαββάτου (03/08), το νησί Αγία Λουκία στην Καραϊβική καμάρωνε για τα δύο βραβεία Νόμπελ που είχαν πάρει ο Σερ Άρθουρ Λιούις στην οικονομία (1979) και ο ποιητής Ντέρεκ Ουόλκοτ στην λογοτεχνία (1992).
Η Ζουλιέν Άλφρεντ δεν ξέρει πολλά από οικονομία και ποίηση, παρότι στην κούρσα της στα εκατό μέτρα στο «Σταντ ντε Φρανς» του Παρισιού έκανε εξαιρετική οικονομία δυνάμεων και ο τερματισμός της ήταν ποιητικός, αφήνοντας πίσω της το απόλυτο φαβορί, την Αμερικανίδα παγκόσμια πρωταθλήτρια ΣαΚάρι Ρίτσαρντσον.
«Τώρα όλοι θα μάθουν για την Αγία Λουκία» είπε συγκινημένη η 23χρονη Άλφρεντ, η οποία δεν πτοήθηκε, αλλά βοηθήθηκε κιόλας από την βροχή που συνόδευε την κούρσα της μιας ανάσας, στην οποία χάρισε στην μικρή χώρα της το πρώτο μετάλλιο στην ιστορία της.
Και αυτό, μάλιστα, ήταν χρυσό και γιορτάστηκε σαν εθνικό γεγονός σε ένα νησί που βρίσκεται στα όρια του Ατλαντικού Ωκεανού και αριθμεί λιγότερους από 200 χιλιάδες κατοίκους. Κάτι, δηλαδή, σαν την Πάτρα ή το Ηράκλειο!
Ο τρεμάμενος αντίχειρας του θρύλου
Είδε τον αντίπαλό του να γονατίζει και κατέρρευσε. Ξέσπασε σε λυγμούς, τα χέρια του έτρεμαν, έτρεξε να βυθιστεί στην αγκαλιά της οικογένειάς του, χρειάστηκε αρκετά λεπτά για να συνέλθει. Ήξερε ότι είχε μπει για πάντα στην αιωνιότητα.
Ο Νόβακ Τζόκοβιτς πήγε στο Παρίσι όντας ο πλέον πολυνίκης τενίστας σε Γκραν Σλαμ (τα τέσσερα μεγάλα τουρνουά), αφού έχει 24 στην συλλογή του. Δεν του έφτανε αυτό, όμως. Από την μυθική συλλογή του έλειπε το χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο και ήταν αποφασισμένος να κάνει τα πάντα για να το κατακτήσει.
Απέναντί του στον τελικό στο «Φιλίπ Σατριέ» του Ρολάν Γκαρός είχε τον Κάρλος Αλκαράθ, ο οποίος τον είχε νικήσει πριν από λίγες εβδομάδες στο Γουίμπλεντον. Αυτή την φορά, όμως, ο Νόλε χαμογέλασε τελευταίος. Και χαμογέλασε πολύ.
Εν μέσω αποθέωσης στο κατάμεστο κορτ ο 37χρονος Σέρβος θρύλος, στους τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες της καριέρας του (εκτός απροόπτου, γιατί με αυτόν ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρος), έκανε λόγο για «την μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας μου».
Μια επιτυχία που, μεμιάς, επισκίασε στην καρδιά του Τζόκοβιτς τα 24 Γκραν Σλαμ, Το Κύπελλο Ντέιβις που πήρε το 2010, αλλά και τα πάνω από 180 εκατομμύρια ευρώ που έχει βγάλει στα γήπεδα του τένις. Ένα ολόχρυσο χρυσό, το δίχως άλλο.
Οι σύγχρονοι ήρωες
Στην αρχαία Ελλάδα, οι ολυμπιονίκες αντιμετωπίζονταν ως ήρωες. Στον σύγχρονο κόσμο, οι ολυμπιονίκες αποκτούν μια παρόμοια διάσταση, ειδικά αν σαρώνουν τα μετάλλια, όπως έκαναν στο Παρίσι η Σιμόν Μπάιλς και ο Λεόν Μαρσάν.
Το Σαββατοκύριακο, η Αμερικανίδα γυμνάστρια έγινε η τρίτη όλων των εποχών σε μετάλλια με δέκα, κατακτώντας τρία χρυσά επί γαλλικού εδάφους, σε άλμα, σύνθετο ατομικό και ομαδικό, ούσα πίσω μόνο από δύο θρύλους όπως η Σοβιετική Λαρίσα Λατίνινα (18 μετάλλια!) και η Τσεχοσλοβάκα Βέρα Κασλάφσκα (έντεκα).
Η επιτυχία της 27χρονης Μπάιλς αποκτά ακόμα μεγαλύτερη διάσταση μετά τα όσα πέρασε τα προηγούμενα χρόνια εξαιτίας της σεξουαλικής κακοποίησης που υπέστη από τον γιατρό της εθνικής ομάδας, Λάρι Νασάρ, αλλά και την κατάρρευσή της στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο.
«Νιώθω πως κουβαλάω το βάρος του κόσμου στους ώμους μου» έλεγε μετά την απόσυρσή της από το Τόκιο. Τρία χρόνια αργότερα, η Σιμόν έβγαλε όλο αυτό το βάρος από πάνω της, καμαρώνοντας δικαίως με τρία χρυσά στο στήθος.
Τεράστιες προσδοκίες είχε ο κόσμος και από τον Λεόν Μαρσάν, ο οποίος φρόντισε να ανταποκριθεί σε αυτές. Ο 22χρονος κολυμβητής από την Τουλούζη, μπροστά στο κοινό του, έγινε μόλις ο τέταρτος στην ιστορία που κατακτά τέσσερα ατομικά μετάλλια στους ίδιους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Πρώτευσε στα 200 μέτρα πρόσθιο, στα 200 πεταλούδα, στα 200 και τα 400 μέτρα μεικτής ατομικής, με αντίστοιχα ολυμπιακά ρεκόρ, ενώ για κερασάκι πήρε και ένα χάλκινο στα 4Χ100 μεικτής ομαδικής, με τους συμπατριώτες του να παραληρούν στις εξέδρες για τον νέο εθνικό τους ήρωα.
