Ενας «φτωχός» Σεπτέμβρης
Ενας Σεπτέμβρης χωρίς καινούργια ταινία του Γούντι Αλεν είναι πιο βαρύς και μελαγχολικός. Ο Σεπτέμβρης ήταν πάντα ο μήνας που θα βλέπαμε την τελευταία ταινία του Γούντι και θα συζητάγαμε για αυτή. Θα λέγαμε ίσως πόσο μας απογοήτευσε, θα προσπαθούσαμε να την κατατάξουμε σε σχέση με τις υπόλοιπες ταινίες του και να της δώσουμε αξία μεγαλύτερη ή μικρότερη από αυτή που έχει. Ούτως ή άλλως τα μεγάλα έργα του τα είχαμε δει.
Γυρίζοντας πέρσι την τελευταία 50ή ταινία του, το «Γύρισμα της τύχης», είχαμε προαισθανθεί ότι πιθανότατα θα ήταν και η τελευταία του. Το είχε προαναγγείλει άλλωστε και στο βιβλίο του το 2020, που κυκλοφόρησε και στα ελληνικά με τίτλο «Σχετικά με το τίποτα» από τις εκδόσεις Ψυχογιός σε μετάφραση Γιώργου Ικαρου Μπαμπασάκη. Το καταλάβαμε και όταν τον είδαμε να παίζει τζαζ της Νέας Ορλεάνης με την ορχήστρα του πέρσι ζωντανά στο Ηρώδειο.
«Ακόμα και υπό ιδανικές συνθήκες, το να κάνεις ένα αξιοπρεπές φιλμ είναι σαν να διασχίζεις ένα πελώριο ναρκοπέδιο. Οταν έχεις να αντιμετωπίσεις και πρόσθετα προβλήματα, το ναρκοπέδιο γίνεται απέραντο. Εκτός από τον συνήθη χαμηλό προϋπολογισμό μου, σημειώθηκε, όπως είπα, μια έλλειψη ηθοποιών καθώς πολλοί δεν ήθελαν να ποντάρουν σε μια τοξική προσωπικότητα».
Οι τελευταίες ταινίες του ούτως ή άλλως μετά βίας παίζονταν στα αμερικανικά σινεμά. Μπορεί να τον κατέβαλε ο χρόνος, μπορεί να τον κατέβαλαν οι μεγάλες δυσκολίες που συναντούσε συνεχώς σε όλα τα θέματα. Ακόμη κι αν ο ίδιος δεν επιθυμεί να παραμείνει ζωντανός στις καρδιές και στο μυαλό μας, είναι μάλλον ο δικός του ανασφαλής τρόπος για να μας πει «αγαπήστε με και μη με ξεχάσετε ποτέ». Οπότε πάμε στις επαναλήψεις!
Το τέλειο σημερινό soundtrack ηχογραφήθηκε το 1967
Τι είναι αυτό που κάνει ένα τραγούδι που ηχογραφήθηκε για πρώτη φορά το 1967, γράφτηκε δυο-τρία χρόνια νωρίτερα από έναν δεκαεξάχρονο άσημο τότε τραγουδοποιό και ερμηνεύτηκε για πρώτη φορά από μια Γερμανίδα τραγουδίστρια ηθοποιό και μοντέλο να εξακολουθεί να ακούγεται το 2024; Ο λόγος για το τραγούδι “These Days” που γράφτηκε το 1964 από τον Αμερικανό Τζάκσον Μπράουν και βρέθηκε στο πρώτο προσωπικό άλμπουμ της Νίκο με τίτλο “Chelsea Girl”, ο οποίος αποδίδεται στον Αντι Γουόρχολ. Εντυπωσιάστηκα και φέτος από το γεγονός ότι άκουσα το τραγούδι και σε διαφορετικές ευρωπαϊκές πόλεις και από διαφορετικές πηγές αφού αποτελεί μέρος του ρεπερτορίου πολλών ποιοτικών ευρωπαϊκών ραδιοφώνων.
Το τραγούδι αυτό επανήλθε στο προσκήνιο από τον Γουές Αντερσον το 2001, μέσα από την ταινία του «Οικογένεια Τανενμπάουμ» στην περίφημη σκηνή με την Γκουίνεθ Πάλτροου. Το τραγούδι γραμμένο από έναν δεκαεξάχρονο είναι πολύ απλό, σχεδόν εφηβικό. Είναι όμως αφοπλιστικό, αυθεντικό και ειλικρινές. Μιλάει για την αποτυχία, την απώλεια και τι αποτελεί πολλές φορές διέξοδο και εναλλακτική στις δυσκολίες της ζωής. Ενα τραγούδι τρυφερού απολογισμού. Η βαριά και με γερμανική προφορά ερμηνεία της Νίκο ταιριάζει με την αίσθηση που έχουμε για την εποχή μας, ενώ η ευρωπαϊκού τύπου μπαρόκ ενορχήστρωση με τα έγχορδα και το φλάουτο (που τόσο πολύ μισούσε η Νίκο) του προσδίδουν μια αισθητική αξία εκλεκτισμού. Το κάνουν πιο σύγχρονο, πιο ευρωπαϊκό και αστικό. Ενα τέλειο σημερινό soundtrack.
Ο Ροντρίγκες δεν είναι ακόμη μέινστριμ
Οι παραστάσεις που ανεβάζει ο Τιάγκο Ροντρίγκες μου καρφώνονται στο μυαλό. Μου εντυπώνονται τόσο έντονα που δεν μπορώ να τις ξεχάσω. Ακόμη και μήνες μετά το ανέβασμά τους. Ισως γιατί ο Ροντρίγκες κάνει θέατρο ανάγκης, θέατρο περιεχομένου. Μας αφορά και απαντάει στις σημερινές ανησυχίες. Κάνει θέατρο γιατί έχει κάτι να πει και αυτό που έχει να πει είναι καινούργιο. Και αυτό και ο τρόπος του. Το καλοκαίρι βρέθηκα στην Επίδαυρο για την παράσταση που ανέβασε, το “Hecuba, not Hecuba” πιστεύοντας ότι πολύς κόσμος μοιράζεται την ίδια αγωνία για τα έργα που ανεβάζει. Είχα την σιγουριά ότι θα συναντήσω ένα γεμάτο θέατρο αλλά αυτό δεν συνέβη. Ο Ροντρίγκες δεν είναι ακόμη μέινστριμ, αλλά δεν νομίζω ότι αργεί και πολύ να γίνει.
Ο Ροντρίγκες είναι αυτή τη στιγμή ό,τι πιο ζωντανό και ελπιδοφόρο έχει να επιδείξει σήμερα το ευρωπαϊκό θέατρο. Οι παραστάσεις του ηλεκτρίζουν γιατί νιώθεις ότι βλέπεις ένα κομμάτι της ζωής σου εκεί πάνω στη σκηνή. Αντλεί τα θέματά του από σημερινές ιστορίες που, με έναν τρόπο μοναδικό και μαγικό συνάμα, τις συνδέει με το παρελθόν όπως ακριβώς έκανε με την «Εκάβη» του Ευριπίδη. Μας παρουσίασε έναν πολύ ενδιαφέροντα και λειτουργικό τρόπο του πώς μπορεί κανείς να προσαρμόσει και να ανεβάσει ένα έργο δυόμισι χιλιάδων ετών στο σήμερα. Η «Εκάβη» του νομίζω ότι μπορεί να γίνει σημείο αναφοράς. Η καθαρότητα που διακρίνει τη σκέψη του, η δύναμη των εικόνων που στήνει, ο τρόπος που σαν αφηγητής στέκεται στο κέντρο, όχι στο μέσο αλλά στο κέντρο, και η συναισθηματική νοημοσύνη του σε κάνουν να νιώθεις άνετα ακόμη και στις πιο δύσκολες συναισθηματικά στιγμές. Στον κόσμο του Ροντρίγκες δεν κυριαρχούν τα προβλήματα αλλά οι λύσεις. Χαίρομαι που επανέρχεται στην Αθήνα με μια καινούργια παράσταση στη μικρή σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση. Η παράστασή του με τίτλο «Ο χορός Των Εραστών» μεταφέρεται στα ελληνικά με δύο Ελληνες πρωταγωνιστές του θεάτρου, τον Νίκο Καραθάνο και τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου. Τυχεροί και οι δυο τους. Παρά τους δύσκολους και απαιτητικούς καιρούς που ζούμε ή μάλλον κυρίως εξαιτίας αυτών η ματιά, η σκέψη και η αισθητική του Τιάγκο Ροντρίγκες είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητες. Και στο τέλος είναι και θεατρικά απολαυστικές.
Φέτος θα είναι η χρονιά της Τσάπελ Ρόουν
ΑΚΟΥΩ: το άλμπουμ της Τσάπελ Ρόουν με τίτλο “The Rise and Fall of a Midwest Princess”. Το 2024 θα είναι η χρονιά της Τσάπελ Ρόουν, της εικοσιεξάχρονης Αμερικανίδας από τις μεσοδυτικές πολιτείες του Μιζούρι που μέσα σε μια βραδιά έγινε διάσημη καλύπτοντας μια διαδρομή 10 χρόνων.
Είναι η πρώτη ποπ καλλιτέχνης που γνώρισε την επιτυχία έχοντας δηλώσει ανοιχτά την queer ταυτότητά της από την αρχή και όχι αφού έγινε επιτυχημένη. Για το κοινό της η αφοσίωσή του είναι δεδομένη εξαιτίας αυτών που εκπροσωπεί. Τα τραγούδια της αφηγούνται την εμπειρία της ενηλικίωσης σε έναν κόσμο που αλλάζει με ταχύτητα, τις περίπλοκες σημερινές σχέσεις και τις σεξουαλικές της εμπειρίες. Είναι οι ιστορίες της και οι στίχοι που γράφει, ο τρόπος με τον οποίο μιλάει και εκφράζεται που για το κοινό της την καθιστούν την πιο σημαντική μουσικό. Δέκα χρόνια πριν, η επιτυχία της θα ήταν αδύνατη. Σήμερα όμως όσο ποτέ η νέα γενιά έχει την ανάγκη από τους δικούς της ήρωες που μιλούν και τραγουδούν με αυτοπεποίθηση, χιούμορ, αυτοσαρκασμό και ειλικρίνεια για αυτά που τους αφορούν, αυτά που έχουν ανάγκη. Η Τσάπελ Ρόουν και το κοινό της είναι η εποχή μας. Μια εποχή ρευστή αλλά μια εποχή επίσης που ζητάει απολαυστική μουσική, διασκεδαστική και ακομπλεξάριστη. Αυτό ακριβώς είναι και το άλμπουμ της.
Για την ατμόσφαιρα αλλά και το σημερινό Λονδίνο
ΒΛΕΠΩ: Τα πρώτα επεισόδια του 4ου κύκλου της κατασκοπικής σειράς “Slow Horses” που στριμάρεται στην Apple TV. Πήγα εκεί γιατί μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου δεν βλέπουμε πια ταινίες ή σειρές με κατασκόπους. Γιατί εκτιμώ τον συγγραφέα της σειράς, τον Μίκ Χέρον, γιατί το τραγούδι των τίτλων το υπογράφουν ο Μικ Τζάγκερ και ο Ντάνιελ Πέμπερτον και φυσικά γιατί ο Γκάρι Ολντμαν υποδύεται τον κεντρικό χαρακτήρα, τον Τζάκσον Λάμπ, έναν χαρακτήρα που θυμίζει τον Τσάρλς Μπουκόφσκι της MI5. Εμεινα για όλους τους παραπάνω λόγους και φυσικά για την ατμόσφαιρα αλλά και το σημερινό Λονδίνο.
Blender Spotify List #46
Αρκετά καινούργια αλλά και ορισμένα παλιότερα κομμάτια επανέρχονται. Το “The Man Who Sold The World” του Μπόουι ακούγεται στο κλείσιμο του πρώτου κύκλου της τηλεοπτικής σειράς “KAOS”, το “Psycho Killer” επανεκδίδεται, σε μια εναλλακτική βερσιόν με την υπέροχη γραμμή στο τσέλο από τον Αρθουρ Ράσελ, ενώ το “Happier Than Ever” της Μπίλι Αϊλις διασκευάζεται από τους Kills.
Σαράντα πέντε λεπτά μουσικής στη διάθεσή σας.