Μεγάλωσαν μαζί στη Μίλτον Κέιν Ντονς, έστω και αν είχαν τρία χρόνια διαφορά. Εκαναν όνειρα για καριέρα στο ποδόσφαιρο και μοιράστηκαν εκατοντάδες, χιλιάδες ώρες συζήτησης για τον μεγάλο τους στόχο, ο οποίος έγινε πραγματικότητα μετά από πολλή και σκληρή δουλειά.
Δεν ήταν απλώς συμπαίκτες, ήταν αδέλφια. Είχαν, μάλιστα, τον ίδιο μάνατζερ, τον Χάρι Χίκφορντ, ο οποίος δεν είναι μόνο ένας εκ των ατζέντηδων του Μπαμιντέλε Ζερμέιν «Ντέλε» Αλι, αλλά και θετός αδελφός του.
Στο άκουσμα της τραγικής είδησης του θανάτου του Τζορτζ Μπάλντοκ, τα πάντα πάγωσαν για τον Αλι. Ενιωσε ότι έχασε έναν αδελφό, αλλά ταυτόχρονα βρήκε ένα επιπλέον κίνητρο για να επιστρέψει στα γήπεδα: Για να κάνει περήφανο τον Τζόρτζι.
«Δεν υπάρχουν λέξεις να πληκτρολογήσω ή φωτογραφίες που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω, δεν θα ήταν ποτέ αρκετές», ανέφερε για τον Μπάλντοκ ο 37 φορές διεθνής μεσοεπιθετικός σε ανάρτησή του, την οποία συνόδευε με φωτογραφίες από διακοπές και εξόδους με τον καλό του φίλο.
«Είθε το πνεύμα, η φιλοδοξία, η αποφασιστικότητα και η ταπεινοφροσύνη σου να ζήσουν μέσα από αυτούς που είχαν την τιμή να σε γνωρίσουν! Σε αγαπώ, αδελφέ, και θα μου λείπεις για πάντα! Οι σκέψεις, οι προσευχές και η καρδιά μου είναι στην οικογένειά σου! Αναπαύσου εν ειρήνη», πρόσθετε ο Αλι, ο οποίος αναμένεται να βρεθεί στην κηδεία του Μπάλντοκ για να πει ένα τελευταίο «αντίο στον φίλο του.
Στη μνήμη του, αλλά και γιατί το θέλει και το πιστεύει, ο ποδοσφαιριστής που τον Μάιο του 2018 είχε χρηματιστηριακή αξία εκατό εκατ. ευρώ και πλέον αυτή έχει κατρακυλήσει στα… πέντε (!), έχει βάλει στόχο να επιστρέψει στα γήπεδα και να βρει τον παλιό, πολύ καλό του εαυτό. Δεν τον πήραν, άλλωστε, τα χρόνια, αφού ακόμα είναι 28.
Γι’ αυτό, άλλωστε, κάθε πρωί στις έντεκα εμφανίζονται στο κινητό του τρεις λέξεις: «Παγκόσμιο Κύπελλο 2026». Κι όμως, ο Ντέλε Αλι πιστεύει ότι θα γίνει και πάλι παίκτης πρώτης γραμμής και, όπως όταν έπαιζε με τον Μπάλντοκ στους μικρούς της ΜΚ Ντονς, έτσι και τώρα δουλεύει σκληρά για να θυμηθεί τις παλιές, ένδοξες μέρες.
Τότε που ήταν πρωταγωνιστής στην Εθνική Αγγλίας, τότε που έφτασε στον τελικό του Champions League με την Τότεναμ, τότε που η… μισή Ευρώπη είχε πέσει στα πόδια του για να τον κάνει δικό της.
Τώρα, αντίθετα, είναι στα αζήτητα. Ο τελευταίος του αγώνας έλαβε χώρα τον Φεβρουάριο του 2023 και στον δανεισμό του στην τουρκική Μπεσίκτας, όπου η εικόνα του ήταν απογοητευτική, αφού θύμιζε έναν παλαίμαχο.
Η γαλλική Λιλ, η οποία έχει την ικανότητα να δίνει ώθηση σε προβληματικές καριέρες, έχει δείξει ενδιαφέρον για να του προσφέρει συμβόλαιο, εφόσον αφήσει πίσω τον τραυματισμό που, σε συνδυασμό με τα ψυχολογικά προβλήματα, έριξαν στον γκρεμό μια λαμπρή μέχρι τότε καριέρα.
Ο Ντέλε Αλι πιστεύει στον εαυτό του, έχει γύρω του πλέον τους κατάλληλους ανθρώπους για να τον στηρίξουν και προπονείται σε κανονικούς ρυθμούς στην Εβερτον, την ομάδα στην οποία προσπάθησε ανεπιτυχώς να κάνει ένα νέο ξεκίνημα, μετά την αποχώρησή του από την Τότεναμ.
Στα «σπιρούνια» είχε εκτοξεύσει τις επιδόσεις του με προπονητή τον Μαουρίσιο Ποτσετίνο, αλλά τελείωσε ουσιαστικά υπό τις οδηγίες του Ζοσέ Μουρίνιο. Ο Πορτογάλος τον είχε προτρέψει να δουλέψει περισσότερο, ώστε η καριέρα του να μην πάρει την κατηφόρα.
«Αν δεν φτάσεις εκεί που μπορείς, μια μέρα θα το μετανιώσεις. Πρέπει να απαιτείς περισσότερα από τον εαυτό σου», του είπε ο Μουρίνιο. Και παρότι ο Ντέλε Αλι τον κοιτούσε προσεκτικά όταν του μιλούσε, στην πραγματικότητα δεν τον άκουσε.
Η καριέρα του, αναπόφευκτα, πήρε την κάτω βόλτα. Και μπορεί αυτή τη στιγμή η εθνική Αγγλίας να είναι γεμάτη ποιοτικούς και ταλαντούχους μεσοεπιθετικούς, αλλά ο ίδιος πιστεύει ότι μπορεί να φορέσει ξανά τη φανέλα με το εθνόσημο και να νικήσει τις αντιξοότητες.
Αυτό, άλλωστε, έμαθε να κάνει από μικρό παιδί. Να παλεύει για να ξεπερνάει τις αναποδιές. Σε ηλικία έξι ετών κακοποιήθηκε σεξουαλικά από έναν φίλο της αλκοολικής μητέρας του, ο οποίος περνούσε πολλές ώρες στο σπίτι.
Τον έστειλαν στην Αφρική, απ’ όπου και η καταγωγή της οικογένειάς του, για να διδαχθεί πειθαρχία. Ηταν μια τρύπα στο νερό. Στα επτά του άρχισε το κάπνισμα και στα οκτώ έκανε διακίνηση ναρκωτικών στην προβληματική γειτονιά του Λονδίνου όπου μεγάλωσε, αφού, όπως του εξήγησαν, η αστυνομία δεν θα σταματούσε ποτέ ένα παιδί σε ποδήλατο.
Στα έντεκά του, ένας άνδρας από το διπλανό σπίτι τον κρέμασε από μια γέφυρα για κάποιο χρέος, αλλά στα δώδεκά του άρχισε να αλλάζει προς το καλύτερο η ζωή του, όταν τον υιοθέτησε μια εξαιρετική οικογένεια. «Δεν θα μπορούσα να ζητήσω καλύτερους ανθρώπους για να κάνουν αυτό που έκαναν για μένα. Αν ο Θεός δημιούργησε ανθρώπους, αυτοί ήταν», λέει για εκείνους.
Αυτή η οικογένεια, σε συνδυασμό με το ποδόσφαιρο, αποτέλεσαν τη διέξοδο προς το φως, αλλά οι δαίμονές του δεν τον άφηναν ποτέ σε ησυχία. Στα 24 του κοιτούσε τον καθρέφτη και αναρωτιόταν αν θα μπορούσε να αποσυρθεί εκείνη τη στιγμή. «Κέρδιζα τον αγώνα, έδειχνα ότι ήμουν ευτυχισμένος. Αλλά μέσα μου, έχανα τη μάχη», θυμάται για τη μάχη του (και) με την κατάθλιψη.
Τα τελευταία χρόνια, το σκοτάδι έκανε ξανά την εμφάνισή του. Εθίστηκε στα υπνωτικά χάπια, μπήκε σε κέντρο αποτοξίνωσης, έκανε επέμβαση για να αντιμετωπίσει ένα χρόνιο πρόβλημα. Επεσε για άλλη μια φορά, αλλά νιώθει έτοιμος να σηκωθεί ξανά.
Αυτόν τον μήνα συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την τελευταία φορά που «κόπηκε» από την εθνική ομάδα, στην οποία δεν επέστρεψε έκτοτε. Ο ίδιος, όμως, πιστεύει ότι θα καταφέρει να γυρίσει και να θυμίσει σε όλους πως δεν έχει ξεχάσει την μπάλα, παρότι εσχάτως τον έχει… ξεχάσει αυτή. Θα το κάνει πρωτίστως για τον εαυτό του και τους ανθρώπους του, αλλά πλέον και για τον φίλο του Τζορτζ Μπάλντοκ, για να τον κάνει περήφανο.
