Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, η Θεσσαλονίκη γίνεται πόλος έλξης: η γιορτή του Αγίου Δημητρίου, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου και έπειτα το Φεστιβάλ Κινηματογράφου συγκεντρώνουν πλήθος κόσμου. Φέτος, η πόλη είναι στο επίκεντρο ακόμα περισσότερο, καθώς βρίσκεται ακριβώς στη στιγμή που περιμένει εδώ και τρεις δεκαετίες: τη λειτουργία του μετρό, του πρώτου στην Ελλάδα στο οποίο οι συρμοί θα κινούνται χωρίς οδηγό, με συνοδό.
Κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου, είχα την ευκαιρία να δειπνήσω στο εστιατόριο Μαιτρ και Μαργαρίτα, που λειτουργεί από το 2021 στην οδό Φράγκων, κοντά στη στάση μετρό «Δημοκρατίας». Το εστιατόριο πρωτοάνοιξε το 2015 στην οδό Βεροίας, αλλά μετά την καραντίνα μεταφέρθηκε σε έναν ατμοσφαιρικό χώρο, πιο μεγάλο, με φαρδιές τζαμαρίες, με έντονα κινηματογραφικά και νουάρ στοιχεία, χαμηλό φωτισμό και εκλεκτική διακόσμηση. Εκεί, ο σεφ-πατρόν Σωκράτης Μπεληγιάννης χρησιμοποιεί τοπικά υλικά και προϊόντα μικρής παραγωγής, τα οποία συνδυάζονται αρμονικά με τις οινικές προτάσεις της Ρόης Αποίκου, σομελιέ και συνιδιοκτήτριας του εστιατορίου.
Το Μαιτρ και Μαργαρίτα ήταν από τα εστιατόρια που σήκωσαν τη σημαία της δημιουργικότητας στη νέα εποχή της θεσσαλονικιώτικης κουζίνας, διατηρώντας χαμηλό προφίλ. Εδώ μαγειρεύουν με μοντέρνες τεχνικές παραδοσιακά υλικά και φτιάχνουν μια νέα, δική τους μαγειρική φάση. Κάθε πιάτο που δοκιμάσαμε είχε περίσσια νοστιμιά αλλά και κάποιες ενδιαφέρουσες εκπλήξεις, ικανοποιώντας μια πολυποίκιλη παρέα, η οποία περιελάμβανε ένα τρίχρονο, μια κρεατοφάγο επτάχρονη, μια λιγόφαγη δεκάχρονη και δύο ενήλικες που τους αρέσει το κρασί και το τσιμπολόγημα.
Πρώτη ήρθε στο τραπέζι μια κατσικομακαρονάδα με πρέντζα και παγκρατάτο. Το παγκρατάτο είναι ένα μείγμα ψωμιού καβουρδισμένου με μυρωδικά, γνωστού ως «παρμεζάνα των φτωχών». Μας το έφεραν δε μέσα σε ελάχιστο χρόνο, για να κατευνάσουν την παιδική ανυπομονησία που εξεφράσθη επανειλημμένως ως πείνα. Αφού τα χεράκια τους λερώθηκαν με τις φαρδιές χυλοπίτες, όλα ήταν πιο ήρεμα. Ηρθε η σαλάτα, που είχε κρίταμα, ντοματίνια, μελιτζανοσαλάτα, χαρουποπαξίμαδα και κάπαρη – ξινούτσικη και ζουμερή. Το πρώτο ορεκτικό ήταν ένα πολύχρωμο και με εντάσεις πιάτο, με ημίπαστη παλαμίδα, καμένη με το φλόγιστρο, με σελινόριζα, ψητό πορτοκάλι και κρέμα από παντζάρι. Πρωτότυπο, τραγανό και πικάντικο ήταν ένα θρακιώτικο σαραγλί με μοσχαρίσιο κιμά, ξηρούς καρπούς και μέλι σε ζύμωση. Ηταν μια ασυνήθιστη ιδέα που έγινε ένας δυνατός μεζές. Το μοσχαρίσιο σουβλάκι με τυροκαυτερή, σε προζυμένια φοκάτσια αρωματισμένη με δεντρολίβανο ήταν επίσης ένα wow πιάτο, με κρέας ιδανικά ψημένο. Μου άρεσε αυτός ο υβριδικός χαρακτήρας του, και μεζές και κυρίως πιάτο. Η τυροκαυτερή ήταν καυτερή, τα μικρά παλάβωσαν. Πιάτο φτιαγμένο στον τόπο και στον χρόνο του, μια συνταγή που φώναζε «χειμώνας στην Ελλάδα» ήταν οι λαχανοντολμάδες με μαύρο χοίρο και ξινόχοντρο, συνοδευόμενοι από καμένο τζατζίκι, μια ωραία σάλτσα που έδινε δροσιά στο σύνολο, με κολοκυθάκι αντί για αγγούρι.
Στην επιλογή κρασιού μάς βοήθησε η Ρόη. Το μενού περιλαμβάνει ετικέτες που αναδεικνύουν νέους παραγωγούς, λιγότερο γνωστές περιοχές και ποικιλίες που αναβιώνουν, ιδανικές για όσους θέλουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό. Για το τέλος έφεραν σορμπέ στα παιδιά. Δώσαμε 110 ευρώ για όλα τα παραπάνω, χωρίς το κρασί. Προτείνω το Μαιτρ και Μαργαρίτα για μια ποιοτική έξοδο, με προσιτό κόστος, χωρίς ρίσκο, και χωρίς υπερβολές, σε μια εποχή που κυριαρχούν οι υπερτιμημένοι σεφ και τα πανάκριβα δείπνα.
Φράγκων 3, Θεσσαλονίκη, Τ/2314-007.586