Ιστορίες από τη Λεωφόρο των αναμνήσεων
Το “The Killing Moon” των Echo & the Bunnymen που κυκλοφόρησε το 1984, πριν από 40 χρόνια, ανήκει στη σφαίρα των πολύ μεγάλων τραγουδιών του rock. Με «όρους Λέοναρντ Κοέν» η θέση του βρίσκεται στον τελευταίο όροφο του «Πύργου των τραγουδιών» μαζί με κλασικά τραγούδια όπως το “Bridge Over Troubled Water”, το “Blowin’ In the Wind” και το “Suzanne”.
Οπως και πολλά ακόμη πολύ μεγάλα και σπουδαία τραγούδια που ηχογραφήθηκαν πριν απ’ αυτό, η έμπνευσή του ξεπήδησε στο ασυνείδητο του τραγουδιστή του συγκροτήματος, Ιαν Μακάλοχ ένα βράδυ μέσα στον ύπνο του.
Οπως ακριβώς συνάντησε την έμπνευση ο Κιθ Ρίτσαρντς που ξύπνησε στον ύπνο του και μέσα στη θολούρα του έγραψε το περίφημο “(I Can’t Get No) Satisfaction” ή όπως ο Πολ Μακάρτνεϊ ξύπνησε ένα πρωί και άρχισε να ψιθυρίζει τη μελωδία και κάποιους παιδικούς στίχους του “Yesterday”.
«Ξύπνησα ένα πρωί, ανακάθισα στο κρεβάτι μου και άρχισα να γράφω τους στίχους που μου ήρθαν στο μυαλό μόλις άνοιξα τα μάτια μου. Fate up against your will, through the thick and thin you will wait until, you give yourself to him. Στίχους σαν κι αυτούς δεν τους ονειρεύεσαι και ξυπνάς απλά ένα πρωί και τους θυμάσαι. Είχα πάντα την εντύπωση ότι το τραγούδι αυτό ήταν θεόσταλτo και γι’ αυτό πάντοτε απέδιδα τα εύσημα και στον Θεό». Αυτά έλεγε το 2009 ο Ιαν Μακάλοχ και συνέχιζε: «Μόλις είχα τους στίχους άρχισα να δουλεύω τις συγχορδίες. Επαιξα στην κιθάρα μου τις συγχορδίες του “Space Oddity” του Μπόουι ανάποδα και μετά άρχισα να τα πειράζω. Οταν τελείωσα τίποτα πλέον δεν θύμιζε το “Space Oddity”».
Μέσα σε μόλις έξι λεπτά οι Echo & the Bunnymen εκτινάχθηκαν στον κόσμο της μουσικής και από ένα συγκρότημα του μεταπάνκ εξελίχθηκαν σε μαέστρους της ψυχεδέλειας και του εκλεκτισμού. Ακόμη και σήμερα, 40 χρόνια αργότερα, η εισαγωγή του τραγουδιού προκαλεί της ανατριχίλες που μόνο ένα κλασικό τραγούδι μπορεί.
Η ολοζώντανη γραφή του Κουέντιν Ταραντίνο
ΔΙΑΒΑΖΩ: λέγεται, και κρύβει μια πολύ μεγάλη δόση αλήθειας, ότι οι περισσότεροι κριτικοί κινηματογράφου, μουσικής, βιβλίου η θεάτρου είναι ματαιωμένοι καλλιτέχνες που θέλησαν να γίνουν δημιουργοί και δεν τα κατάφεραν.
Γι’ αυτό ίσως και κάποιες φορές διακρίνει κανείς στα γραπτά τους και ένα μικρό ή μεγαλύτερο απωθημένο. Ο Κουέντιν Ταραντίνο είναι ένας από τους πολύ λίγους δημιουργούς που θα μπορούσε εύκολα να είναι κριτικός κινηματογράφου και μάλιστα ένας από τους πιο διεισδυτικούς και απολαυστικούς, με τη μοναδική γραφή του να πάλλεται ολοζώντανη δίπλα σου. Διαβάζεις τα κείμενά του και νιώθεις ότι μια φωνή είναι δίπλα σου και σου αφηγείται τις ιστορίες της. Από μικρό παιδί λάτρευε τις ταινίες και πλήρωνε για να δει την κάθε ταινία που κυκλοφορούσε. Εβλεπε τις ταινίες μία και δύο και τρεις και δέκα φορές μέχρι να φτάσει στο μεδούλι της σκέψης του σκηνοθέτη και των ερμηνειών των ηθοποιών.
Στο βιβλίο που διαβάζω με τίτλο «Κινηματογραφικοί Στοχασμοί» σε μετάφραση του Αρη Σφακιανάκη δυσκολεύομαι πολύ να ξεχωρίσω τον Ταραντίνο σκηνοθέτη και δημιουργό από τον Ταραντίνο τον κινηματογραφικό κριτικό. Η κριτική για τις ταινίες του σινεμά, μαζί με τη θεωρία του κινηματογράφου και τις υπέροχες προσωπικές ιστορίες του φτιάχνει ένα συναρπαστικό και απολαυστικό ανάγνωσμα. Εχοντας σκηνοθετήσει μερικές από τις πιο χαρακτηριστικές σκηνές στο σύγχρονο σινεμά έρχεται με τα κείμενά του να μας δώσει εντυπωσιακές αναλύσεις των αγαπημένων του ταινιών. Και ιδιαίτερα αυτές της δεκαετίας του ’70. Για πολλά χρόνια έλεγε στις συνεντεύξεις του ότι θέλει να γράφει βιβλία για ταινίες και για το σινεμά. Αλλωστε δεν πάει πολύς καιρός που δήλωσε ότι η επόμενη ταινία του θα είναι και η τελευταία.
Γεννημένος για να αποδέχεται τις μεγάλες προκλήσεις ο Φινέας
ΑΚΟΥΩ: Το “For Cryin’ Out Loud!” Το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Φινέας που κυκλοφόρησε πριν από λίγες εβδομάδες. Ταυτόχρονα βλέπω και το “Disclaimer” σε σενάριο και σκηνοθεσία του Αλφόνσο Κουαρόν που προβάλλεται στο Apple TV, την αυθεντική μουσική του οποίου υπογράφει και πάλι ο Φινέας. Ούτως ή άλλως όλες οι μουσικές που ακούγονται σε αυτή τη σειρά είναι μοναδικές και έχουν σπάνια αισθητική. Είχα ξεχωρίσει τον Φινέας ως τραγουδιστή και τραγουδοποιό από το πρώτο του προσωπικό άλμπουμ και από μια εκπληκτική μπαλάντα, το “Break my Heart Again” του 2020. Αναρωτιόμουν από τότε πώς να νιώθει αυτός ο λιγομίλητος και εσωστρεφής τραγουδοποιός και παραγωγός δίπλα στην αδερφή του, την Μπίλι Αϊλις, που τραβάει τους προβολείς της προσοχής και της δημοσιότητας σαν μαγνήτης.
Πώς να νιώθει ακόμα και τη στιγμή που σε ηλικία μόλις 27 ετών έχει κερδίσει δύο Οσκαρ και 10 Γκράμι στις σημαντικές κατηγορίες. Στη μουσική που υπογράφει για το σάουντρακ της τηλεοπτικής σειράς αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι είναι γεννημένος για να αποδέχεται τις μεγάλες προκλήσεις. Δεν είναι εύκολο στα 27 σου το όνομά σου να μπαίνει στη λίστα με τα πολύ μεγάλα ονόματα του παγκόσμιου σινεμά. Συνήθως η μουσική που γράφεται για μια κινηματογραφική ταινία ή μια τηλεοπτική σειρά αποτελεί το χειριστικό στοιχείο μιας ταινίας. Παρατηρήστε για παράδειγμα πόσες φορές η μουσική που ακούτε σε μια ταινία ή σε μια σειρά σάς προκαταλαμβάνει και σας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει. Ο Φινέας επέλεξε η μουσική να συνυπάρχει με τους χαρακτήρες και να μην προδίδει τίποτα από την εξέλιξη της ταινίας αλλά και των χαρακτήρων. Οσον αφορά δε στο δεύτερο προσωπικό του άλμπουμ, ο Φινέας ακούγεται σαν ένας καλλιεργημένος 27χρονος. Αυτή η ενήλικη, εκλεκτική και πολλές φορές σοφιστικέ αλλά και εσωτερική ποπ μουσική του είναι ξεχωριστή ενώ ερμηνεύει με πολύ μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε σχέση με το παρελθόν. Τα δύο αδέρφια, η Μπίλι και ο Φινέας, με τους γονείς μουσικούς και ηθοποιούς θα γράψουν μια ξεχωριστή ιστορία στην ποπ μουσική. Πολλοί λένε και γράφουν ότι για ένα διάστημα θα πάρουν και κάποια απόσταση ο ένας από τον άλλον.
Blender #52
Ο Ερικ Κλάπτον στα 75 του έχει καινούργιο άλμπουμ, ένα μέρος του είναι συνεργασίες των τελευταίων τριών ετών με αγαπημένους του φίλους-καλλιτέχνες και ένα άλλο μέρος του αποτελείται από ολοκαίνουργια τραγούδια. Οι Florence + the Machine επαναηχογραφούν ολόκληρο το πρώτο άλμπουμ τους, το “Lungs”, που κυκλοφόρησε πριν από 15 χρόνια. Συνεργάζονται για αυτό με τον μαέστρο που ονειρεύονται να συνεργαστούν όλοι οι τραγουδοποιοί της ποπ, τον περίφημο Τζουλς Μπάκλεϊ για τα Προμς του BBC. Ο Μαξ Ρίχτερ διασκευάζει με το πιάνο του το περίφημο τραγούδι της Τζόνι Μίτσελ, το υπέροχα μελαγχολικό “River” του 1972 και μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στα Χριστούγεννα. Οι National κυκλοφορούν πέντε τραγούδια από την εμφάνισή τους στη Ρώμη το περασμένο καλοκαίρι σε μια συναυλία που έγινε σημείο αναφοράς στην ευρωπαϊκή τους περιοδεία. Είναι η συναυλία που είδαν και πάρα πολλοί φίλοι τους από την Ελλάδα. Αυτά είναι μόλις τέσσερα από τα 13 τραγούδια που μπορείτε να βρείτε στην ολοκαίνουργια λίστα του blender στο Spotify μαζί με ολοκαίνουργια ονόματα όπως οι Amyl and The Sniffers και ο Γκίζμο Βαρίγιας αλλά και οι λίγο παλιότεροι BadBadNotGood.
