Και καλά και μέτρια είναι τα νέα για το πολυπληθές και ανυπόμονο κοινό της τριλογίας φαντασίας των αδελφών Λάρι και Αντι Γουοτσόσκι, που κλείνει με το «The Matrix Revolutions» (***) που προβάλλεται από σήμερα. H ολοκλήρωση της αποστολής του «Εκλεκτού» Νίο για τη σωτηρία του ανθρώπινου κόσμου είναι ένα συνεπές τέλος στην τριλογία, σε σχέση με το δεύτερο μέρος «Reloaded», που παρά την εξέλιξη της εικόνας, άφηνε απογοητευτική γεύση σε ό,τι αφορά την ιστορία. Εδώ, τα πράγματα είναι βελτιωμένα. O Νίο (Κιάνου Ριβς), παγιδευμένος μεταξύ του πραγματικού και του πλαστού κόσμου, ελευθερώνεται από τους συντρόφους του και ταξιδεύει στην πόλη των μηχανών, ενώ η Ζάιον πολιορκείται από τις μηχανές. Μια συμφωνία του με τη «μηχανική» εξουσία, τον Από Μηχανής Θεό, οδηγεί στην τελική μονομαχία με τον πράκτορα Σμιθ (Χιούγκο Γουίβιγκ), που απειλεί να κατακτήσει πραγματικό και πλαστό κόσμο. Στην πλοκή, υπάρχει συνεχής ένταση και έμφαση στα ανθρώπινα στοιχεία της αγάπης και της θυσίας, σε αντίθεση με την κάπως μηχανική δεύτερη ταινία. Οσο για το θέαμα, που ενδιαφέρει ίσως περισσότερο, η σκηνή της πολιορκίας της Ζάιον από εκατομμύρια μηχανές και η άμυνα των ανθρώπων εξελίσσει την ιδιαίτερη τεχνική των Γουoτσόσκι. Μια αίσθηση επανάληψης αφήνει ωστόσο η μονομαχία Νίο – Σμιθ, ενώ μόνο ανόητη μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει την επιλογή των αδελφών να παρουσιάσουν τον Από Μηχανής Θεό ως αρχηγό των μηχανών, που μοιάζει με σιδερένιο αχινό.
Οι Γουoτσόσκι, πάντως, συνολικά μένουν συνεπείς στις αισθητικές κατευθύνσεις που χάραξαν από την πρώτη ταινία. Παρά τις όποιες αντιρρήσεις, με το κλείσιμο της τριλογίας, δεν μπορεί κανείς παρά να παραδεχτεί ότι οι Γουoτσόσκι κατάφεραν να φέρουν μια φρέσκια, θεαματική ματιά στο οπτικά απαιτητικό είδος της επιστημονικής φαντασίας.
