Δράμα
Σκηνοθεσία: Αλεχάντρο Αμενάμπαρ
Ερμηνεία: Χαβιέ Μπαρντέμ, Μπελέν Ρουέδα, Λόλα Ντουένιας.
Το θέμα, που αφορά την ευθανασία, είναι παγερό και καταθλιπτικό. H «Θάλασσα» του Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, όμως, είναι γαλήνια και ζεστή. H ιστορία που αφηγείται ο Ισπανοχιλιανός σκηνοθέτης στο «H θάλασσα μέσα μου» είναι αληθινή. Στις 2 Ιανουαρίου του 1998 ο σαρανταεννιάχρονος Ραμόν Σαμπέδρο, που αγάπησε τη θάλασσα και τις γυναίκες, πραγματοποίησε την επιθυμία του να πεθάνει κλείνοντας τον κύκλο της πολύχρονης πλήρους ακινησίας του σε ένα κρεβάτι μπροστά από ένα παράθυρο με θέα τα βουνά. Είχαν περάσει είκοσι οκτώ χρόνια και κάτι από το ηλιόλουστο πρωινό που βούτηξε από ψηλά στο νερό χωρίς να προσέξει την άμπωτη. Το μυαλό του ταξίδευε σε μια γυναίκα, και η θάλασσα δεν του συγχώρησε την «απιστία».
Ο Ραμόν Σαμπέδρο έμεινε παράλυτος και επειδή δεν μπορούσε να αυτοκτονήσει χωρίς «συνεργό», ξεκίνησε έναν νομικό αγώνα, που έμεινε ατελέσφορος, προκειμένου να πείσει την ισπανική Δικαιοσύνη ότι το δικαίωμά του να επιλέγει ο ίδιος τη ζωή ή το θάνατό του ήταν αναφαίρετο, και πάνω από κάθε έννοια θεσμοθετημένης ή μη ηθικής.
Κλείσε τα μάτια
Η «Θάλασσα μέσα μου» είναι ένα μελόδραμα που πραγματεύεται το θάνατο κρατώντας λυρικό τόνο και αποστάσεις από το φόβο που αυτός προκαλεί. O κινηματογραφικός Ραμόν Σαμπέδρο είναι ο πιο ισορροπημένος και αισιόδοξος άνθρωπος στον μικρόκοσμο που τον περιβάλλει. Θεωρεί τη ζωή ταξίδι και περιπέτεια στην ανοιχτή γραμμή των οριζόντων και θέλει να πεθάνει, μια και η θάλασσα περιμένει, ανυπόμονη και επικίνδυνη σαν γυναίκα, σε μια ακτή που μπορεί να φτάσει μονάχα κλείνοντας τα μάτια.
Το σενάριο (από τον Ανενάμπαρ και τον Ματέο Χιλ) είναι συμπαγές δραματουργικά και αντιμετωπίζει τη ζωή και το θάνατο δίχως περιττές μελοδραματικές κορώνες σε μια πραγματική, «υλιστική» διάσταση μακριά από μεταφυσικές αγωνίες και παραληρήματα. H σκηνοθεσία το εκμεταλλεύεται δίνοντας γλυκόπικρη γεύση στη θλίψη («έμαθα να κλαίω χαμογελώντας», λέει κάποια στιγμή ο Ραμόν Σαμπέδρο) κινηματογραφώντας την προσπάθεια ενός φυλακισμένου ανθρώπου να αποδράσει προς την ελευθερία. O Αμενάμπαρ σκηνοθετεί μια διακριτική ελεγεία για τη χαμένη ρώμη και ομορφιά φέρνοντας σε διαρκή αντιπαράθεση τη φαντασία με την πραγματικότητα και το παρελθόν με το παρόν: την εικόνα του σώματος που είναι ακμαίο και φωτεινό στις αναμνήσεις, με τις εικόνες του παράλυτου κορμιού του Ραμόν και του κορμιού της δικηγόρου του που πάσχει από μια ασθένεια που παραλύει το σώμα. O Χαβιέ Μπαρντέμ, ως Ραμόν, αποδεικνύει για μια ακόμη φορά πως είναι ένας από τους κορυφαίους ηθοποιούς της εποχής μας. H ερμηνεία του βραβεύτηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Μόστρα της Βενετίας.
