Δράμα εποχής
Σκηνοθεσία: Κέντζι Μιζογκούτσι
Ερμηνεία: Γιοσιάκι Χαναγιάκι, Κιόκο Καγκάουα, Εϊτάρο Σιντό, Κινούγιο Τανάκα, Ακιτάκε Καουάνο.
Μισό αιώνα και κάτι από τη γέννησή του ο «Επιστάτης Σάνσο» βρήκε διανομή στη χώρα μας και προβάλλεται σε καινούργιες κόπιες. Πρόκειται για ένα μελόδραμα με έντονες κοινωνικές αναφορές γύρω από την Ιαπωνία της εποχής της φεουδαρχίας, το οποίο θεωρήθηκε από την κριτική, κυρίως τη γαλλική, ένα από τα αριστουργήματα του Κέντζι Μιζογκούτσι. «Είναι μια ταινία για την ανάδυση της ηθικής σε συνθήκες φυσικής βαρβαρότητας. Είναι επίσης μια ταινία για τη σημασία που έχουν τα κείμενα σ’ έναν κόσμο α-γράμματο και, συνεπώς, μη αναγνώσιμο», γράφει o Ντάντλεϊ Αντριου στο «Positif». Ο «Επιστάτης Σάνσο» γυρίστηκε το 1954 (ένα χρόνο μετά το αξεπέραστο και άφθαρτο στο χρόνο «Ουγκέτσου Μονογκατάρι») και την ίδια χρονιά βραβεύτηκε στη βενετσιάνικη Μόστρα με τον Αργυρό Λέοντα. Στον πρόλογο, αμέσως μετά τους τίτλους, ο Μιζογκούτσι χαρακτηρίζει την ταινία έναν διαχρονικό τραγικό μύθο.
Η ιστορία αρχίζει σε ένα πανέμορφο φυσικό τοπίο που το διασχίζουν πεζή μια γυναίκα της αριστοκρατικής τάξης, η Ταμάκι, και τα δύο νεαρά παιδιά της, ο Ζουσίο και η Αντζου. Προορισμός τους είναι μια απομακρυσμένη περιοχή όπου ζει εξόριστος ο σύζυγός της Ταμάκι: ένας φιλεύσπλαχνος πρώην κυβερνήτης μιας επαρχίας, ο οποίος αντιτάχθηκε στην κεντρική εξουσία και πήρε το μέρος των ξεσηκωμένων σκλάβων. Σε ένα επικίνδυνο σημείο της διαδρομής, η οικογένεια πέφτει στα χέρια μιας συμμορίας. Η μητέρα μεταφέρεται σε ένα νησί, όπου πωλείται σε ένα πορνείο, και τα παιδιά, ως σκλάβοι σε ένα φέουδο, στο οποίο δεσπόζει η φιγούρα του αυταρχικού ανάλγητου επιστάτη Σάνσο. Στη συνέχεια, ο Μιζογκούτσι ξετυλίγει ένα μεσαιωνικό «παραμύθι» με τον Ζουσίο να θυμάται τα τελευταία λόγια του πατέρα του, που εξήραν το έλεος ως την υπέρτατη αξία του ανθρώπου, και να ζει μια περιπέτεια αυτογνωσίας στο κέντρο ενός σκληρού και άδικου κόσμου.
Η κοινωνική απελευθέρωση και δικαιοσύνη αποτελούν δύο βασικές θεματικές συνιστώσες του «Επιστάτη Σάνσο». Ο Μιζογκούτσι δεν δίνει αίσιο τέλος στο μελόδραμα. Ελπίζει, όμως, στην ύπαρξη ενός «Θεού του ελέους» που θα καταργήσει τα δεσμά του σκλάβου.
